Alle inzendingen over midden

het was midden in de nacht, de heldere maan verlichtte, mijn levenspad maar ook mijn dagboek, waar ik trouw mijn dagen in verhaalde want dat beschouw ik als mijn plicht. zo geheel toevallig of moedwillig, dacht ik plots aan jou, de gedachten kwamen uit het niets, over hoe het vroeger beter was.…

vergis u niet. hij lag wel degelijk te liggen. languit op pagina 6, netjes in het midden. gewond, bebloed en zonder naam. en amper te verdragen blies hij recht in mijn gezicht zijn laatste adem uit.…

Vogels dodend in de vlucht, als een wiek hen door midden snijdt. Oh, steltloper, kievit, en tureluur, wat doen wij jullie aan. Wij warmen ons met goene stroom en laten jullie in de koude staan. Straks rest ons slechts de koekoek en ik bedoel dus die van hout, die in een klokhuis aan de muur hangt en ons de tijd toevertrouwd.…

Een mens staat graag midden in het leven. Een mens behoort niet alleen te zijn. Plaatst zich graag centraal als een sociaal wezen. Niet iedereen kent dat dagelijks geluk om zich welkom te voelen in een meervoudig sociaal verband. De alleengaander kent slechts de ergernis van de eenzaamheid die aan geen ander mens is verwant.…

Wat maakt het uit of in de verre landen het broze evenwicht op wank'len staat, of 't Midden-Oosten verder blijft ontbranden? De wapenhandel is erbij gebaat. Waarschijnlijk wast hij heel voldaan de handen voordat hij naar zijn vredig bedje gaat...…

Vandaag denk ik aan Pim aan die Rotterdammer aan die Professor die man, die vent, die kerel die Minister-President zou worden hij werd vermoord, doodgeschoten midden in de mediawereld onze wereld stond even stil maar de wereld barstte ook los in een orgasme van ‘hij niet’ hij liet zijn leven niet voor niets nog altijd wordt over hem…

Geruisloos vult de eenzaamheid de stilte om mij heen, te midden van die eenzaamheid leef ik, oud mens, al maandenlang alleen. Eenzaamheid die mij beschermt, mijn oude lijf en dus zo kwetsbaar, ver van het giftig virus daarbuiten, het Covid 19 gevaar.…

ik aanbid je als godin je mooie haar en trotse kin de felle blauwe ogen ik duik er midden in je huid is goud in glinstering van zinnen je straalt een hete passie uit bent een vulkaan van binnen je borsten rank gepunt een slanke leest en billen die de honger van het beest graag willen stillen je buik is strak en rond in donkerblond…

mijn bemiddelaar Moederlief, u bent bijzonder uniek op deze Aard' u baarde elf kindren en bleef voor niets gespaard onze vader was ook een graag geziene hij diende al jaren bij de Marine Maar hij stierf te jong, te vroeg daar kan ik nog om grienen Moedertje, nu bent u tachtig nog zo vief en nog zo krachtig blijf nog lang zo in ons midden…

Voor hem was het mooi genoeg geweest Het feest was nauwelijks begonnen En ik stond net op de dansvloer Met een alleraardigste jongen Bijna grienend lag ik dan later in mijn bed Nijdig, pissig en gefrustreerd mee moeten gaan, zonder verzet De tijden zijn niet meer zoals ze toen waren Mijn zonen gaan naar feesten midden in de nacht en komen…

En laat mij niet alleen, maar in de nacht Daal in de schaduw van mijn koele borst, Dan zal ik veilig slapen als een vorst, Die rust in ´t midden van bevriende wacht. Zo moge ik zijn als dun albasten vaas, Boordevol bloed van uwe rode wijn.…

van de schorpioen Ze hopen zich op in een tastbare vorm Geen wonder dat men ze een naam gaf In de verbeelding kan veel Als we de zieners mogen geloven Een cirkelzaag splitst de hemel In noord en zuid De evenaar loopt door de nacht Daar ergens ten noordoosten van die lijn Die as die het lentepunt snijdt Vindt de weegschaal haar stil midden…

Midden op straat Gelukkig en vrij Lig ik daar Ach, die auto’s gaan wel opzij Hé, wat hoor ik daar? Bekend geluid Een bakje rammelt D’r valt wat uit Sprint naar boven Hap, slik, weg Voldaan en volgevreten Is dit alles zeg?…

Leeg te midden van drukte Niets raakt me Zoektocht naar vervulling Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen…

