Alle inzendingen over moeder

In mijn herinnering gegrift voor driekwart in mijn meisjeshart was het verborgen, stil apart kostbare niet vergeten gift vol ijver snort haar naaimachien vraagt moeder mij om iets te zingen van winter of van lentedingen, ik vraag: "Oud moedertje misschien?…

Mijn lieve, mijn prachtige moeder! Vandaag heeft de bruine aarde jouw bruine ogen uitgewist. En de spin van de grote leegte heeft in jouw haar zijn web geweefd. Ik word alleen verwelkomd door een jaren oud verdriet.…

Klein en kordaat, groot in het geven van liefde Stond zij daar aan mijn dageraad Mijn eerste echte geliefde Kijk je wel uit jongen, is nog mijn dagelijkse boodschap Teder bedoeld en ongedwongen ben jij mijn wakend gezelschap Het leven gaat met vallen en opstaan Bepaald door de beslissingen die wij maken Jij bent altijd met mijn lot begaan…

Dit lichaam je geboortehuis ergens onder dit zwijgen de eerste zin geschreven uit jouw leven, de opgang uit niet-bestaan, hier scheurde je afwezigheid open in alle flanken als een mysterie uit het vlees waarna haar warmte armen om jou heensloeg dat begin, kleiner nog dan je smalste herinnering, blijft jouw thuis want je ontstaan…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

En dat blijft zij iedere dag bellen zo is zij, moeder blij vertellen duurt soms ellen- lang zonder enige betekenis weten wat er is zomaar even horen dan raken wij niet verloren ze vinden ons getikt maar de navelstreng wordt nooit echt doorgeknipt!…

hij zei jullie praten nu precies als je moeder ja dat was dan ook precies wat ze wilden zeggen maar niet durfden zeggen tegen een vreemde ook al omdat ze het nog niet aan hun moeder verteld hadden…

Moeder, mijn Moeder, o hoe váák zal ik Nog tot de vrede komen van uw woord, Dieper ellendig dan uw hart vermoedt? Met geen gebaar, geen blikken en geen snik Durf ik verraden want mijn hart vermoordt… En dit is vreeslijk, want Gij zijt zó goed!...…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Hij sprak en zeide In 't zaêl zich wendend: Vaarwel, o moeder, Nooit keer ik weer... En door de lanen Zag zij hem gaan en Sprak geen vervloeking maar weende zeer. Sprak geen vervloeking... Doch, bijna blijde, Beval de maagden: Laat immermeer De zetels staan en De lampen aan en De poort geopend, de slotbrug neer.…

Je was een geweldige moeder voor ons allemaal En daardoor spijt het ons allemaal Maar mam je blijft in ons hart En we wachten gewoon af Wat er hiernaar komen zal En hopelijk gaan we naar het heelal Misschien zien we elkaar daar nog een keer En dan leg ik me er bij neer Dat je hier echt niet meer zal zijn En dan verdwijnt mijn pijn…

Weet er immers toch geen een, "Moeder voelde zich eenzaam, en alleen".…

Moeder zijn dat ben je je hele leven Je houdt van je kinderen en probeert ze van alles mee te geven Maar eens dan stopt die verantwoordelijkheid Altijd te vroeg, nooit is er eigenlijk tijd Om alles te zeggen wat je wilt Plotsklap is het leven verstilt Je kinderen, daar waar je zoveel van houd Staan even alleen, hebben het zo verschrikkelijk…

Een nieuwe dag was aangebroken geen zin om op te staan Moeder stond weer van woede te koken ja, ik had het weer gedaan Iedere dag weer er was weer wat kapot Moeder was boos op mij Keer op keer Wil een nieuw leven leven zonder moeder Ook al is het maar voor even Nu wil ik alleen maar weg Waarom heb ik het altijd gedaan?…

Moeder worden is een geschenk. Moeder blijven is een gunst. Maar moeder zijn en blijven, da's pas een kunst!…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar jongste Bij elke kus kijkt zij hem dringend aan Hij gaat per fiets door druk verkeer naar school toe Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… “Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar puber “Doe niets wat jou of wat een ander schaadt” Hij wuift haar woorden weg terwijl hij gaat Luid toeterend verdwijnt…

de moeders nog altijd smeken Handen machteloos ten hemel gespreid Wisten en weten wij maar willen niet horen Want willens wetens gedoogden wij dat beleid Nog altijd vloeien verbitterde moeders tranen Een woedende schreeuw om gerechtigheid Waarom ondergingen zij dat vreselijke lot Minachtend ontkennen de Generaals Verwijzen en beroepen…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

ze was niet de aan het bed sprookjes lezende moeder ze was meer de leeuwin die haar welpen hartstochtelijk beschermt daardoor was voor mij de wereld veroveren in blijdschap zeer gerust wat naïef misschien zonder angst voor de mens een rust toen mijn puberbloed mij naar weidse vlakten deed verlangen toen werd zij…

ik zie mijn moeder in de spiegel en zeker met mijn lippen rood ben ik haar laatste beeld voor de dood daarom doe ik het nooit…

De moeder wordt nooit meer diegene die zij ooit was. Die ging heen met haar kind, zijn as ..…

Fresia’s kleurden zonnige zaterdagen, Als zij besloten had zichzelf te verwennen, om alle narigheid hartgrondig te ontkennen, Ze gaven geurige antwoorden op niet gestelde vragen. Al was het om de tijd te vertragen, wilde zij de antwoorden niet kennen, durfde aan het beeld niet wennen, Zij moest het heden wel verdragen. De dagen kruipen traag…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

moeder in je kist iedereen liet jij voorgaan nu stopt het verkeer…

Hoe kan een persoon die nooit tijd heeft alle tijd voor jou nemen Boos op je zijn en toch liefde uiten Niet bij je zijn maar je nooit alleen laten Een normale vrouw zijn… maar ook mijn moeder…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later. Nu ben je weer alleen, je levensloop bijna voltooid, de kinderen verstrooid, in hun wereld…

Al jaren dood gaat zij nog elke dag een heel eind om in mij. Ik zie haar na het scheren elke morgen voor me, en sta een voetstap in haar schaduw stil. Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige…

je moeder, zei hij, en lachte de druppels kwamen vanzelf en onbevangenheid verdween ik wist dat het nooit meer zo kon zijn mijn moeder, zei ik, en huilde zijn zorgeloosheid verdween vanzelf en liefde onsteeg hij wist dat het nooit meer zo kon zijn…

Dag moeder, zeg ik, en daar zit je dan, ether in de hoeken van je ogen, ik wil het verwarren met tranen, maar het gevecht met de redelijkheid is allang verloren.…