Alle inzendingen over middag

Laag bij de grond, gras tussen klinkers, gelardeerd met wat peuken met as. Wat doe ik hier? Zonlicht straalt in mijn tas. Ik kijk in mijn bier, en ik zie, dat wat zo-even nog verborgen was. Drek en gier. Flarden van gesprekken waaien langszij. Ja, ook nog een biertje voor mij. De stadsbus walmt blauw en stinkt diesel. Een zwerver zwalkt…

Ik heb geen flauw idee Het zal wel middag zijn Het licht doet pijn Ik wil niet mee Laat me Mijn uurwerk is kapot Het zal wel middag zijn Ik heb geen flauw idee Onduidelijk aanwezig, net de zee Ik kan niet zwemmen Laat me Het zal dan dus wel middag zijn De stand van de zon Hoe vaak moet het nog worden gezegd?…

Een maandag ontdekte zinnen, beminnen een middag in mij.…

De hele middag blijft hij, Hij heeft geheel geen haast. Hij laat zich maar bewond'ren En wij zijn zeer verbaasd. Het is als een wonder, Als in een wonderland, Op die lauwe, luie middag, Aan de waterkant.…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

asfalt in vloeibare toestand zo aangebracht dat de ondergrond onzichtbaar is in dit land: bevuild en vertroebeld verontrust loopt men eerst in een lange, daarna korte lettergreep langs de rivier waaruit de schimmen dronken: bedrieglijke schijn een remmend effect wordt verkregen door maling aan iemand of iets. alles in het midden verandert…

Toen die middag hield je een pistool tegen m'n hoofd. Dacht ik, je had me wat beloofd. Ik wil hier weg. Het maakt jullie geen fuck uit wat ik zeg. Door jou ben ik wie ik nu ben. Ik zit nu vast, ik zit klem. Door jou is ze weg gegaan. Weet je wel wat je me fucking hebt aangedaan? Toen die middag hield ik een mes voor je rotkop.…

Jong en lenig stapte j' uit de auto Je zag er zo goed uit dat ik me oud We gingen meteen weg naar 't atelier, waar twee vriendinnen je bevroegen. Jou liever in geheim omhuld, kapte 'k af en wandelden we naar 't kanaal, kwamen mensen tegen, groetten Thuis mediteerden we op de bank Stil en krachtig was het aten daarna wat, praatten…

's Middags naar middag en 's nachts naar de nacht ruiken -- en altijd naar jou.…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

Jouw wanhoop tegen mijn hoop, neus tegen neus, slechts -- een deur ertussen.…

laat in de middag rust de kat in de vensterbank rekt zich een tijger en spint in behaaglijkheid laat in die middag rust het licht op haar gezicht de wangen wit als seringen kus ik in ondraaglijkheid…

Een middag midden op de oceaan langs trappen naar het bovendek gelopen kom ik bij de railing aan en blijf er staan tussen twee breedtegraden van de tropen. De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde.…

Als blonde kindren hupplen de Seconden De poort des Morgens uit, vol lichtgeluk. Als kreunende ouden, steunende op hun kruk, Strompelen traag de zware Middagstonden. Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk.…

Vlij u hier onder warme schaduw, En versterve in het mijmerend lied, In het lied der bomen uw lied. Zie hoe rein en eenzaam hun donker Met het eindeloos hemelgeflonker Verglijdt in de effen en langzame vliet. Ach kind, weet ik nog of ge droef zijt, Weet ik nog of ge lacht of niet?... Ons lachen en twijflen en wenen Vervliegt in 't gestraal…

Wat als de nacht je zodanig sloopt je vurig het licht van de dag wenst Wat als je in de morgen breekt hopend op de rust van de avondzon Jezelf door de middag heen slaat Wensend op de stilte van de maan En je in de avond op zoek gaat Naar het vroege ochtendlicht Wat als je `s nachts niet kan slapen Met de gedachte aan een nieuwe dag…

Na de middag regen de dag is nevelmoe…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

De laatste dagen, ze zijn aangekomen, het donkert in de middag alweer vroeg. Er zit in ieder jaar juist tijd genoeg, maar nu zou ik hem toch graag wat vertragen: Het is zo knus die schemer ‘s middags vroeg rond Kerst en Oud en Nieuw, de laatste dagen.…

je huid altijd maar in de zomer in de middag je huid dat altijd maar je ogen zouden breken dat altijd van geluk je ogen zouden breken altijd maar in de roerloze middag langs het lange diepe water   dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar dat ik dacht dat geluk altijd maar dat altijd maar het licht roerloos in de middag…

witte draaikontjes wippen de ganse middag van kurhaus tot dam…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

Tweemaal na elkaar reden ze me in 't gat het was een zaterdag een middag in de stad…

Wat is de aarde toch een lege plek wanneer de middag grijs en koud als versteend staat in de lenteknop een jonge tak staat in de lenteknop wat zijn de dagen arm maar teder wat is de aarde toch een lege plek wanneer de middag grijs en koud als en april zijn eigen weg gaat ------------------------------------ Uit: 'Van gelijke duisternis…

de zwanen zoals die middag zij het maaswater uit haar stilte trokken voor een vlucht met kippenvel zo was haar begroeting…

[Haiku] zover het oog reikt bewegingloze wolken de middag kleurt grijs…

Het licht schijnt op weg tijdens een herfstdag op koers treurt de middag nat.…

je wilt het nog een keer zien nog een keer horen nog een keer voelen nog een keer zeggen ik hou van jou tot aan het ochtendblauw kijk hoe de zon opkomt in onze middagen liefste altijd onze zelfde middagen de woensdagmiddag en de maandagmiddag zeggen we altijd als we weer bellen voor de zoveelste keer wil ik dat nooit missen…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

Zo laat laakt de zon het droom verwelken kinderstemmen, voldoende geroezemoes en groentesoep gesmokkeld met twijfel het schip gevoelens vaart nu het innerlijk kind langs de herfstbomen naar novemberhaven waar tussen roeiboten, een vreemde visarend groene ogen in droom bewonderd falen in het zadel van de cowboy in de wind onder wolken, zon…