Alle inzendingen over lijk

Duizenden lijken, die de landen mesten, Tienduizenden die ziek en kreupel zijn, Veelhonderdduizend die in nood en pijn Hun dakloos dorp of platgebrande vesten Verlaten, 't zij beladen met de resten Van vroegre welvaart, of - nooddruftige trein - Met enkel 't lijf, rillend van 't koortsvenijn Waar vuil en honger de aadren mee verpesten, -…

vanuit mijn venster kijk ik neer op de levenden van zeer weleer ze liggen onder zware zerken aan hun toekomst te werken die hemelvaart beslist beperken maar hoor nu eens de berken en zachtjes ruisen rare populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al…

waarvoor geen taal of tint bestaat het witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken…

Bij het lijk van de Eerwaarde, Geleerde Here, Adriaan Wolff Predikant in de Beemster Is dit mijn waarde Wolff, zo minzaam in zijn spreken! Zo keurig in zijn smaak! zo goed – zo groot van ziel! Zo wakker op zijn post, zo treffend in zijn preken!…

this is a dead-end street zoals klip zowel als klaar vermeld op deze woning daar u ziet dat eveneens aan gindse stapel lijken van hen die dachten niet te hoeven wachten…

Van ver en van woorden verlost wacht je gezicht met aarzelende beloftes die nog verder weg lijken. Als was je wie je tekende met een gezicht dat je niet kent en steeds wilt vragen op wie je later wilt lijken. En op wie je straks wilt wachten als ik alleen nog lijk op een droom die ver weg niet meer bestaat.…

veelkleurigheid van mens en samenleving vooral van het individu maar ook van collectieven van alle denkbare verschillen op elk denkbaar nivo en terrein Dan word ik het meest bang dat niemand zich meer zal realiseren dat we allemaal ongelijk zijn anders zijn uniek soms eng soms enig soms één soms samen maar altijd en immer ongelijk ook als lijk…

Er is een lijk gevonden in 't Zwanewater bij Callantsoog. Het was in verre staat ontbonden, het was dooier nog dan dood. De knoken overal verspreid, lag het lijk daar maar te liggen. De schedel was men kwijt bij 't Zwanewater bij Callantsoog. Men stond er voor een raadsel. Wie was de eigenaar van 't lijk?…

toen kwam de minister van oorlog kijken en sprak : zo nu en dan een lijk en wat bommen op je dak moet je afstandelijk bekijken dan ga je heel wat vlugger over lijken…

Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor, ook zij niet, en ook zij zal het zien wijken. Ik sluit het boek.…

Nu weet ik wat ik wil met mijn laatste wil ik wil gecomposteerd worden na mijn overlijden en dan als mest de aarde dienen ik dien de wetenschap al door mijn hersenen te hebben gedoneerd aan het Nederlands Herseninstituut dat ze veel mogen ontdekken, leren of niet maar het restantlichaam van Krediet, dat krijgen ze niet en dat overblijfsel…

Het huwe-lijk lag op de bank Vervelend naast elkaar En als de ene dan iets zei Luisterde de andere er niet naar Ze hebben elkaar Niet veel meer te vertellen Ik zie ze in stilte De uren voor het slapen tellen En als zij vraagt wat gaan we eten En als hij zegt ik weet het niet Dan is zij in haar gat gebeten En haalt zij uit frustratie friet…

Schrijf lief praat met de pen schrijf dat wat nooit gezegd kan worden doet praten nog immer pijn lief schreeuw zwart op papier lees mijn lijnen lief van grijs naar oud in huize avondrood lees ik ooit die van jou…

Nu de zon niet meer opkomt En de stemmen kijken weg Zo mooi als alles toen begon Op die grote blauwe berg Toen waren we vrienden Zwart, wit, paars en rood Dit is wat we verdienden Nu zijn we allemaal dood…

Géén leeuw. Géén hond. Een varken mag weer wél. En zelfs een lammetje dat vrolijk huppelt. Men wil geen zeehond die wordt doodgeknuppeld, Geen vinkjesvlees, maar wél een frikadel. De vraag blijft: wanneer wordt het eens verboden Om zonder noodzaak welk dier ook te doden? __________________________________________________________ ...in het…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Een koude schreeuw in hard beton De noordenwind schraalt mijn ziel De pijn is geen verlossing Ik ben daar waar ik begon En rood is de kleur van mijn traan Ik weet, 't is gedaan…

Wéér eerwraak! In ons land! Tweeduizendzeven! Een achterlijke groep die onverstoord uit naam van een cultuur een vrouw vermoordt als zij óók als volwaardig mens wil leven. Signalen serieus oppakken? Tja… zoiets is onze eígen eer te na.…

Helaas, ze bleek een minne minnares: ze zorgde van begin af aan voor kilte en onbevredigende doodse stilte; nee, al met al werd het geen groot succes. Het beste lijkt, in plaats van zo te lijden, heel spoedig van die dode vrouw te scheiden.…

Een giraffe met zijn lange nek, ‘k lijk er niet op, maar toch is ’t gek We hebben allemaal iets weg van dieren. Een slang daar doe ik niet voor onder, alleen gif spuit ik voor geen een!…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

Lijken, liggen waar eens velden waren. Kinderen verdrinken, sterven en creperen, terwijl ik dit gedicht laat vloeien uit mijn pen Veilig weggekropen achter dijken, goed beschermd tegen gevaren, halen we de schouders op, beredeneren: Het zijn maar Pakistanen. We zijn in shock! De vakantie is verzopen!…

Mijn ouders lijken net zoals ik in de war – hoe je moet leven.…

"Als eerste kunnen wij u presenteren, Ik denk dat u uw ogen niet gelooft, Khadaffi met een kogel in zijn hoofd De foto's zullen u wellicht shockeren Maar wacht, we kunnen live en daarin beelden Van hoe zijn lijk aan stukken wordt gesneden.' De media lijken niet genoeg te krijgen van de beelden van een verminkte Khadaffi.…

Ik heb niets meer om handen hoofd gebogen, handen op m'n rug zo loop ik naar mijn einde bewogen kijk ik op 't begin terug!…

Ik kreeg bij leven, na lang wachten een nieuwe long, een hart, een nier en jaren toegevoegd vertier is wat de artsen mij zo brachten. Uit dank voor dit verlengd plezier mag wetenschap mij terug verwachten zo plande ik in mijn gedachten al mijn vertrek uit nu en hier. Een wachtlijst wordt opnieuw mijn lot zo lees ik heden in de kranten:…

Euthanasieprobleem! Bultrug in stervensnood! Dierminnend Nederland ernstig geschokt Maar denkt men straks ook aan kerstdinerslachtoffers: dieren die beestachtig wreed zijn gefokt?…

Belangeloos doneer ik excrementen, Mijn dagelijkse drol is eersteklas. Menslievend geef ik ‘s ochtends vroeg vol gas En optimaal benut ik mijn talenten. Nooit heb ik het gevoel dan af te gaan, Neemt u dat maar gevoeglijk van mij aan.…

Wanneer de avond valt, de wind is verdwenen zijn we de ochtendellende ook weer vergeten. Kilometers lange file’s hielden de wegen bezet honderden mensen kwamen te laat, of haalden ‘t net! De regen die door de straten joeg met een enorme vaart hield mensen thuis, veilig bij de warme haard. Maar als de avond valt, geen blaadje meer dwarrelt is…