Alle inzendingen over meegezogen

Hartstocht en verlangen samensmeltend op de maat van ritmische klanken Worden wij bedolven, meegezogen door de zee Laten wij ons gaan In torenhoge golven.…

Niet langzaam treden dagen nader Maar komen en gaan met rasse schreden En vliegen aan ons voorbij En wij, wij worden meegezogen In kolkende maalstromen van tijd Aan zwakke strohalmen klampend Op de woelige baren Tot we belanden in oeverloze ruimte In zeeën van eeuwige tijd Waar dagen zich stapelen tot eeuwigheid.…

Jouw mooie blauwe ogen hebben me meegezogen in een verleidelijke valstrik een onbegrensd verlangen houdt mijn verliefd hart gevangen betoverd in juist één ogen-blik.…

laat me zwemmen in jouw ogen vang me met jouw vlindernet door de schoonheid meegezogen versier me met een veldboeket vind me in het ochtend gloren zoen mijn lippen urenlang door de liefde uitverkoren samensmeltend bij zonsondergang *…

ik deed vandaag de oorlog aan het kind in hem krijste hoor toch, zie in mijn ogen het schokte me, werd meegezogen mijn gevoel eiste, kon niet anders even met zijn tranen mee te gaan de bommen vielen voor mijn ogen hij was zeventig jaar terug twee meter van mij af levenslange straf door de mens bedrogen…

Gedragen door de vleugels van de wind Wil ik zweven hoog in de lucht Op zoek naar een andere horizon… Je maakt van me een adembenemend schouwspel Meegezogen in de luchtstroom En volledig overgeleverd aan jouw kracht… Maar vergeet niet de touwtjes stevig vast te houden Want één rukwind volstaat Om me los te laten in de oneindigheid Van een…

Het maanlicht schijnt als een zon in jouw ogen de glinstering is ongekend en ongeremt ik word als in een droom meegezogen maar weet wel dat het me warm en gelukkig stemt.…

mijn kind, verstrikt geraakt in het zwarte loverwoud kale armen omklemmen haar het hoofd leeg, de ogen koud mooie woordenfluisteraar hij heeft haar meegezogen met takken haar huid gekerfd vilein zijn zinnen gelogen help mij Heer, het pad te vinden waarlangs zij is verdwenen laat mij haar tranen drogen stervend op de koude stenen…

mijn kind, verstrikt geraakt in het zwarte loverwoud kale armen omklemmen haar het hoofd leeg, de ogen koud mooie woordenfluisteraar hij heeft haar meegezogen met takken haar huid gekerfd vilein zijn zinnen gelogen help mij Heer, het pad te vinden waarlangs zij is verdwenen laat mij haar tranen drogen stervend op de koude stenen…

Mannen zijn altijd jagers geweest zo heb ik mij ook ooit laten vangen daarna verbaasde ik mij nog het meest hoe ik aan hem kon blijven hangen De mooiste praatjes en dito ogen verleidden mij tot ongelooflijke dingen mijn hele ziel werd meegezogen hij kwam zelfs met de ringen Mijn hart in allerlei bochten hij had mij volledig in zijn macht…

Muziek overstemd eigen gevoel bekrachtigd het ritmisch meegezogen kaarslicht dansend aan zwetende muren. Je naakte lichaam koestert mijn gedachten met woorden van weleer die glinstering in je ogen verlangen op mijn huid.…

gedachte naar je toe met alle kracht die ik in me heb maar ik ben zo ontzettend moe en ik raak verstrikt in jouw web De stroom is ineens veel te krachtig ik probeer me vast te klampen aan jou maar het wordt me allemaal te machtig het maakt niet uit waar ik me aan vast hou Ik voel dat ik lichamelijk vertrek dat ik geestelijk word meegezogen…

Het sprookje was een metafoor voor mijn illusie er kwamen dieren in voor en een fijne prinses soms gingen we op zaterdag naar de markt hier in de buurt lagen prachtige vissen op een tafel met vlaggetjes in hun ruggen beeldde ik mij ijzeren palen bomen bomen van ijzer als beton in de wind en alles wat ik vasthield liet ik weer los meegezogen…

Ik geniet als ik geheel onbewust van mijn wazige koers afwijk verbannen is de onzekere rust als ik een seconde vooruitkijk Meegezogen in een kolk van verlangen links en rechts wordt de druk opgevoerd als door levende decoratie gevangen terwijl de gewillige passie loert Vastgeklemd tussen het onzichtbare niet langer mijn vrijheid die telt…

soms voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken…

ik geef mijn vragen aan de wind ongedurig wachtend op antwoorden kleurt de zon scharlakenrood zand speelt rond mijn blote voeten daar ik me onverhuld overgeef het tij trekt, trekt me dichter langzaam voel ik hoe ze verzanden dieper almaar dieper word ik er in meegezogen in de naam van tot het water mij aan de lippen staat happend naar…

