Alle inzendingen over missen

men je gaf Aten zij in de koude nacht van je graf Waarschijnlijk heb je ze vergezeld En ze de weg naar dit lekkers zelf verteld Of een gezellig gesprek met ze gevoerd Zoals je vol begrip met al je hartelijkheid velen hebt beroerd Toen je nog leefde En dit ook aan mij kon geven Hopelijk heb je het waar je nu bent erg fijn Je te moeten missen…

Ik ben bang bang voor wat er komen gaat bang voor wat gebeuren zal ik ben bang bang voor alle woorden bang om kwijt te raken alles wat ik nu heb waar ik zoveel om geef bang om te verliezen dat waar ik voor leef om mijn dromen kwijt te raken om te missen in mijn hart bang om uit het wit te raken terecht te komen in 't zwart ik ben…

Er is een weg die niet belopen wordt als het begin van het einde niet stopt Als dit wel het geval is bij bepaalde mensen, hebben die mensen het begin wel meegemaakt maar het einde moeten missen Dat zijn de mensen die de weg nooit meer zullen zien, denken we Mensen bij wie het begin nog voortduurt zien de weg van dierbaren bij…

ik heb de graven bezocht urnen vastgehouden van hen die mij hun dood toevertrouwden in afscheid nemen hadden wij het steeds over leven het samen delen van tijd de herinneringen zijn gekomen heftiger dan ooit terwijl jij hier ligt te dromen in het jullie missen ben ik gaan gissen naar de zin van bestaan en weer gaan ik weet dat jij…

Ze zag 'm in 't bos vlak bij Lisse en zei tegen hem: ' 't Kan niet missen, want jij bent precies als de boom die 'k verkies!' En hij dacht: 'Wat een takkewijf is ze.' Toch was-ie het eens met 'r streven hij aarzelde daarom slechts even. Ze kreeg volgens plan toen een boom van een man. 't Was een beuk, die aan haar werd gegeven.…

virtueel ter aarde besteld, het voelde alsof deze zachte lenteregen jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand op mijn schouder zal moeten missen…

Hoeveel tranen moeten er verdampen voordat jij mijn zondes vergeeft om te zien dat ons leven samen nog wel degelijk een kleur heeft Iedereen leert van gemaakte fouten en niemand zal ooit perfect zijn maar we zullen heel veel missen als ik uit jouw leven verdwijn Alsjeblieft, pluk mij weer als een bloem en laat onze liefde zegevieren…

soms denk ik zomaar aan je dan is vaak het missen de schaduw zoveel sterker dan het aanwezige licht soms vind ik je in wat woorden, een strofe of één enkele zin van een mooi gedicht soms herken ik in ogen rond vingers, een mond een volle heldere stem zo jij, zo jij….…

vandaag loopt er een kind aan mijn hand eerstgeboren voelt hij kleiner dan hij is, want missen spreekt het grootste woord en buiten, in dat verre land van bruggen bouwen speelt vertrouwen met mijn pop ze draagt wat krullen rond haar ogen maar ze ziet de mijne niet ik pluk mijn witte bloemen uit een tijdloos dood gebaar daar samen…

ik stempel af, sluier het geweten met onoplosbare momenten, momenten die spaarzaam en onthand zich hebben geijkt in de stille rondes van het bestaan was ik een boom, dan zonder bast ergens achter mijn netvlies sterven kegels af die mij de scherpte van dit leven hebben laten zien, ik zal ze missen in de chaos van mijn eigen rangorde liever…

We hebben nu alles wel voor je afscheidsfeestje versierd Maar dat is niet omdat jouw vertrek ons pleziert Wij, als ouders, gaan je natuurlijk ontzettend missen maar: Blij zijn we voor jou Omdat je gaat naar de liefde van je leven Heel veel liefde gaan jullie elkaar geven En denk er aan, er komen ook mindere tijden Maar als je écht van elkaar…

Of jij echt degene bent die hun zo hard gaat missen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. De beste tijd van mijn leven was mijn jeugd. Ik wilde afsluiten met een paar woorden die mij goed doen. ik zal eeuwig wachten op die prachtige zoen.…

hoe blauwe ogen iriseren, lichtgebonden rond het zwarte gat dat missen heet ik weet dat het goed met je gaat- je huppelt blond rond bronnen vol jeugd jouw vlechtjes vrolijk in cadans de trance van nu mijn tafel draagt ook roze tulpen elk laat zien hoe mooi- je bent ik hoop het dat jouw tijd ook zomers kent en winters onder witte sneeuw…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

Toen ik jou Missen moest, Je moest laten Gaan, je verliezen Aan de hongerige Klauwen van de pijn Die jou het leven Benam, en mij de Liefde van mijn Leven afnam, Wilde ik je ten Diepste achterna - Nu ik gehuild heb, En elke traan die Ik langs mijn wangen Voelde gaan zich onze Oneindige liefde Herinnerde, besef Ik dat…

