Alle inzendingen over moegestreden

Vandaag verbergen de schaduwen niet langer meer de woorden op je magere lijf, moegestreden leef je langzaam verder, de leegte achterlatend in de assen van je gelatenheid.…

zelfs met alle liefde van de wereld was hij niet tevreden zag hij niet haar wit gezicht toen zij moegestreden naast hem lag ogen dicht haar wangen zoutig nat wist hij niet dat zij begreep dat er niet meer in zat dan met alle liefde van de wereld hem te laten gaan met als zekerheid dat op een dag ook hij alleen zal staan…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

Als er niet meer wordt geschreven en ook niets meer wordt gezegd, als iedereen is moegestreden van een ongelijk gevecht. Is dan eindelijk het leed geleden, Of zijn we dan geknecht? Dan rest alleen nog stilte, Die meer dan alles zegt!!…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

Met voeten getreden, moegestreden overgegeven, opgegeven onbehandelbaar, ten dode als de platgereden eend ligt ze wachtend op het einde…

Mijn liefde zul je niet meer krijgen Je bent niet langer meer van mij Je hulde je in stilzwijgen En maakte je zo los van mij Ik heb gesmeekt en haast gebeden Het mocht niet baten meer helaas Nu ben ik moegestreden Je starheid werd me toch de baas…

Je huid zo wit, dit bezit, Moe gedaan en moegestreden. Afscheid neem ik nu van jou, Het einde heb je niet beleefd zoals ik het beleven zou. Nu sta ik hier in het duister, Met enig licht dat niemand ziet. Enkel in gefluister hoort men mijn verdriet. Daar vervaagt de laatste traan, Weet niet hoe ik het kan geven; Deze liefde die is vergaan.…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

al lopende verlies ik mezelf geef ik mijn woorden aan de wind die mij de pas afsnijdt onderweg naar daar waar rust mij eindelijk omarmen zal moegestreden ren ik mijn lot tegemoet verlangend naar waar de wereld stopt met zijn…

Ik wil jou verwijderen wissen uit mijn hoofd de vlam die nog wakkert moet worden gedoofd Ik wil jou verwijderen je echt nooit meer zien niet meer aan je denken omdat ik dat niet verdien Ik wil jou verwijderen mijn hart is moegestreden jou voor altijd verbannen want ik heb genoeg geleden…

Agentje pesten is een oude hobby De provo’s deden dat al lang geleden Maar heden is de ‘plietsie’ moegestreden Niets helpt hen meer, geen mens, geen enk’le lobby Het zware pesten is echt niet van gister Maar ditmaal is de pestkop een minister…

Wat liefde en geluk moest zijn werd vooral immens veel pijn Zodoende slechts na een paar jaar gingen wij moegestreden uit elkaar En nu de knoop dan doorgehakt is merk ik dat ik je nauwelijks mis Want nu je me niet kunt domineren voel ik het ware leven terugkeren…

Moegestreden bewandel je een route een kaart brengt je niet altijd daar waar je voor je gevoel zou willen zijn weet u soms de plek waar ik wil zijn? Telkens weer kom je bij mij terecht maar blijkbaar kan ik je niet die voldoening geven waardoor mijn beste advies nu luidt vraag ook een ander eens de weg…

Ben ik de enige Vraag ik me af Die vaak terugdwaalt In het verleden Denkend aan de mensen En het plezier Dat alles gaf Brutaal en fel Zo jong, vol vuur Nog lang niet moegestreden Is het raar Om te erkennen Toe te geven Recht te doen Dat het zoveel charme had Het leven In die tijd van toen…

gewiekt en moegestreden, ieders korte reis door volwassenheid vergeten. (Volwassenheid vergeten, spelend, zwevend in hun ijstijd neergestreken.)…

Zo lief en aanhankelijk zo vrolijk en spontaan Ik kende je als hartendief zo jong zo ondeugend Zo geliefd heeft die waardeloze ziekte je de das omgedaan Het ongelijke gevecht, moegestreden ben je vandaag op Zestienjarige leeftijd overleden. Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

Nou, Hillary blijkt nog niet moegestreden Zij heeft zich weer tot kandidaat bekend Ik denk dan is dat echt haar diepste wil Of heeft het ook iets van revanche op Bill En ook: Ik zou mijzelf zo’n tropentijd besparen En vrijheid houden in wat rest aan jaren…

de verloren zoon tijdens jouw leven hoe zwaar de geboorte zo bijzonder toch raar kun je dit allemaal verwerken hoe sterk ben jij dan wellicht moegestreden dit komt er toch van toch lees ik in jouw strijdvaardige ogen enig schitterend licht hopelijk in het paradijs een eeuwig samenzijn wellicht…

in het voetspoor van gisteren kwam ik het tegen, radeloos ontdaan met kille stappen verder gaan lijkt goed geraapte moed versiert mijn hart het klopt in alle staten buiten, boven straten hangt de dikke mist van een gewist verleden moegestreden ligt het nu in al mijn zwarte gaten…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

De oude moegestreden Zwarte Piet Wordt nu door RTL opzij geschoven Alleen de kleine Halbe blijft geloven En roept dat hij het als een aanslag ziet ‘T is of hij op tv solliciteert Als nieuwe witte knecht van blonde Geert. (Een kraag een muts en nog wat veegjes roet Als schoorsteenpiet doet hij het denk ik goed.)…

Het hoofd is moe, het hoofd is leeg, het lichaam opgebrand, het lijf is moegestreden. Bewaar wat ik achterlaat, koester mijn erfenis. Heb haar lief, vul haar aan, als wapentuig in een eeuwig durende strijd. Maar laat mij gaan en kom mij vooral niet achterna. Ik zal opgaan in de morgendauw, glinsterend, verblindend als de zon……

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

Met het mes van verraad diep in mijn ziel gesneden gevoelens weten zich geen raad mijn hart is moegestreden Mijn gezicht is een schaduw van bedroefde tranen zo intens mijn hart voelt verschrikkelijk ruw ogen kijken door een vochtige lens In een tranendal vastgebonden zit ik met mijn hoofd gebogen mijn hart heeft wéér nieuwe wonden…

zij wil glittertjes en glimmertjes ook nog een prins op het paard nu scheldt ze hem dagelijks verrot omdat het nooit genoeg is hij ontvlucht moegestreden hun huis met geblakerde haard vindt elders nergens rust voelt zich totaal verscheurd prinses, kan jij niet zien dat de schoorsteen bijna instort?…

de bommen zijn bijna op het wapentuig is moegestreden tussen grijs en groen ontluiken in donkere dagen de stukjes vrede toch produceren fabrieken weer hun dodelijke waar nieuwe afzetmarkten zijn al klaar de koude oorlog wordt weer opgestookt militaire budgetten gaan ijlings omhoog alleen onder de opgetrokken aanslagrook van…

voor je beuken de zeeën splijten in obsceen gebaar op zoek naar het ultieme waarvoor ik altijd met je ga duik naar dieptes in het zwart heb alles wel gehad wrakken en koralen haaien die me paaien willen snaaien tot ik jou eindelijk vind in het labyrint van riffen die de dag bepalen jij bent het kind dat ik zo godvergeten moegestreden…