Alle inzendingen over midden in het bos pluimen

midden in het bos, waar niemand mee lopen gaat - een hoopje pluimen…

Ze wandelt met de seizoenen door haar leven. In haar dromerigheid versmelt ze met het vloeibare van een voortdurend veranderende hemel, waarin nog de dood, nog het ebben van de tijd de veelkleurigheid van bloesems bedekken. Haar blik dwaalt over het geblakerde land van zwijgzaamheid, altijd zoekend, eindeloos wegrennend van zichzelf in haar…

We leven met de nukken van de pluim De weerman kan ons ijs en sneeuw beloven Maar op zijn woord kun je hem niet geloven Zodat ik al zijn praatjes niet meer pruim De vorst is weer een keertje weggebleven Die Hiemstra kan ik echt geen pluimpje geven!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

De schwung liet zich gelden Met een gemak van heb ik jou Oprecht vanuit het niets draaide alles in slechts string Het racket standvastig De pluim met veren lekker los Ongeveinsd met alles sloeg zij meteen hup!…

De Avondster de mooiste van de sterren De pijnboom laat zijn blaadjes vallen, Ergens diep in het bos is een jongen, Druiven aan het eten van de bomen, In het meertje midden in het bos, Zit de jongen alleen en slaapt op het mos…

En de zon werpt flonkeringen als sterren over het watervlak ergens te midden van wijde velden in toomloos schoon van de natuur.…

midden in het bos ojo overal waar gerijmeld wordt waar dochters boekies dichten met een pappie om te zoenen zoent hij ze blits in blos ja daar kom de vrijmaat jos lekker plagen en dan pieken effies paaien en dan kraaien kraaien midden in het bos ojo --------------------------------------------------------- Praktische aanwijzing…

In de schemering wippen de witte pluimen -- van de konijnen.…

Geschrokken staan ze samen op het pad En slaan dan gillend op de vlucht Ze hebben niet geweten: in dit bos is dit viooltje zeer beducht Dat staat daar niet om mooi te zijn Dat staat daar voor haar rust…

Pluimen dwarrelen rustig naar beneden.…

In een holle weg - nagenietend van 'Oudjaar' - een vos met pluimen...…

Bladeren vergelen, kleuren dansen in de zon het ochtendbos ontwaakt, het licht herwon ik volg de paden, fiets op golvend terrein kijk steeds rondom om hier stil te zijn De vogels vliegen, eenden in de sloot Een moeder brengt hier haar jonkies groot De schapen grazen, blijven rustig staan Laten die fietser gewoon maar gaan In dit bos kan…

Over duin en wilde braam, Bos en paarse heidegronden Draven zwarte hellehonden Dwars door mijn gedachteraam. Zit ik midden in een waan? IJlend open ik mijn ogen. Word ik door mijn zicht bedrogen? Nee hoor, grijnst De Dood voldaan.…

Ooit maakte ik het mee dat mij, naast koekje bij de thee Gevraagd werd of zij mij mocht epileren Het kostte mij geen stuiver extra Maar haar oog verdween Naar 't welvend haar op arm en been Ook dát komt voor bij heren "Wat mag het wezen?" vroeg mijn kapster. 'k Was bijkans verdoofd Alleen aan één oog had ze staar. Ik zei,…

Maar smelten als een stuk chocolade dat te lang in de warmte ligt Doe ik keer op keer als ik in je mooie stralende ogen kijk Smachten om je zachte, fijne lippen te mogen kussen Doe ik keer op keer als ik naar je mooie hoofdje kijk Verlangen naar je lichaam als ik nog maar aan je denk Maar als ik voor iedere kilo van jouw gewichtje Eens een pluim…

Wij reden door de tunnel met de wagen En waren toch wel lichtelijk bevreesd En daarom was het eventjes groot feest Toen wij wat verderop het licht weer zagen. Het einde van de tunnel, meende ik, Maar niks, er stond een auto in de fik.…

Vandaag excursie naar een tempel ergens verderop aan de rivier en we nemen niets mee al schijnt daar niemand te zijn dus geen dagelijkse riten Het zal wel een les zijn We lopen achter elkaar door het bos, we lopen over de rand van een bekken, we zijn er midden in de tempel een rij oranje vlaggen in de open grot van de watervallen…

waar kromgebogen bomen beschermen door lange rijen het wandelpad van je dromen want winter beheerst de contreien. waar kiezels van hagel en ijs fonkelen als ruwe diamant de weg wijzen naar het aards paradijs op een bedje van zilver en goudgerand. waar vele kleuren geuren naar koud in een lucht zo fris en zo blauw en waar iedereen elkander…

het publiek domein loopt steeds meer ten ende loopt de trein niet geeft de school geen les in taal zijn er geen bedden missen we de zuster finaal de politieke vraag is alleen Bos of Balkenende de inkomens in het midden wordt die vraag gesteld inhoud en anderen zijn door experts al afbesteld…

(Voor Wouter Bos) Wat begon als een dansje in betere tijden - je hebt er zin in - bleek een oefening voor je stap uit de schaduw, midden in het volle licht van een duister zonder weerga, wereldwijd. Een aanloop die teruggaat tot de kern van de droom en de daad.…

die verrotte ganzen iedere keer wil ik ze vangen wanneer ze samen dansen met z'n tweeen of met veel meer door de lucht doch steeds ontglippen ze me weer gewapend met camera te midden van een bos turend en hopend als ik daar sta vliegen ze over in een onmogelijke hoek tot zover maar vandaag lijken ze me goedgezind daar sta ik…

op het ijsvlak daalt een zwanenpaar uit grauwe lucht luid snaterend in protesteren voor het met opgestoken veren waggelend het glad ontvlucht dan verschijnt achter de pluimen een wandelaar die blij verrast de wondere natuur bespiedt haar charme door zijn camera ziet als levende verstilling in contrast…

van een veld seringen die ik bijna ruiken kon hun pluimen raakten haast de zon en toen opeens herkende ik het meisje aan haar reine blik: mijn zusje die voor 't leven vocht die zo graag wilde maar niet mocht.…

'In het midden van mijn leven,' zei de koning, 'ga ik te paard naar de hel.' Sire, mij is dit niet gegeven. Ik hoor ze allang, die nachtelijke bel, ik proefde vele soorten honing, ik heb te snel in teveel vel gebeten en onderweg ben ik de hel vergeten. ---------------------------------- uit : 'Ik schrijf je neer', 2002.…

Denk jij ook veel over leven maar ook zo vaak aan de dood als je alles hebt gegeven is de wereld dan nog groot ben jij ook zo vaak bedrogen keer je weer die andere zij als het leven is vervlogen ligt de waarheid in jou en mij…

Zachtjes waaiend door alles Door een onaangetast of verdord geheel Slurpend, kwijlen van alle beetjes Ongenaakbaar zacht en teder Hard en ijzend De wind raakt ieder stukje Van het midden De weg door alles De goot de duivel en verlaten De passie en de bloem Balans Het Midden…

In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

staan hun golvende pluimen buigen spelen strelend door uw gedachten.…