Waarom getroost ik mij zovele pijnen te midden van de muren, die zo schrijnen en laat ik mij hier in een dwangbuis wringen? Ik voel de wanden om me heen. Ze schijnen zo vastberaden, nu ze mij omringen. Ze lijken tot een soort sonnet te dwingen. Welja, hier heb je al de twee kwatrijnen. Slechts moeizaam komen thans de twee terzinen.…

Hier zijn wij, en een eeuwige seconde Belet ons om de hier geheven voet Daar neer te zetten, ach, en ’t hier begonnen Glimlachen is nog niet geheel ontbloeid Als wij reeds zitten in des hemels midden, En niet meer weten wie ons lachen gold.…

Een rimpeling schuift over het gladde vlak vanuit het midden naar de oever. Verdwenen, maar voor altijd geweest, voor wie het zag….…

weer hevig geestelijk in den nood hun Heer in zijn voorzienigheid voorzag geen zondagse mogelijkheid tot zich ontkleden van zwart boven ondergoed ter luchting van de leden laat staan eens wuft uit baden gaan thans is er schand een geformeerde dame uit mijnsheerenland met enkel zwarte kousen nog aan is zojuist bij de binnenmaas midden…

stil op het veld Geen gewone stilte Zelfs de wind vertelt niet Zijn verhalen aan de herders Toch zijn de dieren niet onrustig Opeens verbreekt Licht Het duister van de nacht Een koor van engelen Zingt over de geboorte Van het kindje Jezus Herders worden op weg Gestuurd naar de plaats Waar het Kind is geboren Daar zien zij een stal Midden…

En midden in de tuin ligt wit en vol van rust een marmeren gewricht. *) Henry Moore (1898-1986) was een Engelse beeldhouwer, bij het grote publiek vooral bekend om zijn grote abstracte bronzen en marmeren sculpturen. ------------------------------------ uit: 'De jagers in de sneeuw', 1986.…

palen en langzame lagunes soms wil ik een zoen zomaar een zoen traag en stil zoals oude uren over bruggetjes heen oneindig jong in ogen die tussen duiven op het plein schuiven en schateren om de golfslag in je armen soms zwevend en heel licht wordt er in mijn handen een vlinder geboren zoals een zoen zomaar een zoen, vol te midden…

*) gedicht bij vaas in de vorm van een staand meisje, Lokri (Zuid-Italië), midden zesde eeuw v. Chr. -------------------------------- uit: 'Een bittere navel', 1997.…

Op de krakende oevers tast ik af, wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van…

Vannacht ben ik luidkeels midden in een gedicht op het Minervaplein zittend op de meisjes van Perdu van mijn gazelle gevallen Hoewel volgens de regels van 't spel opgepompt bleken de stemranden te hard voor m’n villanella zodat de bloedbaan ontframede Hoogtijd met de stoplappen op rood mijn zwengel klem in de krimpkous tussen spatbord…

Midden in het heideveld rust jouw as geborgen in een blauwe urn met opschrift: omdat jij bijzonder was dat is ook zo en elke dag mis ik je nog maar toch bezoek ik je niet vaak ik vind er niets geen ogen die ondeugend glimmen geen hand die even in de mijne knijpt geen lijf waar ik mijn armen om kan sluiten enkel maar een urn met…

strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water sterft in een poreuze bedding voorbij de woestijn is geen weg meer terug daar begint het voorportaal van het droomland zonder nachtelijke dagen de grens ligt op het midden…

Zoete verkwikking in de strijd, koele omhelzing in de hitte, vreugde en vrede te midden het gewoel. Tedere blik uit de verte, zachte muziek op de achtergrond, geborgenheid zoals in het begin. Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen.…

Genoeg om te onthouden dat wij het onbetwiste midden waren van de ruimte, die wij opgelucht en nietsontziend bevisten. ----------------------------------- Uit: 'Bewoond als ik ben', 1981.…

hij ging midden in de nacht nog ver van ’t ochtendgloren sloot de deur haast beminnelijk zacht doch enkel om de echo niet te horen stapte opnieuw het heelal tegemoet waar chaos geen weet heeft van rede en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het…

het kind van een schitterende vallei groeide op te midden van weelderige boomgaarden buiten kookte de moeder liefdevol en zwijgend het eten de onverschrokken vader streed met een groot hart het kind deelde zijn dromen het liet de woorden vloeien wist van hun onmetelijke kracht moedig kind van de vrede je naam reisde over de wereld toen…