Alle inzendingen over luchtbellen

mijn werkelijkheid het topje van een ijsberg onder de zeespiegel het leeuwendeel barstensvol verrassingen zich kenbaar makend als immer opborrelende luchtbellen…

Er waren slingers en een paar ballonnen De eerste handheld kreeg een schouderklop Hij belde kwiek zijn tegenstrever op Om door te geven dat-ie had gewonnen Al wordt-ie zelf volledig immobiel Hij gaf de lucht een lijn, een doel, een ziel…

Als je kijkt dragen mijn luchtbellen dan ook in de delicate spiegel van hun spanningsveld tedere tinten van innigheid.…

in helder water wordt de waarheid opgemerkt luchtbellen doorprikt…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Tranen De zoute zee van dromen, onuitgekomen Gevonden en gemaakt Als luchtbellen spattend Tranen De top van de boom, dat ene blad De jeugd en de ouderdom Onuitwisbaar Als de tijd…

De duisternis slokt mij op De zon breekt door het dode wateroppervlak Om mij heen stijgen luchtbellen Dan word ik gevangen In een ragfijn net Het zit strak om mijn weerloos naakte lichaam Zo strak dat het afdrukken achterlaat Het doet pijn Ik ben opgesloten in het water Een gevangenis, en toch niet…

Wij hebben nog wat luchtbellen verzonnen! Dus landgenoten, nou niet verder mauwen Op ons kunt u met groot vertrouwen bouwen!…

Polderland, raaiend gras Dotterbloemend glooiende oever Ruisend riet Waterkant lonkt naar mij Mysterieus watergekringel Luchtbellen vermoeden leven in dit nat Schrijvertjes schaatsen gedogen Onder dit oppervlak echter Vergalt de bittervoorn Stekelt de baars en wordt Amoebevormig bloedgezogen.…

wat je niet zegt blijft verborgen in vele dunne laagjes sneeuw samengeperst tot een dik pak ijs het ijs trekt zich terug op het land waar jij zwijgend gaatjes vult met lucht om weer te bevriezen wat je zegt zit opgesloten in luchtbellen…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Leven in de sloot luchtbellen in het water kikkers paren zich moe maar voldaan reigers vullen dankbaar en traag hun magen met mannelijke kikkers verblind door de liefde grote kluiten kikkerdril glinsteren in het zonlicht de lente is ontploft vannacht ga ik luisteren naar hun kwaken…

Ongrijpbare woorden hangen in de lucht, Zoals luchtbellen, vol van liefde.. Nieuwe gevoelens overspoelen mijn hart, Zoals jouw aanwezigheid, onmisbaar.. Jouw ogen kijkend in de mijne, Gevuld met zekerheid.. En mijn hand gevouwen in de jouwe, Waar ze haar plaats gevonden heeft..…

ik heb woorden in water geschreven en daarna er een steen op gegooid in cirkels lijkt taal pas te leven als het stroomt lijkt pas alles voltooid heb onder water proberen te spreken niet gehoord ja, hooguit door vissen en verdomme ze konden slechts gissen omdat mijn woorden op luchtbellen leken…

een gekooide kamerplant ben ik geworden het leven kabbelt traagzaam aan me voorbij als goudvissen in de kom op de kast die eindeloze cirkels zwemmen, sierlijk en onbenullig zingen ze hun mantra maar luchtbellen zeggen niets de zon schijnt nooit in deze troosteloze kamer op het noorden waar ik stof vergaar een verworpeling opgesloten…

ijzers krassen het ijs de beide benen slaan mijn gebonden geest diep in het denken glazig water en mist spiegelen de omgeving als heldere beelden in mijn gedachten luchtbellen kijken doordringend strak genadeloos zuiver in mijn ziel op die plaats ontmoet ik jou met rijpe rillingen in winterse woorden…

donkere water dat mijn voeten kust En de geheimen meetrekt naar Een oneindige diepte Waar ze verzwolgen en Vergeten worden Alle sporen gewist Door de niets ontziende Handen van waternimfen Die gillen als sirenes zo hoog Je dieper meesleuren met hun zang Langzaam zweef ik richting Deze blauwe hemel Waar mijn woorden Slechts uit luchtbellen…

