Alle inzendingen over liefde heuvel

te hoog de top van deze berg zal ik nooit overzien het is nu geen heuvel maar dan alleen wat hoger ik zie geen weg terug meer, bovendien mijn vrouw kreeg last van teveel hartzeer last van het leven en houden van moe van werken zonder baan last van het dragen van mijn naam mijn geloof in haar was vast als een rots maar ze verloor haar liefde…

Bespeelt het hart der heuvels ontdekt de schoonheid van de liefde Ritmisch zal je verrast zijn door de woorden "Ik heb je lief"…

De zon valt naar beneden, Hij verstopt zich achter de heuvels. Ze neemt het licht weg, En de warmte gaat haar achterna. M'n liefde deed het ook. Een valk gaat de zon achterna, Maar net voor de heuvels wordt ze geraakt door een pijl Een diepe steek door het hart. Ik voel hetzelfde. De warmte trekt weg Door de zon.…

Heuvels lijken te dalen grond verschuift langzaam en drijft weg in de stroom van rood water. Het rode water volgespuwd met liefde sleurt je mee naar gebieden waarvan je nooit wist dat zij bestonden. Het bijna vlakke land ligt er verlaten bij zo zonder obstakels is de weg vrij.…

Over de heuvel rent een vrouw, veert op ijswitte sportschoenen. Ze beweegt als een astronaute die het landschap in kaart brengt. De lucht buigt voor haar passen. Ze maakt een tunnel van de wind rekt het uitzicht op en de weg voegt zich vanzelf naar haar gang.…

Op de heuvels kon ik even stille staan daar waar de stilte niet liet denken, waar de stilte niet liet voelen. Op de heuvels was het dat ik mij onbeweeglijk liet meestromen in de tijd...…

uitkijkend over wijd gestrekt land dat nog altijd in diepe rust verkeert banen zonnestralen zich 'n weg door een grijs wolkendek vol herinneringen hoe ik op mijn hurken zit met armen wijd open wachtend op mijn kleine meid die mij in mijn armen vliegt nog altijd sta ik daar…

Wanneer jij schijnbaar achteloos de handen mannelijk in de broekzakken je weg naar de heuvel koos braken onder jouw hakken de takken Dan dacht je steeds expres dat ik er ditmaal niet zijn zou jouw ‘vlasblonde prinses van wie ik hou’ Jij deed mij in bed stilletjes huilen ofschoon ik jou maar hoefde te zien om mijn tranen voor…

Over de verre heuvels met een jas vol sterrenstof wordt hij mijn man.…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

Hartstochtelijke liefde, voor altijd samen, nooit weggeweest. Alles doorleefd, zeven jaren, nog altijd verliefd. Innig houden van, elkaar aanvullen, de heuvels op en af. Dichterbij gekomen, steeds een verdere stap, nooit meer uit elkaar.…

Zachtjes en voldaan slaapt een ruige wereld buiten de barakken ligt een vijg van kots makke dwaze broeders slapen achter heuvels hun moeders zwerven in geduld en beven in hun trots De sterfelijkheid van liefde graaft zich in duel een ademtocht breekt vuige loeders de sabels hun gezel Een stoffig zadel verrotte akkers mirakels schermen…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

, zij staan daar rustend en stil Dood moede heuvelen in nevelen gehuld uitziend naar de morgen die God geven wil Zacht waait de wind over berg en meer kust heuvelen en bergen, in tederheid Koesterend de toppen der bomen om dan met wolken reizend langs de Hemel met U in eeuwigheid.…

Glooiend, donzig warm, ontrolt dra voor 't vroege oog dauwheuvels' tapijt.…

De witte zeilen maken donkere heuvels minder bedreigend.…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

aan het einde van het pad weten we dat door elk van ons de heuvel moet worden beklommen die Hij destijds al heeft overwonnen hoop maar dat het waar is dat Hij toen in die oude dagen alvast veel pijn voor ons op zijn schouders heeft weggedragen dat al de pijnen die hij op Golgotha leed - hij ter verlichting van de onze deed…

Zijdezacht golft over de heuvel in een wolk van satijn haar warmte de wind speels blaast lokkend krullen in haar donkere haren zou je haar ontmoeten geef haar dan een kus van hem die ooit haar lippen dronk gulzig en gretig wijl ze hem haar liefde schonk…

een rots maar ze verloor haar liefde en haar trots ze was de reden van mijn leven het voelt nu steeds alsof ik bots want lieve God, u gaf me een berg en die berg is mij veel te hoog de top van deze berg kan ik niet overzien het is nu geen heuvel maar dan alleen wat hoger ik zie geen weg terug meer, bovendien…

Door mijn wimpers volg ik de druppel Verlost vanuit je overvolle navel Glijdt zij weifelend zigzaggend omlaag Over de deinende vlakte met trillend dons Aangekomen bij de heuvel van Venus Aarzelt zij even om dan samen te smelten In de nog altijd vragende vallei der liefde…

Van Dam tot Heuvel Van Duin tot Afsluitdijk. En nog hoor ik je denken dat het niet kan zijn. "Het kan niet zijn." Vandaag peins ik over romantiek en weet dat ik je niet kan lijmen zonder dat je eerst gebroken bent; zonder dat je liefde kent en zo tracht ik wat slap te rijmen.…

"alles is liefde" je omspant de heuvels en de grot met zacht blauw als van satijn dartel dansen benen dragen voeten zand tussen de tenen heldere ogen stralen liefde warme handen vingers spelen lippen strelen voelen elk zuchtje van de wind als een tedere fluister luister, luister luister…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

Wandelend in zonverwarmde heuvels groen weldadig onder blauw jij en ik ver van de wereld arm in arm en hand in hand verliefd als in de beste dagen paradijs hoeft niet ver weg te zijn als je de sleutel maar hebt de naald van je kompas die richting liefde wijst…

Mijn mooi grasveld is een woestenij, een mol huist in mijn tuin, heuvel na heuvel komt erbij, het tuintje is niet al te ruim, de tuinman maaide net ons gras het leek of dat voor meneer Mol de aanzet was, om nog meer heuvels te gaan maken!…

Het dorp in de mist, ik weet waar het is, luister: honden en een haan.…

Ik heb gezworven heen en weer Op de heuvels en door het dal En ik weet zelf niet, wat ik zoek En waar ik het vinden zal. Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…

liefdevol zal ik mijn vingers door jouw haren halen met mijn kussen over jouw heuvels met mijn handen ze verkennen jouw dalen in het donker van de nacht zal ik mij een weg banen door die eenzame verlaten schacht op weg naar het licht dat daar ergens op mij wacht…

tranen als glinsterende rivieren over heuvels van wangen…