Alle inzendingen over loveling

- naar Rosalie Loveling…

Zij stond voor de grote spiegel En lachte haar beeltnis aan; Zij had haar zijden kleedsel, En haar parelsnoer aangedaan. Zij waande zich genezen; Haar wang was weder rood; Zo helder glansden hare ogen, Zij vreesde niet meer de dood. Och jong verkwijnend harte, Dat zich zo gaarne bedroog: 't Was de koorts die gloeide op haar wangen, …

Zij wandelde in de zonne - Het loof ruiste over 't pad. Ik ben het afgevallen, Het vroeg verwelkte blad. De zwaal'wen trekken henen, Ik staar hen na en peis: Ik ben een arme zwaluw, Ik moet alleen op reis. Zij trekken naar het zuiden, Zij weten waar zij gaan, Zij zullen wederkeren Met loof en lenteblaân. Het woud zal weer herleven…

Wij voelen het vaderlands harte Wel fier in de boezem slaan, Als we aan de voet van zijn standbeeld, Op zijn geboortegrond staan; Wie herroept zich niet in 't geheugen Zijn feiten, zijn heldendaân? Wij roemen zijn hoge gaven, Zijn burgerdeugd, zijn moed: Hij offerde aan 's lands belangen En rust en goed, zijn bloed. Wat wonder als 't…

De koning spreekt: „Dat zijn mijn landen Ik ben de Heer, ik draag de kroon Dat zijn mijn bergen en mijn stromen Dat is het erfdeel van mijn zoon" De landheer zegt: „Deze velden waren Ons eigendom van overoud Mijn vader erfde van zijn moeder Die weiden en dat donker woud" Het knaapje toont de vogelkopjes Half weggedoken onder 't mos…

Vaarwel!- dat woord ligt op de lippen, Vaarwel!- dat is zo licht gezeid. Dat kan in stille treurigheid, Bij kus en handdruk ons ontglippen. Dat ligt in 't hart en op de lippen, Wanneer men van elkander scheidt. De tijd vervliegt, de jaren snellen, 't Verandert alles om ons heen, Wat eenmaal eeuwigdurend scheen; Maar wie toch kan de dromen…

Zij stonden op het akkerland Zij maaiden in de zonnebrand En zongen bij het werk De lastige arbeid wordt een feest Voor hen die jong en licht van geest En moedig zijn en sterk Daar kwam de landheer langs de beek De schouders hoog de wangen bleek: Hij zocht de schaduw daar. Hij groette licht en ging voorbij Gezang en arbeid staakten zij…

Gij weert het onkruid uit uw tuin, Gij doet uw park bewaken, Gij velt de bossen in het rond, Gij wilt de barre heidegrond Tot vruchtbren akker maken. De geestdrift fonkelt in uw oog Voor wetenschap en kennis; Gij schikt u op, gij siert uw woon, De nietigste inbreuk op het schoon Schijnt u een heiligschennis. Toch blijft uw hart een wilde…

Het was een engeltje uit Gods tuin, Dat hier kwam neergevlogen, Met zoet gelaat en kroeselhaar, En hemelglans in de ogen. En de oudren juichten om dat kind, Het enig hun gegeven ; Zijn lach, zijn kus, zijn schaterend spel, Zijn liefde was hun leven. Zij drukten 't aan hun kloppend hart, Zij wilden 't hier behouden. Zij zeiden, dat zij…

In 't zuiden heerst een eeuwge lent, En aarde en hemel lacht. In 't hoge Noorden nijpt de kou, Daar ligt de sneeuw, daar is de rouw, De schemering en de nacht Waarom bewoont de Noorderman Die streek der duisternis? Omdat hij dáar zich wel bevindt Omdat de mens het plekje mint, Waar hij geboren is. Hij vraagt geen-rozen aan de Mei, Geen…

De koning werd zeer oud en zwak Hij scheen wat grillig te wezen Hij maakte 't al verkeerd en sprak Noch deed meer als voordeze. Hij wierp de vogeltjes in de stroom En deed de visjes vangen Opdat ze van uit de appelboom Hem verkwikten door hun zangen. Men nam het nog zo erg niet op Men liet hem doen naar behagen Zij die hem omringden schudden…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft. Als men mij daar heeft heengedragen, En u het…

Als 't maantje in mijn venster schijnt, Dan kan ik niet meer slapen; Dan komt de vraag: Waar is die God, Die alles heeft geschapen? De stille nacht, het eenzaam uur, Het suizlen door de linden; Dan denk ik aan de dood en 't graf En aan verloren vrinden. Dan wordt de geest zo onrustvol, En haakt naar 't onbekende, Als ik in 's hemels sterrenveld…

Gij spreekt wel soms van al zijn lijden, Die oude man met sneeuwwit haar; Maar meest zit hij in zich verzonken, En stil en zwijgend nevens haar. Zij wordt wel groot, maar is zo tenger; Hij legt de hand soms op haar hoofd : Zo ze eenmaal in mijne oude dagen Door vroege dood mij werd ontroofd! Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl…

. ----------------------------------------------------------------- uit: Gedichten van Rosalie en Virginie Loveling (1889)…

Ik was der kinderen tweede moeder, En als ik in de woning kwam, Daar stonden ze allen rond hun vader, Gelijk de scheutjes rond de stam. Hij zette 't kleinste op mijne knieën, En lei zijn handjes in de mijn, En zei, dat het mij lief zou hebben, En dat het zou gehoorzaam zijn. Ik ging er mee aan 't open venster, En toonde 't schaapje…