Er was een hond die op en neer liep en naar luchtbellen blafte, of naar vissen die vanuit de diepte iets wilden zeggen en niets aan de rivier veranderden, aan hoe ze daar lag als in de armen van een man. Er was een schipper die traag naar mij wuifde. En? Niets. Er gebeurde niets. De boot voer voorbij en ook de deining verdween.…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

Nachtkoele poel, luchtbellen borrelen, vochtig gras, een tribune zwammen tegen een boomstronk, nee de romp van een bemoste jongen, alles ruikt naar levensdwang. ------------------------------------- uit: 'Schroot', De Weideblik, 2014.…

voor je naar de overkant gaat de kant waarvan je niet terug zult keren wil ik met je kijken naar het rimpelende water ik wil met jou de zuidwestenwind voelen voor je afdaalt praten we over het ijs dat de lichtstralen breekt en over luchtbellen die als kwik over het ijsplafond glijden en tasten we naar het flinterdunne bloemblad…

Een trilling van lucht Strijkt door je blonde lokken Innige omhelzing door de wind die je meeneemt op een reis vol avonturen Eeuwig zou het mogen duren Fladder met vlinders Plons met de kikkers Duik in het hoge gras Waar de tijd een overmoedige was Hap naar luchtbellen In een dans met kogelvormige vissen Wieg met de bomen Laat je…

wanneer de avond valt het laatste licht van de dag ons wordt aangereikt wanneer we in elkaars ogen verzinken dan gaan we wereldreizen samen in volmaakte dromen als twee druppels water in een oceaan in luchtbellen die beeldig bloeien met een passie waarvan men niet meer geneest die steeds opnieuw verblindt een ongerijmde strandafzetting…

In wolkenland valt er heel wat te beleven, Je voelt je er werkelijk heel verheven Je kan glimlachen op een regenboog, Dansen met dauwdruppels, hemelhoog Drijven op blauwe kristallen door waterdamp omgeven, Op zilveren luchtbellen sierlijke nevelkleden weven Vliegen op de vleugels van de horizon, Van de vrijheid genieten zoals…

Vraagt ze schichtig naar dood en gevaren lacht de man in het ijs, die luchtbellen wijst van het wezen dat daar zich verschuilt. In lieslaarzen komt hij de kant op, zegt dat hij vrij is, geniet met zijn ogen de ruimte.…

hand Het is zwaar bloed, zegt hij je weet wel, net als zwaar water Er bestaan gemuteerde dieren die beter overleven met zwaar bloed In Nagasaki We willen tegen hem spelen Hij aarzelt, Joris doet een voorstel: ze vormen een team en verdelen de winst Het is tien melk tegen een vlam tien vlammen tegen één bloed en luchtbellen…

Ik hoop je niet teleur te stellen, want ik weet niet in welke fase de luchtbellen van mijn vissemond zich bevinden. Is het te, dan heb je niets aan mij, maar ondertussen dein ik rustig verder, als wier op de zee, je grapt terug, ik pak je vast, zie twee literaire inktvissen elkaar bleu kussen.…

zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte Tot het klimaat keert, het kwik klimt De zeespiegel nipt aan de poolkap Een vloedgolf sleurt prooi en jager In een warreling van luchtbellen…

Ik teken grote kristallen luchtbellen in een donker blauwe regenplas. Ik zie de zon nog ondergaan. Vuurrood laat hij een laatste glimp beschroomd tot komen. Bij zo weinig goeds van de dag kan het duister van de zomernacht mij als een weldaad goed bekomen. Mijn zomer voelt heel wijds.…