Wij moeten je nu missen hier, maar danken voor jouw leven. Een broer,een oom,een vriend was jij, een mens was ons gegeven. Ketemoe lagi.…

doe maar niet laat me maar los mijn blik is al naar voren ik zoek ik zoek mijn man ik kan niet laten om te zien naar tranen van mijn kinderen ik ga wel, maar ik kan niet ik kan wel, maar ik ga niet nog niet of toch zal God mij ooit vergeven wie helpt mij bij dit streven naar vinden van de rust ik zoek ik zoek mijn oudste zoon het missen…

Herbeleving van weer een verre nacht, Die nu plots weer actueel wordt, Nacht waarin wel geslapen Maar niet gerust wordt; Ziel, het diepste ik, Gevangen tussen scheepskabels Van gedroomde achterdocht, Brommend in de veilige omgeving Van de zelfgeschapen cel In een zelfgesponnen kerker Die ik om wille van mijn tijd Voor geen goud wil missen…

ze trokken weg de vogels toen… in de herfst vliegensvlug waren ze weg voor ik er erg in had kennen ze mijn missen weten ze wel dat ik in de lentenacht naar ze op de uitkijk zal staan… zien ze mijn vreugdetraan wanneer ik hun vleugels hoor de zachte slagen ruisend door het morgenblauw… mijn verlangen zo groot reikt naar het leven…

Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je zo vreselijk, afschuwelijk krankzinnig mis!…

kanker te hebben, chemo maakte haar zo ziek dat zij hiervoor bedankte zij vierde liever het leven zo goed en kwaad als ’t kon op goede dagen kwam ze voor ’n bakkie naar de kantine altijd vriendelijk en opgewekt de 50+ bingo was voor haar altijd een feestje lieve Nel, jij mooie ziel veel te vroeg ben je weggerukt uit het leven we missen…

Krijsende kraaien kraaien krijsend In de zwarte grauwe lucht Treur en angst weerklinkt verlaten Verneemt de oudere met een zucht Verscheurde veren, scherpe klauwen Priemende ogen, een raar gebit Een puntige bek, klaar om te krijsen Nee, niemand zal hen missen, dat verzeker ik Waarom zou een dier zo akelig zijn?…

Schrijdende voetstappen kraken de kern: Flitsen van veel samen beleefde jeugd, Het nu eeuwig missen. Achter het portaal Laten we verweesd het uitgelezen verhaal ……

Van een veertiger die zich vroeger zeer sexy mocht noemen; maar nu het appeal moet missen van een schaar. De kale vergankelijkheid speelt niet langer de krullenjongen in de maatschappij. Want wie kaal is heeft boven hersens zitten; en voor een behendig speler behoren daar niet altijd de krullen bij.…

welkom favoriet seizoen Bereid ben ik om bladeren te drogen Je wind maakt me geestdriftig en bevlogen Ik zou je eeuwig over willen doen Je vliegenzwam, je web en je pompoen De dood van groen met opstanding voor ogen Je spreeuwen naar elkander toegezogen Je winterslaap, je bosdier op rantsoen Alleen voor jou zou ik reïncarneren Ik zal je missen…

Vandaag ben jij aanraakbaar dicht bij mij, jouw geur een wang tegen mijn wang onze handen vrij op elkaars warmte zo voelt vriendschap zonder woorden zonder meer Er is altijd zoveel om te delen, zoveel dat we weten en niet durven weten, niet durven wanhopen Het gaat nog goed genoeg, we willen het niet missen, blijven herhalen…

Waar holenduiven in wilgen koeren In hegemonie van ontspanningssferen Waar jij een gele Morgenster mag observeren Tussen bloeiende distels en wat Biggenkruid Muizenoortjes waar jij op stuit Muizenissen en zandhagedissen Talrijke viooltjes die je ogen niet willen missen Bermen vol bloemenpracht Het zorgt ervoor dat jij van binnen lacht…

de dagen vallen uit mijn handen ze voelen als vervreemde vrienden als een landschap zonder hemel er is geen liefde zonder vrede er is een soort van morgenlicht kruipend uit de verfkist van impressionistische schilders hun onhoorbare taal door absint stuk gedronken water rimpelt kalm mijn ziel rust even uit achter zachte tralies missen…

Waarom moest het nou gebeuren Waarom liet je mij nou in de steek Ik wou je nog zoveel zeggen Maar het is nu te laat Daar lig je dan zo koud en kil Je bent niet zoals vroeger Je bent zo stil Waarom moest jij t zijn? Waarom doet het zoveel pijn? Bij de vele vragen die ik heb Weet jij de antwoorden....... Maar jij bent er nu niet meer…

en we dromen en praten alsof alles nog zo is zoals het was en het hart stuwt tranen…