Alle inzendingen over meevoeren

Ik ben aan zee op een afgelegen plekje Ik leg mijn kleedje neer en ga liggen Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren met de geluiden van de wind en de zee Wat een rijkdom hier te zijn…

Het tij is dood maar toch bewegen ze de golven in de zee die nooit stilstaat Ik laat me meevoeren op hun eeuwige ritme richting onbekend Het tij is dood leve de golven…

Ik laat me gewillig door jou in je fantasieën meevoeren...…

Gedwee laat ik me meevoeren Bedwelmd door je hypnotiserende parfum In de ban van je indringende blik Naar verre oorden Die niet van deze wereld zijn Onbekend terrein doch vertrouwd Mijn ogen weten wat ze zien Mijn hart bedriegt me niet Een echte illusie…

zij laat zich niet meevoeren door de vertrouwde stroom van taal zij komt nog vaak langs in de stilte van een vlinder in verhalen en in dromen zij is er altijd bij in la petite bonté zij is minder stil dan je denkt je loopt met haar samen van achteruit naar voren…

Speel het spel van de liefde en laat je meevoeren op het ritme van de Bolero van Ravel die teder frivool zinnelijk is en fel want met een beetje fantasie en het hemelse ritme in fortissimo haal je glansrijk de eindstreep wel met een zinderend aaaah... en ooooh...…

Groen blad, kleur, Licht en lucht Vogel van vrede Meevoerend de olijftak Die hoop en nieuw Leven brengt Dat me dit overkomen mag Aan het begin van deze Nieuwe dag Noorderplantsoen, stad Groningen, 1 november 2012…

hoe zijn handen het orkest meevoeren naar bergen ravijnen wolken en water hoe hij het koor smeekt om elk woord te bezielen met de hand op zijn hart hoe hij bovenmaats het mysterie zoekt de reis hem naar het oog van de storm voert hoe hij daar pure stilte vindt…

Vroeger dansten rode schoentjes de hele wereld rond nu walst een rode rok de hele kamer door op de wals der verliefden niet te stuiten laat zij zich meevoeren in melancholie en blijdschap volledig dronken gedraaid geeft zij zich over aan de kracht van de verbeelding…

Rozengeur mij Verleidt mij tot zinderend maneschijn Laat mij jouw liefde kolken In woestgeurende intensiteit Laten wij elkaars gedachten omarmen En bezegelen met weeldekussen Laten we ons meevoeren In sluimerende begeerte Van onze besuikerde harten…

rust en vrede vind ik bij jou mijn geliefde donker blauwe zee is in de kalmte van jouw golven drijft de tijd aan mij voorbij het zijn voor mij ogenblikken van stilte en vrede ik voel mij niet alleen voel de kracht van gedragenheid en laat mij meevoeren in jouw stroming…

Rozengeur Verleid mij tot zinderende maneschijn Laat mij jouw liefde kolken In woestgeurende intensiteit Laten wij elkaars gedachten omarmen En bezegelen met weeldekussen Laten we ons laten meevoeren In sluimerende begeerte Van onze besuikerde harten…

De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

countdown onder impuls een zuigkracht laat je meevoeren verrast door de muze innerlijk zonder woorden gaan klanken mee die begrijpt wat bekend is voor alles wat het leven biedt in bewogen luister waar stilte je toelacht tot diepe blikken die niet gauw gaan vervelen vlak bij je ogen……

Vergetend in de tijd met mijn blik oneindig naar de zee gedachten meevoerend in de wind. Over de golven van verlangen Neem ik je mee Hand in hand, ziel in ziel Wij samensmelten als één De dag dat je terug bent Laat ik je zien hoeveel…

Soms stilstaand veelal stromend soms kolkende waterwerken Zoet, zout en zilt maar nooit door bruisende klassiekers: het Kamerkoor Musica Amsterdam o.l.v. Herman Rouw m.m.v. Edzo Bos, piano, Stephen Eelhart, slagwerk in de Waalsekerk aan de Oudezijds Achterburgwal zaterdagmiddag 13 juni 2015 met muzikale verhalen rondom klassieke…

En toch nu ik weer wegzak is de ritmische muziek er weer ik laat me meevoeren op de tonen zo hemels...ik wil meer.…

Zonder aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland. Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

Angsten die verdwijnen, in het midden van de nacht, vertellen me nieuwe verhalen, die me meevoeren met de wind. Verhalen over wie ik ten diepste ben. Over de angst voor angst. Over de kracht van liefde. Over de moed van moed.…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

Ik laat me meevoeren op het ritme van je stem. Er spint zich een zachte waas om ons beiden heen. Onbereikbaar voor de wereld. Wij tweeën, samen alleen ademen we onze liefde in. Voor altijd, voor eeuwig zweef je in mijn diepste ik.…

ogen turen onzeker op onbekend terrein met zwakke enkels betreed ze de oneffen wegen niet wetend welke afslag ze bij de kruising zal nemen slaat haar gewonde vleugels uit laat zich meevoeren op de zachte melodie van de wind het donzige lied van de wolken zacht en teder wordt ze geleid om genezing te vinden…

een gevoelige ballade in het moszachte gras laat zijn licht schijnen over jouw ivoorwitte, maagdelijke lichaam dat bijna onzichtbaar in het duister verschijnt kwetsbaar mooi in sereen witte tule dansend op verlangens van liederlijke woorden ontsproten uit mijn ziel laat ik me meevoeren door jouw dichterlijke schoonheid…

Tja, niemand die het zegt maar ik lees het overal: Mezelf, gevoelige dichter een spons die alles opzuigt en pas loslaat als ze zachtjes maar stevig vastgehouden wordt Een zeilboot in een zee vol tankers die me omver varen onbewust En het geeft niet het zeil wordt weer gehesen en laat zich opgelucht meevoeren op het ritme van de wind…

ik verleid je tot het luisteren naar radio 4 daar waar de mooiste stukken worden gedraaid hopend dat je de rust vindt om je mee te laten nemen op de golven van de snaren, die jij vroeger ook beroerde en zou je mee willen nemen op een reis naar ver van hier, naar daar waar kruiden geuren bloemen ons verwelkomen, vogels je toezingen daar waar…

De wind zal ze meevoeren en over de aarde verspreiden ------------------------------- uit: 'Verloop van jaren', 2015.…

Waarom laat je je meevoeren door de wind als een pasgevallen herfstblad? Bedolven in de grote zee, geen identiteit, onzichtbaar Blinde aanname, het doel missen Geen eigen benen om op te steunen De paden zo smal, bestemming in de mist Jaren verstrijken, stoffig de boeken Levenslang, de sleutel verloren Datjy(2009)…

om er naar te kunnen kijken rotsvast maar misschien onvindbaar roep ik jou eenvoudig, zoals de dagen en de handen waarmee je me liefkoost met niet meer dan wat dromen plekjes waar ik wil zijn waar ik je kan omringen, warmzacht bij de waterval en tussen de wilde bloemen die, door hun dans, ons willoos meevoeren naar de uitgestrektheid…

druppels slaan weer stuk gedragen door de wind tegen mijn raam ik zie ze gaan in weer verbinden licht meevoerend in hun baan het eindeloze stromen tot de tragiek van grote plassen waar alle uitgelopen druppels moeiteloos in water passen om aan het oppervlak te misten of verdampen hun weg in lucht terug te gaan tezamen met mijn…

een forel ontspiegeld het water, scheutige oeverplanten omzomen het zuivere in mijn gedachten, de overweldigende 'stilte' laat zich aangedaan meevoeren met de liefde die ik liet stromen uit mijn bron nu stil behouden, de dag vervaagt langzaam.. het is nog altijd niet te laat.…