Moeder zag het kind verkwijnen, 't Ging sinds lang naar school niet meer, Maar zat treurig ganse dagen Bij het open venster neer. Buiten speelden zijne broerkens Met de handboog en de top, Of zij staken langs de duinen Hunne grote vlieger op. Dáár zat 't kind steeds in zijn leunstoel Bij het venster in de hoek Traag de blaadren om…

De maan loopt door de wolken, Zo zachtjes en zo snel; De kindren komen buiten, "O, knaapje, ziet ge 't wel?" Toen stak het kleine knaapje Naar haar zijne armkens uit, En wou het maantje hebben, En weende en schreide luid. "Ik kan het u niet geven: O, zo ge later, kind, Ook 't levensheil wou hebben, Dat men op aard niet vindt,…

I Daar was een grote keizer, Hij zat op zijn hoge troon, Naast hem de keizerinne, Aan zijn voeten hun jonge zoon. Hij had een machtig leger, Waarop hij steunen kon; De wapens blonken helder En schitterden in de zon. Hij droeg op het hoofd de krone, In de hand de keizerstaf, En zegde, dat hij de vrede Daardoor aan de volkeren gaf…

Zij zag het wiegje op de stroom, Gelijk een schuitje drijven; Dat zag zij in een nare droom, Het hart vol schroom, Zij voelt haar bloed verstijven! Waar of ze 't nu nog wedervindt, Haar zo op eens ontnomen? Een prooi aan 't water en de wind, Hoe kan het kind Aan zulk gevaar ontkomen? Maar zie, ze ontwaakt en 't lacht haar aan, Zij…

De winterwind blies feller Uit 't woeste noordenwest, En wiegde in hoge bomen 't Verlaten eksternest. De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan…

De najaarszon zonk achter Het donker dennenbos, En wemelde in de stammen, En schitterde op het mos. De vluchtling aâmde dieper, Hij aâmde vrije lucht, Hij brak door braam en blâren, En slaakte een zware zucht. Hij glimlacht als hij weder Zijn strooien dakje ziet, En dwingt terug de trane Die voor zijn blikken schiet. Hij komt: hij…

Hij spreekt wel soms van al zijn lijden, Die oude man met sneeuwwit haar; Maar meest zit hij in zich verzonken En stil en zwijgend nevens haar. Zij wordt wel groot, maar is zo tenger; Hij legt de hand soms op haar hoofd: -- Zo ze eenmaal in mijne oude dagen Door vroege dood mij werd ontroofd! Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl…

"Wat zal van de kindren geworden?..." Zij zat in het klein vertrek En zag ze buiten spelen; Zij hoorde niet hun gesprek. "Zo moeder eens moest sterven," Zei 't oudste van de drij, "De grote klok zou luiden, De kindren zeggen 't mij." Zijn broerken sprak: "Dan zouden Wij nooit naar school meer gaan En al de boomkens verplanten,…

I Hij trok het schuifken open, Het knaapje stond aan zijn zij En zag het uurwerk liggen: 'Och, Grootvader, geef het mij!' - 'Ik zal 't u wel eens geven, Toekomende jaar misschien, Als gij wel leert en braaf zijt,' Zei de oude, - 'wij zullen zien.' 'Toekomend jaar!', zei 't knaapje, 'O, Grootvader, maar dan zoudt Ge lang…

Het scheepsvolk lichtte de ankers En hief een kreet van heil; Het schip schoot door de golven; De zeewind zong in 't zeil. Hoog, in de top der masten, Stak ene kleine hand Vooruit, door vlag en zeilen, Naar 't verre vaderland. Daar zat de jonge scheepsknaap; Een lach zweefde om zijn mond. Och! hij dacht aan zijn huisje Dat in de duinen…

't Was lang, zo lang geleden, Dat hij was heen gegaan; Hij zag nog eenmaal weder Zijne oude woning staan. Was het de flauwe scheemring Van 't zinkend avondrood, Die op dat needrig huisje Die zoete kleuren goot? Och, hier vervloog zijn kindsheid: Hij was geen vreemdeling; Hij kende 't heilig beeldje, Dat in het eikje hing, De…

Grootmoeder zat in de wagen, En al de kindren erbij: "Ik moet er zelf naartoe gaan, Ik ben de jongste", sprak zij. Haar oudste broer kwam haar tegen, Aan de ingang van zijn woon, Het haar om de kale schedel Gelijk een zilveren kroon. 't Was de speelgenoot van haar kindsheid, Zij zuchtte en zei: "Och Heer!" En hij hielp ze van de wagen…

Wat in de kinderjaren Het harte boeit en tooit, Blijft eeuwig in 't geheugen, En men vergeet het nooit. Als men 't eenvoudig liedje Van mijne kindsheid zingt, Dan denk ik aan de liefde, Waarmede ik was omringd. Dan denk ik aan de stemme, Die 't liedje klagend zong, Wanneer de zonne daalde, Wanneer het maantje blonk; Wanneer de…

Zij vroegen of ze tevreden was, In de stad tevreden en daar. Het jonge meisje knikte ja, Zij waren zo goed voor haar! Zij knikte ja, zij zweeg en ging In de kelderkeuken staan, En zag omhoog door 't vensterraam, Op straat de voeten gaan. Toen dacht zij aan het groene veld, En aan haar ouders hut: Daarover waait hoog de populier, En de…