Als dromer stond ik er bij, keek ernaar vanuit mijn bed daar bij het raam Ik was te jong om mee te doen, toch meegezogen in de trechter van het spel, de straat. Tegenover nummer 12 zoenden ze voortdurend en ontstond de voortplanting der stad op korte afstand. Ik keek, mijn moeder keek, en was heel boos en sloot gordijnen.…

Al van bij die eerste noten word je weerloos meegezogen en gevangen in dit smachtende verlangen naar verloren liefdesgloed. Warme tranen koelen de kille pijn om het verloren paradijs vol zonneschijn.…

Aangetrokken tot het onbekende tuimel ik door 'n prachtige stroming meegezogen, op de melodie van de wind brengt deze mij over hoge bergen en diepe dalen stuurloos aanschouw ik de schoonheid terwijl ik ronddool, reisdoel onbekend sta plots oog in oog met iets wat eindbestemming heet, voelbaar is het gelaten word ik me bewust van waar het…

Aangetrokken tot het onbekende tuimel ik door 'n prachtige stroming meegezogen, op de melodie van de wind brengt deze mij over hoge bergen en diepe dalen stuurloos aanschouw ik de schoonheid terwijl ik ronddool, reisdoel onbekend sta plots oog in oog met iets wat eindbestemming heet, voelbaar is het gelaten word ik me bewust van waar het…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

Ogen, zo open en zo oprecht Ogen, zo blauw, waar ik zo aan ben gehecht Ogen,die zoveel zeggen Ogen, die mij doorboren en waar ik het tegen af moet leggen Ogen, die vragen Ogen, die spreken waardoor ik ben aangeslagen Ogen,die me nooit bedrogen Ogen, die nooit hebben gelogen en die me hebben meegezogen...…

twee donkerbruine ogen handen in mijn haar gewillig meegezogen al voelt het wel wat raar voor mij een onbekende een hele mooie man die mij hier net verwende volledig in zijn ban zijn kussen een oase waarin ik me graag baad raak ik in extase als hij wat verder gaat een lichaam vol verlangen ben ik in zijn macht als een…

al richt ik mijn ogen nog zo omhoog en mijn diepste een sterk verlangen kent naar het Hoogste mededogen toch blijf ik zoeken naar aardse hoop sterker nog, ik word juist met de menselijke onmacht meegezogen ik ben van stof ondergeschikt aan de natuur in mij brandt de vergankelijkheid dat dooft na korte of lange duur wat rest is…

tot woest geweld gezwollen waarin licht een kind bezwijkt in tegendraads verlangen stroomopwaarts naar de wel waar het alles ooit begon te zwak in benen en in armen wanneer de vloed te sterk blijkt het onmacht aanvaarden moet versopt verrimpeld beurs geslagen en bemind wentelt als hulploos wrakhout het als oud mens vermomd kind meegezogen…

Ik kijk in je ogen en ik smelt, mijn hartslag versnelt, ik word meegezogen in de wereld in jouw ogen. Ik kijk in je ogen, en ik voel bijna pijn zo dicht bij jou te zijn, wil mij nu ook gedogen in de wereld in jouw ogen.…

ik had geen angst maar zo overrompeld door jouw kracht ik stond op de lijn maar besefte het niet ik werd meegezogen door jou, wit licht weg van alle leven weg van mijn leven maar ik wilde blijven ik hoorde toen die stem ik kende ze uit een ver verleden ze zei het is nog veel te vroeg blijf niet bij mij loop snel terug weg van…

van de ouderdom, vol met babyboomers uit de vorige eeuw, rijpen nog zoete druiven al dragen ze gerimpeld vlies en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van morgen worden meegezogen…

Waar is de vrede? Kind draait het hoofd stil naar de zwarte lucht. Waar is de vrede? Kind verstopt zich in de kelder. Waar is de vrede? Kind stelt zichzelf vragen. Waar is de vrede? Kind huilt donkere tranen. Waar is de vrede? Kind tuurt in het donker. Waar is de vrede? Kind schudt gillend broertje door elkaar. Waar is de vrede? Kind stampt…

haar verschijning mijn droom benadert daarin dansen wij rond de tafel die ons een vage ruimte toebedeelt zij schrijdt in geur "de parfum roze" bijna op tastbare afstand doch fier niets steelt van haar gang ik heb maar te volgen, zij heeft het zo verkozen en ik, ik verblijf in mijn zucht met haast verblinde ogen word in een zwoele wind meegezogen…