Alle inzendingen over molecuul

Er zweefde een stofje door mijn vertrek Ik vernam het toen een zonnestraal er op landde De aantrekkingskracht liet het gaan bij verstek Totdat het op een meubelstuk strandde toevallig deed het mij denken aan de aarde in een baan door het immense heelal alle stofjes die het lang geleden vergaarde en die werden gevormd tot een grote bal alles…

blijf staan, anders is het hek van de dam deel de muur in stenen, cement en losse modulen strijk met de haren mee over één kam al wat blijft is een cluster moleculen…

Moleculen worden weer atomen. Zalmen keren stervend terug, naar hun geboortebron. De dood is een menselijk ego, door deze dichter, ten dode opgeschreven.…

zand tussen letters als woordelijk veldwerk achtergebleven met sterrenstof of witregels en flarden geheugen in het asgrauwe brein een rotsklomp in een zee van ruimte luchtledig, oneindig, druppelsgewijs en het dorpsstandbeeld van versteende moleculen…

elke stap die men doet is bepalend voor de ontwikkeling van de kosmos want elk bewegend molecuul heeft zijn wisselwerking met een ander om het dan nog maar niet over het atoom te hebben thuis blijven is ook geen optie want je weet niet wat je mist zegt mijn vriendin die wel thuis is gebleven…

Je draagt de traagheid van het leven als een molecule om je heen, een gedaante van sneeuw, een ode eigen als woorden dansen in hun wals van vermenigvuldiging. De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

De bouwstenen zijn simpel bereid tot al wat mogelijk lijkt atoom vormt zich een molecule Hoeveel spiertjes er nodig zijn in een bekend gezicht tot het zacht aan het stralen slaat Een ster van Bethlehem wegwijzer naar een route voor een opgewekte finale wijst Nog een glimlachje bij iemand losmaakt een zaadje voor vrolijkheid…

Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

Geen molecule bleef op zijn plaats. Een gerenoveerde dichter werd ik, die ik niet eerder ben geweest. Die ik dus nog steeds niet ken.…

het leven vraagt er om mee te stromen met dat wat is verzet ik mij, dan scheurt het mij vanzelf weer los kort gejammer, lang gekreun helpt tijdelijk voor de pijn wezenlijk helpt het geen moer als dood of ziekte komen meer en meer besef ik een bezielde molecuul te zijn dansend in een groots patroon ontworpen door de wever…

moleculen schuurden vreemde kleuren uit de zonne-energie in het nog nooit gebeuren zag ongezien de merkwaardige waterval in rood groen profileerde zich noorderlicht maar de waaier kende ander licht het was niet buitenaards maar ontsnapte aan de trage vaart van de natuur die in middeling van evenwicht compensatie zocht voor…

samen zijn we afgedaald langs graniet en basalt tot wij in de hitte van magma hebben gebaad daar waar moleculen en atomen de bouwstenen worden van onze dromen vervloeien wij komt alle materie vrij in het opnieuw spelen van de schepping door het lezen van zijn hand met eeuwigheid en oneindig zijn door onbeperkte vrijheid…

De wereld is een pas verschoond bed buiten bruist iedere molecuul blauw en langs de nog uitgestorven autobaan wapperen fonkelende kleuren van de rastette ik sla het laken verder om ons heen de ochtendnevel ruikt naar wasverzachter eindelijk samen op reis alleen het kussen nog wat opschudden we omhelzen elkaar nog even tanken.…

de tijd is in ontstaan heel diep gegaan van golfje naar deeltje molecuul tot cel en winnaar in de eindigheid van het menselijk spel zij geeft de wereldwonderen van ouders als nalatenschap presenteert de schat van heden wij hebben die tijden stil gezet hun erfenis gered uit het verleden opdat zij zullen stralen en leidraad mogen…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

ik decibel over heerlijke ronde tonen een spel dat ik vroeger al naamloos droomde buiten genieten van moleculen lucht die in hun wind gevlaagde vlucht muziek maken meegaan in de flow van abstraheren tot de bron waar zon haar storm laat keren zoals rohrsach zijn vlekken niet benoemd zijn er geluiden dat energie ons…

in de zomer bij de allereerste molecuul? of is er geen begin, alleen honger en een verslindende mond die de staart van het oude verteert tot eeuwige slang – de symbolische nul die niets symboliseert wat werkelijk bestaat of het zou mij moeten zijn en jou, wij mensen die niet meer zonder kunnen?…

ik zag je lopen met voetstappen die de aarde raakten en in contact het schijnsel van verbondenheid afgaven door licht te geven door veranderingen van de spanning lichtten moleculen op als zij elkaar raakten en zo een mensen spoor achter zich lieten dat langzaam doofde en in de loop der tijd opgeslagen werd in het silicium…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken…

Moleculen bestaan niet zonder atomen. Weefsels niet zonder cellen. Er bestaan gelovige mensen, die religie niet begrijpen. Zij voeren een zinloze strijd tegen vredelievende medemensen die geloven in de werkelijkheid. Het feit dat alle mensen van medemensen afhankelijk zijn, is een heilige bron van vrede.…

In willekeurige patronen vallen flarden van gedachten samen alwaar moleculen samensmeltend hun verbond bekronen. Grondtonen kleuren het leven, stemmen de mens mild zodat zij eensgezindheid een gezicht hebben gegeven. Gedreven op schrift gesteld, een gevoel gevangen gevat in klinkend woord vanuit het hart verteld.…

Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet. Ik rook dus ik heb sfeer steek kaarsen op voor jou lig aan je voeten en dans de Vitus en de wals.…

eens stuwden zij ons voort naar later op golven van genot en hoop maar weerstand brak hun vloeien in een verkillende samenloop nu zijn de woelige woorden van jouw hart verstard als moleculen in bevroren water ik ril alsof – in enkel tule de kou ervan mij ijzig vat en hunker eens temeer naar het vertrouwde geklater van jouw bruisende…

zien is evenbeeld van gaan geworden we zijn overal en waar geen weerstand is blijkt ook afstand te zijn verdwenen in de wereld is delen van die wereld zonder enige limiet van de kleinste moleculen en atomen tot megazonnestelsels maar zonder werk hoopt de energie zich op in de status energetica die potentieel geladen is met…

wij zitten radicaal aan tafel zoals onze flessen zich ledigen in klanken tot woorden van platgeslagen schuim tijdens vetgerande glazen waarmee taal onhoudbaar is die eenmaal gesproken monden heeft verlaten zich nestelt in geheugen en plooien van moleculen verzadigd van onbegrip in morfemen ondeelbaar wij verlaten stellingen…

van de geslachtsdelen wordt niet gesproken de bal is rond wat een ander betreft is die vierkant en is daar nog een gelijk ook vertel me eens wat je voelt alsof je van staal was laat het daar dan klinken alsof je een koperen bel was een schitterende leugen waar het goed om toeven is in het midden ergens tussen een paar moleculen…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

als het heelal wacht in zwangere niets op wat komen zal; ruimte expandeert met baringsgolven die als warmte door mijn lijf stromen; ruimte condenseert tot materie, door zwaartekracht verdicht tot hemellichamen; uit sterrenstof van een stervende ster stolt de aarde in een materie regen; primitief groen leven zet broeikasgas om in zuurstof; moleculen…

de nacht omsluit de gebalde geest als een woud van varens, die regeren door zich vruchtbaar op te stellen, hun lichtsporen te herkennen, onvermoeibare driften naar een ander ontwaken als haviken die speuren boven een gevoelsland, hun thermiek als hoofdmiddel creëren, soms in de waan van tegenspraak waar de moleculen van minuten…