Alle inzendingen over middenrif

de middagzon wikkelt zich af met een verholen lichtstreep alles er onder verkeert in een verdoken geheim alles buigt zich in de schaduw naar het vallende gras de noen heeft een middenrif dat afzakt naar de avond mijn handen als kleppen op hoogte van mijn wenkbrauwen zakken richting de knoop van het middenrif de staar is voorbij het begin naar…

Een simpel spel Land veroveren Onverwacht, heel snel Wit/zwart, ballen toveren Belangrijk, de hoeken Middenrif Doe ik uit de doeken Zet een zet met gif…

Het middenrif raakt geblokkeerd, de woorden komen niet, omdat zijn ademhaling gewoon stagneert... Het is geen domme jongen Heeft alles op een rij Maar krijgt zo nooit een leuke baan, want, praten hoort daarbij... Hij 's weer in therapie gegaan Die rotbaantjes is hij zat...…

zij ligt verloren op het verdronken land zoekend naar sporen van de zee op het strand de baleinen snijden zinledig diep een dodelijke staart geeft de laatste zwiep met brak water spuugt uit het middenrif een lijfeigen Jonas op het klif verdwaalde een walvis op de vloedrand als een zeewaardige verwant zoekend en sporend van…

De lont spuit vonken Een stroomstoot in het middenrif Frivool en vederlicht Als een gekarteld herfstblad Twijfelend tussen val en vlucht Een ogenblik dwarrel ik bedwelmd In het nu dat zwanger opwelt De koekoek aan een springveer geketend Hupt twaalf maal uit zijn kooi In een wijde kleurenwaaier Ontplof ik Een seinlampje schiet door open…

De landen der herkenning honen driedubbele hanenkraaien, dribbelend op zijn middenrif. Zijn hart zuigt de trilling als een kronkelende slang in de rivier der vervreemde galmen. Overtuigd van overschot aan gelijk, wrijft hij nog eens zijn kin schoon.…

dit moet de plek zijn geweest waar we wachtten op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre…

Wat is dat toch, die onbedaarlijke schaterlach opborrelend vanuit mijn maag, langzaam omhoog kruipend naar mijn middenrif, zich een weg zoekt naar mijn keel langzaam met een bulderend geluid zich openbaart vanuit mijn mond, het niet meer kunnen stoppen er een onuitgesproken slappe lach aan overhouden, die zodra je de beelden in je…

buiten regent het niet alleen daar inwendig worden longen en hart belaagd door windvlagen elkaar verdrijvende stortbuien hagel tart lever en nieren die vergeefs proberen te schuilen onder middenrif en maag dichte mist omhult de hersenschors slokdarm en luchtpijp zwellen gestaag milt en blaas staan bijkans op springen elleboog enkel en knie…

pijn kronkelt mijn geschubde lijf, verschroeit hart, lever en nieren, mijn bloed stroomt dik en traag dodelijk gepunte pijlen, gedoopt in lood en kwik, vernietigen langzaam en geduldig alle oorspronkelijke kracht, die ooit veilig en diep geborgen lag in mijn ruige middenrif mijn ogen staan nog helder, ik spreek een duidelijke taal, en…

de leegte huist in mij doch mijn onbewoonbaar bestaan is het middenrif waardoor ik adem - lucht is de zekerheid die ik aanbid ruimer dan de leegte kan mijn kamer niet zijn, het meubilair misstaat wanneer de zon als een nimf haar schaduw werpt tegen het fors beslagen plafond ook de vloer die los van vast mij laat bewegen in de koers die…

Uit het hoogste noorden valt een norse wind, barsten dwarse gaten door trillend middenrif. Zwaar als lood zakt bloed grijs in benen, trekken spieren stijf, slaan armen zich bitter. Zinkwit sterven teugen mist buiten adem, vriezen lippen vast in een blauwe maankus.…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

de avond is een moordende magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen…

met ogen groen en geel van het staren pent hij zijn streken op het papier getekend met zijn grijze haren neemt hij nog snel een slokje bier een boer ontspant zijn middenrif doorbreekt voor even de sleur uit zijn hoofd ontsnapt het dichtersgif en het papier krijgt langzaam kleur blauw schetst hij zichzelf neer zoals hij dat al tal van…

gebeten het is als een splinter lonkend naar een tweede leven soms de noodzaak van een kleinood zoals een tandafdruk die naar je teruggrijnst, de essentie van je skelet op een steenworp van de dood die je een paar botten teruggooit, het kraakt daar waar het geschaafd is daar, tussen het schakelen door zit het continuüm maar het ligt op het luchtige middenrif…

Achter de ogen scheen een zomermaand, het middenrif liep vol zacht avondlicht en bij de hartstreek rees een tovermaan. De handen voelden water, streelden dieren, de voeten kusten stranden, kusten steen.…

Schokgolven door mijn lijf emoties houden niet op Jij ging terug naar hem jij blijft maar in mijn kop Samentrekkingen van middenrif gezicht vertrekt van pijn Mezelf afvragend waarom we hadden het zo fijn.…

in mijn linkeroor Ik kijk naar rechts De verbeelding kantelt naar de overkant Een klaar niemandsland Krijsen wil ik Houtskool smeult in mijn strot Min of meer vond ik evenwicht In het licht van jouw middenrif Zo waad ik door dit verschroeid veld Proef van jouw zweet Je zegt HIER!…

Hier zit ik op m'n stoel een beetje voor me uit te staren Ik heb een vaag gevoel dat ik niet zomaar kan verklaren Er welt iets in me op, wat is het, hoofd wees even stil Relax, ik concentreer me op een innerlijke schil Bloeit daar, vlakbij m'n middenrif, een onderwater-varen En zweeft er langs die klier een kreeft met opgeheven scharen…