Alle inzendingen over meer des doods

spinnen zijn subtiel ragfijn is de val des doods voor gevleugelden…

De boom des levens in de Hof van Eden werd door de zondeval de boom des doods. Het zware kruis uit deze boom vervaardigd werd gedragen door Gods eigen Zoon. Dood en zonde liet Hij achter in Zijn graf. Zo kon de boom des doods weer vruchten dragen omdat Hij vergaf.…

De trap laat ons klimmen Naar de afdaling des levens Op de zolder des doods Tijdens de geboorte van een beginneling…

elegie des doods mijn treurzang beklijft jouw nood het lichaam huivert…

in de vorm van het boetekleed ligt daar de mantel des doods geduldig en breed uitgemeten loop er met 'n grote boog omheen daar het mijn tijd niet is ik pas…

Tenslotte verdwijnt zij liefde opgelost in leven spoorloos elke tederheid resteert aan het einde alleen de kus des doods Slechts de geest overleeft de dood geheugensporen van alle liefde klaar voor nieuw begin…

Vandaar dat het er straks ook niks van bakt, Al had de loting anders uitgepakt: Voor ons is elke poule een poule des doods. En het gemodder voor het eigen doel Maakt deze poule ook tot een modderpoule.…

Grossierend In Groupons Gretig gebruikend Elke mogelijkheid Tot voordelig dineren Ben ik voor deelnemende Restaurants de klant des doods Want de Groupon-zaken Die ik bezocht, Geloof het of niet, Gingen allemaal failliet In liefde opgedragen aan Albert…

Maar als er niet gewonnen wordt van Spanje, En Chili snoept een punt af van Oranje, Dan gaat het in de ‘poule des doods’ al mis. D(r)ie sterke tegenstanders in één poule Zijn niet goed voor mijn onderbuikgevoel.…

zij verliest haar lach in het dal der tranen waar de adem des doods wentelt, om haar heen en elke zucht overheerst in haar dromen telkens ontneemt dit leven een wens tot zij lachen hervindt in die liefde gekregen de wenteling breekt haar tranendal…

koud en kil de gang des doods gedachten van het waarom vermoord ontnam je hen die het leven liefhadden het licht in de ogen zij die daar waren niet wetend dat dat hun laatste minuut zou zijn sijpelde het leven zinloos uit hen even stond de tijd stil…

ongenaakbaar spant beton over hun laatste zuchten zij konden niet vluchten uit de tunnel des doods omstuwd door feest breekt chaos de geest stuurloos botst wat komt en is geweest hoofden buigen in stil getuigen van de laatste love parade…

Het pad van leven kruist de weg des doods Leven is ontnomen Geluk even verdwenen Tranen zijn gekomen Het hart is leeg gevuld met niets Herinneringen geven even leven Maar is een ogenblik is het besef toch weer daar De wegen zijn gekruisd gebleven...…

Al is het spel bepaald niet altijd groots, We overleven wel de poule des doods, Misschien gaan we wel ongenadig stunten. Nog vijf keer winnen – en dat is te doen – Oranje wordt vast wereldkampioen !…

toen stond ze daar ze wuifde met haar blonde haar ik keek en dacht heel zacht aan wie ze was zo lang geleden eenzaam weggegleden in de stilte des doods vergeet ze niet om groots herinnering te zijn en dat voelt fijn ik raak haar aan met heel mijn voelen en mijn hart, omdat eeuwigheid in groot gemis ook altijd samen is…

De Duitsers, Denen en de Portugezen, Wij allen zitten in de Poule des Doods. We gingen tegen Denemarken af, En staan nu al met één been in het graf.…

mijn vervallen mond op de joodse begraafplaats geen beest te zien - moeilijke tijden op de neusplantage - schimmel en virus de straat schoongeveegd de bedwinger van de zaak des doods begraven de vorst in de grond een goede gelovige doet de zonnegroet elkaar omarmen bij de gloeiende kachel muziek en poëzie…

De kijkers en lenzen gericht op het dier Dat vroeger gezien werd als bode des doods Maar nu is hij hot en de foto’s zijn groots En zeker het shotje van nummertje vier.…

Het spel tegen de Russen was niet groots Waardoor we dus niet verder zijn gekomen Hoe wreed verstoord zijn de oranje dromen Na mooie zeges in de poule des doods Toch hadden we vandaag een goed excuus Het was niet onze schuld, het kwam door Guus ………………………………………………………………………………………………….…

Dagelijks meer eerzuchtig En minder in staat tot iets groots, Telkens wanhopender roepend Om kracht of de kalmte des doods, Dagelijks vuriger wensend Naar schoonheid, gezondheid en vreugd, Dagelijks ouder en bleker, En verder van blijdschap en jeugd - Ik zit in de bloeiende velden, Die schittren van zonneschijn, En alles is jeugdig…

dood…

Dit gebied is een landstreek des doods en de middag is grauw als de nacht... ach, hoe lang heb ik niet gezocht naar het pad van haar huis, naar haar tuin, naar het gras dat haar schrede betrad. zij was de eerste die in de lente des levens een zomer lang met mij was...…

Het vrije woord in bloed gesmoord, als een windvlaag des doods, maakt het leven dat ik leid toegankelijker in het struikgewas van mijn geest.…

in een lange rij schuifelen ze langzaam naar voren de moeder ingeklemd tussen haar dochters daar staat hij de engel engel des doods ze kijkt weg weg van zijn koude ogen met zijn wijsvinger bepaalt hij hun onverbiddelijke lot hij gebaart de moeder naar links te gaan met zachte stem zegt hij je zult mama snel weer…

Als ik een knaapje zie, dat hem gelijkt, Dan zie ik hem weer lachend voor mij staan, In al zijn kinderlijke minlijkheid; Dan welt vol weemoed in mijn oog een traan En als het beeld, het droeve, van mij wijkt voel 'k toch des doods onoverwinlijkheid.…

Slechts een handdruk wordt nog afgegeven door Pierlala's engelen des doods.…

Ga niet voorbij, maar blijf bij mij, en voel, Wat Ik voel in het diepst van dit mijn wezen Dat niets dan Gij mij nog iets liefs kan wezen En alles òm u - zonder u - zoo koel, Zo leeg, zo vreemd dat ik mij-zelf niet voel, Wen ver van u - en 'k wens om weg te wezen, Weg van mij-zelf, in 't land des doods, doods vrezen Vergetend om de vrees…

Toen zag ik aan een meer, het meer des doods, Een vrouw met vaal gelaat en geluw haar, Zij schepte 't water op, maar liet altoos De droppels vallen, alle na elkaar.…

laat me dit gebied in de nacht verkennen ongemerkt deze landstreek des doods wat ik heb vervloekt en veracht want ze lieten me buiten staan en namen mijn minnaar af delfde voor mij 't graf steeds weer opnieuw op de wegen des levens lieten ze mijn vrienden de andere kant opkijken hun motto is graaien, de economie moet blijven…

Eerbiedig sta ik bij de plaats waar u ligt innerlijk verscheurd bij het afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods…