Alle inzendingen over melancholieke tijden

Soms is een ieder wel eens, melancholiek denk dan aan een lied, want al ben je wat melancholiek als je "blijft hangen" is een depressie dat zeer zeker niet!…

Een beetje stervend zie ik vanuit ’t raam druilige regen bedekte hemel met wolken somber grauw glimmend natte straten een beetje stervend mis ik bloemengeur en heldere horizon aan ’t einde van de dag breken toch de wolken zodat ik in laatste zonlicht niet meer hoef te sterven maar toch nog leven mag.…

Dit is wat ze noemen “melancholiek”. Bladeren doen niet bepaald weinig moeite een melancholieke reactie uit te lokken.…

Ik herinner mij woorden van jou van mij, wat we zeiden. Maar leiden nu ons eigen leven. De avondschemering boven de tuin en het huis waar ik een gedicht lees van M.Vasalis, schoonheid en verval... Even een traan, het regent en ik kijk naar het natte gras. Alles wat zuiver was, de grond, de aarde, jouw ogen en je haren. Wat er is, is een…

Melancholiek - zo Omschrijf ik het Best de stemming Waarin ik verkeer - Niet zozeer de Diepte waarin ik Verdwijnen kan Maar meer een Voortkabbelend Gevoel van verlies Waarin ik niet Precies de vinger Kan leggen op wat Ik dan wel verloren heb - ' t Maakt me ook Best ongerust, want Waar voorheen een Specifiek verlies…

Melancholieke  vioolklanken raken de snaren van mijn ziel…

hoe ze keek hoe niet waarom dat vroeg ik mij nooit af niet tijdens en niet daarna het was en het was hoe hoe ze keek melancholiek kan dat? kun je zo kijken? want het was hoe het was hoe ze keek…

De wind huilt door de kale bomen Als zingt het klaaglijk een luguber lied Een lied vol verlangen en vol dromen In stemming verlatenheid en verdriet Een lied over hoe de tijden waren Reeds bij het krieken van de ochtendzon Als zachte bries door kruinen en bláren De nieuwe lentedag weer begon En doods staan de bomen stil te dromen Terwijl…

Tijd is het onderkomen van de nacht als dat zo blijft, laat ze je niet meer los laat ze je nooit meer gaan omdat ze je mist in de stille momenten die voorbij zijn gegaan   nooit meer stoffig zwijgen nooit meer afwachten jullie zijn verloren wind achter een melancholieke stem vergankelijk en geest tijd is haastig dromen   ze mist je…

Ik kijk melancholiek die goudomrande wereld aan en voel: die herfst, die hoort erbij.…

diep getroffen Wordt door de tranen van de dood Waar de maan zo mystiek Toch zachtjes over ons waakt In deze ongekend onzekere tijden…

de onsterfelijke nachtmuziek van een Nocturne, zo melancholiek 1 maart 2020…

luister naar de woorden die in je opkomen wat ergens een raadsel is je denkt dat je tijdloos dicht maar zelfs het eeuwig melancholieke 'altijd november' is dertiger jaren evengoed is het noodzakelijk om iets te zeggen alsof het nooit zo was inderdaad het was die tijd, die dag die middeleeuwen die we later zullen zijn nauwelijks nog…

Ik dacht een tikkeltje melancholiek Aan Aardrijkskunde in de tweede klas De topdocent en hoe geboeid ik was Door lessen over platentektoniek Daar komt een kind onder het puin vandaan Dat nimmer naar de tweede klas zal gaan…

de cadans van het verhaal sleept me mee door het ritme vragen wellen in me op als borrelend bronwater uitspraken van Pascal Mercier denderen door mijn hoofd zijn taal dreunt oorverdovend door in mijn bewustzijn ondanks alle spoorboekjes blijft de mens ontoereikend n.a.v; Nachttrein naar Lissabon…

Melancholiek klinkt de muziek het geluid is zachtjes en zwoel je geniet zittend op je stoel de woorden ze raken je diep emoties en verdriet spontaan komt er een traan en laat ik mijn gevoelens gaan.…

Zij was liefdevol en fris als een verse kriek; niet te wulps en niet te nis, niet melancholiek. Neem een vrijer, zei ik haar, wie ge uw herte wijdt. - 'k Vrees, zo sprak ze, geen gevaar, want ik heb nog tijd. Hij was struis, gezond en kloek, rein van ziel en lijf; nooit liet hij zich op de zoek voor een vroom bedrijf.…

alcohol gedronken beschonken bijgeschonken denk melancholiek de lieve woorden naast mij ligt het amourette vuuravontuur verlicht straalbezopen stomdronken weer bijgeschonken hoor lieve woorden in ondergang.…

Het landschap drinkt het geloof gulzig, melancholiek als de ondergang van de speurdersroman om naar de oude bomen te luisteren naar het wilde geboomte te fluisteren en raakt langzaam, maar zeker, vertrouwd aan de voorafgaande waarheid, met vrome aandacht.…

Ze zong voor Joods en Palestijns publiek, Maar demonstranten gingen dat verstoren, Want haar persoon kon hun niet zo bekoren, Dat maakt niet blij, dat maakt melancholiek. Zo hoorden alle mensen in de zaal, Alsnog een lang en bloederig verhaal.…

woorden als voetstappen soms vereeuwigd in cement volgroeid bedekt met tegels ben ik je gelijke of gescheiden met een buffer tussen ons beide melancholiek geschreven verborgen heden niet meer dan een geest van de nacht geen drama geen raadsel maar dit leven op zich…

Ikzelf ben nu één jaar melancholiek maar dát komt door Trumps creepthroatpolitiek.…

In kerende tijden Een wereld van verblijden…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

o, mooie Achterhoek met lommerrijke lanen tussen het tere beukengroen valt zacht het zomerlicht kastelen en havezaten mijmeren wat melancholiek over voorbije eeuwen met rijtuig en kales op het keibestrate kerkplein is nog steeds de weekmarkt…

De kleurengloed was fascinerend en melancholiek, met een sfeervolle schitterende apotheose. Kitesurfers brachten prachtige beelden op je netvlies. Dansend op de golven maakten ze er echt een show van. Mooi is het als je dat langs de kustlijn mag observeren. Het was niet te voorzien, maar het werd een ware happening.…

over ‘t zandpad volgt de klankgazelle in samenspel van kind naar volwassen vrouw teerheid vermengt zich melancholiek langs de tijdgeest van ogen op gedeeld geluk koost zij echte liefde kind aan huis langs de vloedlijn van het menselijk bestaan…

Jij spreekt in witte schaduwkleden en omarmt zoals een gordijn het laken van het leven een vleugje trots gedeeld door een decemberregen verbergt zo als in jouw melancholiek gedicht een jaargetijde dat vergeelt wanneer de lente alle dood weer doet herleven…

Een biscuittje bij de thee korrel blijft in stil verlangen aan d`r volle lippen hangen lispelt dorsten met haar mee lepel wordt afwezig roer in de goudgelige stromen die warm in het kopje dromen zilver wervelt parelmoer Porselein ginnegapt breekbaar terug met vlaag melancholiek tuimelt zwervend in bouquet Kruimel zandt in het verzet…

De ring die jij me gaf die ben ik kwijt verbintenissymbool sinds zoveel jaren een ogenblikje van onachtzaamheid verloren op de hei al wandelend bij Laren Om dikgeworden vinger knelt het goud heel even om de pink dan maar bewaren beslissing snel genomen heel erg fout en hóe het sieraad weggleed ook niet te verklaren De schrik…