Alle inzendingen over maaier

Langs de brede weg leven de grassen zich uit tot de maaier komt.…

zij witten pril groen met oranje hart groeien cirkels in groepjes tot bloemenpracht pas als het gras de hoogte in schiet rijp zaad de maaier naderen ziet dan wordt wit met oranje hart mijn madelief…

Ik zie de maaier komen langs de brede weg met welig gras. Hij ruimt het uit zijn kracht gegroeide en maakt het zwart.…

Werk van de dichter: een wild golvend korenveld, waar geen maaier komt, somtijds landlopers toeven, rustig wat aren pellen.…

Zoals de maaiers 's avonds huiswaarts gaan, verzadigd krachtig, in het hoog gezag des avonds met in 't oog vierkant de dag van licht, waardoor zij zwaaiend zijn gegaan. Zo ga ik ook, terwijl de grote maan kogelend voortgaat langs de stroeve dag der nacht die 'k even koperhel òpzag, mijn armen en mijn hoofd zijn welberaan.…

De maaier is met vakantie ‘t gras staat twee kontjes hoog, van mij mag ie nog wel eventjes wegblijven.…

mijn ogen tranen en de lucht is vervuld van zoveel bloesem de wind jubelt om mijn oren brengt het zaad bevruchting en leven ik nies in een wolk van kleuren die de velden verspreiden ik vervloek de maaier en prijs de wilde bloemen die mijn ziel ontroeren…

geef elkaar een hand voel de warmte van gelijkgestemden de band van het hart heeft nog geen ideologieën concepten zijn zo groen als gras trotseer de arrogantie van de maaiers negeer hun geld en macht de woorden zullen komen groeiend uit het occupy werkelijkheid in plaats van dromen…

- Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen maar wie de zoen ontzegd werd van de beet; die, naar 'k u weet, o herfstig mededogen, me des te allèner weet; eeuwige maaier, ik, die sneed het koren maar nimmer voor zich-zelf de garve bond; eindloze vaarder in zijn vochte voren die nooit de haven vond: weer naêrt een herfst; en weer naêrt…

Blinde Maaiers; Nijvre Zaaiers, Die uw loon ontvingt! Zit nu rustig neder; Galm' het mastbos weder, Als gij juichend zingt. Slaat uwe ogen Naar de hoge Alles kwam van daar! Zachte regen daalde, Vriendlijk zonlicht straalde Mild op halm en aar.…

Zij stonden op het akkerland Zij maaiden in de zonnebrand En zongen bij het werk De lastige arbeid wordt een feest Voor hen die jong en licht van geest En moedig zijn en sterk Daar kwam de landheer langs de beek De schouders hoog de wangen bleek: Hij zocht de schaduw daar. Hij groette licht en ging voorbij Gezang en arbeid staakten zij…

O, ware ik maar een maaier. Ik ging waar frisse kruiden staan 'k Zou ze allen vrolijk nederslaan... Heisa, tjink, tjank, taioh! Ik droog die rijke bloemenvracht, Tot haar, die speelt in mijn gedacht En die misschien mijn wens veracht... Maar, God, ik ben geen maaier. Heisa, tjink, tjank, taioh!…

Mei en juni ging verloren En het witte oogsttij zwond, Toen de maaier ’t volle koren Tot de gouden schoven bond. Vrind, m’n leven is verstreken En ik vind geen blijheid meer Om de akker straks te kweken Voor de nieuwe lentekeer.…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

Zij schitteren al door drie maaibeurten heen, wat bijzonder lang is, als je bedenkt dat ik geen fervente maaier ben. Verre van.…

tuin ontpopt, is uitgehuild nu het licht het duister wegknaagt groeit traag, maar vastberaden het ondergronds vertrouwen naar de blote lenteluchten Een weg terug, een naar beneden, afgesneden voor het geschrokken jonge knoppengroen elke stap gezet in het volle leven voorgoed gezet, nooit meer overdoen De tred van spitters, wieders, maaiers…

