Alle inzendingen over meme invloed golflengte complexiteit

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

we staarden door het kleine venster van de tijd ik zag je bleke schaduw je vroeg: hoeveel is alles maar je wachtte niet op een brabbelend woord van mij alles was glashelder toen jij door het kleine venster van de tijd staarde…

wirwar van draden in de knoop door elkaar ergens is een begin en een einde…

Jij was nog geen feit En heit en mem werden bezwaard Met een ziekte die mem moet overwinnen Neem je me kwalijk Dat je leven nog even moet wachten Dat je zus nog niet met je kan spelen Vergeef me dat ik nederig mens Beslis of je al mag leven of niet Neem me niet kwalijk dat ik kies voor mij En tenslotte voor jou klein mens Je bent mijn wens…

Tussen u en mij Zeedistel en zeekraal een lege plek voor ons warm zand en de zon die ter kimme gaat rood gloeit en uitdooft Ver, ver van ons stemmen verstrooid op de wind Een hond blaft en boven ons muziek als een lied Hier is de cirkel rond het lichaam veilig achtergelaten Hier bestaan wij hebben niets rollen af en aan vloeien…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien jij geeft mij de woorden terug.…

dit is niet mijn adem die ik via strottenhoofd in woordenloze non-betekenis uitblaas noch zijn het mijn voeten die door naar verder onbedacht cirkels draaien het zijn reddeloze ogen die me door niet-gebiggelde tranen mezelf laten zien onder jouw invloed…

Open sta ik voor alles, en meer kijkend vooruit, daar wil ik mij begeven aan mijn zij is wat ik heb gekregen in dit leven meer dan tevreden voel ik mijn verleden in alles waarin ik mij begeef voel ik, dat ik leef.…

verwoord de waarheid middels de complexiteit van eenvoud…

Complexiteit En creativiteit Worden vaak vermeden. Een andere weg Is voor de vuist weg.…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven.…

De niet officiële naam 'Us Mem' (onze moeder) onstond in de volksmond als tegenhanger van 'Us Heit' (beeld van stadhouder Willem Lodewijk van Nassau-Dillenburg) en het staat in Leeuwarden.…

ik liep onlangs op de oevers van de Colorado River, in de baarmoeder van onze oorsprong, de Grand Canyon! ik stond daar in die canyon, zo nietig in schril contrast tegen die magistrale rotsformaties in een diversiteit aan kleuren, van dieprood naar zandbeige. de geschiedenis van de aarde ontrafelde zich voor mijn ogen in miljarden jaren…

Te samen vormen dan al die dingen onverplicht met die muziek een moederdaggedicht. 1991 Mem - een Fries woord voor moeder.…

de hân fan ús mem .…

John Bercow staat in de complexiteit van internationale politiek paraat met een unieke dynamiek. Hij is het logo van eenduidigheid. Met “Ordeeer!” brengt hij onze wereld vlug tot een behapbare proportie terug.…

het zijn haar kleuren die boeien van grijsgroen naar zwart bewegen is vloeien in hypnotiseren verdwijnt je houvast voelt feilloos door krul en wit schuim de golflengte om bij je te zijn zij is jouw moeder stroom met haar mee duik in haar armen zij is de zee…

Complexiteit? Vertraging? Het is de hinderlaag van de verlaging…

Simpel rood laat me niet lachen Rood-harigen zijn de complexiteit zelve maar ook hun creativiteit en hun zorgzaamheid en betrouwbaarheid Er valt heel goed met ‘rooien’ te leven “Never een dull moment" simpel rood, ik dacht van niet…

Soms is je ritme van slag lijkt de juiste toon maar niet te vinden zit je in een andere maat vibreert je gevoel daar op een andere golflengte dat voelt dan als eeuwig maar blijkt achteraf toch kort gelukkig kan je ritme ook weer gaan kloppen zolang je hart nog klopt…

In Frieslands hoofdstad is het mondje dicht: De burgermoeder is er afgetreden, Maar Nederland mag raden naar de reden Daar iedereen tot zwijgen is verplicht. Toch hoefde men die plicht niet op te leggen, Want wie begrijpt nou wat die Friezen zeggen?…

O loze belofte! Tierlantijn het geluk genaamd. Breek mij de bek niet open; de farce kan zich niet staande houden. Scheerwollen dichter! In godsnaam! Welke onverlaat heeft ooit het begrip in onze geschiedenis achtergelaten. En ik zink in mijn badkuip, tot over mijn oren in het zeepsop. Geluk-kig heb ik er één. Denkend in mijn denktank…

je ogen spiegelden een klaarheid die ontwapende in licht de basis legde voor ware transparantie elkaar de hand reiken was al bereiken van saamhorigheid waar golflengten synchroniseerden perspectieften matrixen het doel zo hebben wij de toekomst gezien het schijnsel van utopia misschien…

ik speel als choreograaf met de wereld om mij heen de bühne wordt wat intiemer het publiek komt ademloos dichterbij wij hebben niet zoveel meer om te overbruggen met gebogen ruggen wij knikken al instemmend als de woorden nog niet uitgesproken zijn onze golflengte in de wereld wordt identieker en vooral heel klein…

De mens is zo ontvankelijk voor invloeden van buitenaf; daarmee maakt hij zich afhankelijk en ziet dat pas achteraf... Sluit oren, en kies waar jij wilt gaan, en luister naar je hart; geen invloeden van hen die buitenstaan, het levert je niets, alleen, nog meer verward…

Groei door binding organisatie tot complexiteit onderweg een Goddelijke vonk en: leven! …voor even want het hapert al opeenstapeling van missers er vallen steken het stuk glijdt van de naald rafelt en valt uiteen in oorspronkelijke delen als voeding voor leven dat groeit door binding……

Ik heb een leven als een luifel zonder dwarsregels ik zwelg in de zon ik verzuip in een zee van ruimte En al het licht dat me tegemoet komt door het raam in de kamer de stoel waarop ik zit scherp afgelijnd ook van licht gemaakt Ik verdrink in de lege kamer want ik ben zelf van licht maar ook zonder licht scherp afgelijnd vlak voor…

het bed in een ziekenhuis haar laatste bed hij zoekt haar hand zijn bril verdwaald tussen oog en wang hij streelt kijkt wacht hoe zwijgt een man als hij verlaten wordt no hast gjin soargen mem bliuwt dy nei zingt hij zacht het klankspoor wijst haar de weg naar het witte licht…

door het strelen van je hand verdwijnt de logica uit mijn verstand in vrij associëren vragen gedachten niet te wachten met intenser raken vingers maken onderhuids contact wisselen gevoelens uit door stromen energie op gelijke golflengten groeien dromen bloeien in een zacht en teder samen komen…

zij was haar lach alles daar omheen ademde plezier gaf warmte af bij haar voelde jij je nooit alleen want als de afstand groter werd was er altijd die blik met de knik van genegenheid als binnenkomer voor heel veel gezelligheid op elkaars golflengte samen naar stilte die geladen was met begrijpen dat kijken eigenlijk woordloos…