Als regens waaien in de hoven en maaiers op de heuvels gaan, bundel ik mijn vreugde tot schoven. En het oog is hol en vol tranen. Bomen lozen bladeren, ik haar, schaduw en nagels. Kort ben ik op aarde, korter dan een sjaal. Steeds verlaat mij weer de ochtend. Steeds lokt mij weer de laan. Tot ik door het dwarse tuinhek ga.…

Wanneer de maaiers komen naar het gras moet zich de rijkaard zeker niet verroeren. Het geeft in deze krappe tijd geen pas voorzien te zijn van welvende contouren. Een kleine stap slechts van de armenkas is het naar ouderwetse volksoproeren.…

Wagens dragen mijn ramen voorbij Geur van het hooi, de oogst der wei, De maaiers zingen en dansen, Kindertjes vlechten hun kransen, Hoog loops het juligetij.…

jij straalde als een opkomende zon op het groene gazon met in je hand de partituur van de natuur in de geur van pas gemaaid gras liep jij lichtvoetig door de eerst aanzet van de proloog onder een dubbele regenboog later walste jij in gepaste kledij de vierkanten in licht en donkere kleur afhankelijk van maaiers vleug in…

Neen, 't is een maaier: klankloos scheert zijn zeis De horizon; en plots'ling zilvergrijs Vliegt langs de ketting uit golvende schalmen: Hij, boven de aardewelving, machtig, zwaait Zijn cirk'lend blad - 't is of het suist - en maait De spokig vallende oogst van bliksemhalmen.…

Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust? Dood, droom en lust staan met gerede handen Om ons gelijk een kienspaan* te verbranden. Wie rukt ons weg voor wij hun vuur vervallen?…

Er waren eens vijf hertjes, stonden wankel maar gracieus toen kwam daar de maaier, jawel, 't is echt 't is heus. Eentje zag te laat dat de bladen driftig graasden, het gewas moest kort, opeens was het vort een hertje moest het leven laten.…

Hemelse maaiers maken lange dagen in een uitdijend heelal. Later onderzoekt iets de laag waarin mijn voetstap stil viel, mijn stem zweeg. Het wachten is op kosmisch vuurwerk, speels spektakel, opnieuw begin.…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd voor velen, zuiver als het pas gedorste graan, jeugdigheid uit de eenvoud van het hart, een verlosser en de boodschapper tegelijk van de oogsten zover men ziet, verlossend maaier in een wervelende show van stralen, in een oceaan van hoop, de ogen…

Dicht langs een bongerdhaag schichtte een pruimensnaaier, De klepper vong de wind en joeg de vogel op, Er gonsde een ver gerucht van tramp'len en geklop, De garvenbindster zong op 't zoeven van de maaier. Maar, de open lippen strak in zijn verdoolde kop, sliep aan de lauwe berm een schuwe armoedzaaier.…

Er staat genoeg in voor twee weken Ik kan gerust zijn, het gras blijft groen en laat het rustig groeien, totdat de maaier wordt gestart.…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd van velen, zuiverheid als pas gedorst graan, jeugdigheid uit de simpele eenvoud van het hart, een verlosser en boodschapper tegelijk, te zaaien om te oogsten, een verlossende maaier in een wervelende show van purper stralen, in een oceaan van hoop…

Eenmaal binnen werd het langzaam beter De jas ging uit, De Aardappeleters; nog donker en bruin Op naar Parijs, Zelfportret met strooien hoed: de kleur begint te komen Door naar Arles, De zaaier, de maaier: Zomer in optima forma Geel en Blauw, kleuren als de zon tegen een strakblauwe hemel, gevangen in zijn krachtige penseelstreken.…

in alle staten gaat meneer de maaier zigzag rond een vogeltje hier en daar als schade collateraal zo maar valt ze in tolvlucht op het tegelpad te pletter en daantje cirkelt om de dood - alles is ook vreemd en groot de kruisspin naast de deur vertrekt geen spier zij evenmin - haar dagen vergaan als rook opgaand in het avondgrauw…