Alle inzendingen over monoloog

wat zij zegt: ik heb hem niet weggestuurd onze liefde zond hem heen liefde... waar geen ruimte was misschien in een ander leven maar vind ik hem dan ? draagt de wind onze schepen uiteen of tot elkaar wat de zee zegt: ík draag de schepen maak de wind geen verwijten want dát ben je zelf kom, spiegel je in mij ik zal je de diepte laten…

vreemde droefheid bouwt muren rond woorden en steeds vaker ben ik de schaduw van iedere dag onder bomen en wolken dicht gewaaid krom ik mijn handen rond het eenzame lied over druppeldiepe stenen en rauwe monden schuurt het zand de hese zinnen van vogels die ik niet herken maar stroomafwaarts huilen achter de schaduw…

Leven is voelen dat je kwijtraakt wat je krijgt – alleen Goedheid blijft.…

de Boboïne ontbiedt haar vazallen in het Palazzo Grandanuna ontstemd valt zij met de deur in huis krabbelt overeind en staat dan in haar hemd de groep te woord een monoloog verwijzend naar het be(ge)leidsplan dat de Boboïne ijverig ijdel en trots een half jaar eerder presenteerde van haar onderhorigen een luisterend oor: ‘wij hebben even…

als ze weg zijn heb ik de ruimte zegt ze als ze weg zijn heb ik de stilte zegt ze zacht als ze weg zijn zal de stilte de ruimte vullen zegt ze wijs…

Ik ben stemloos Ik zwijg tegen sterren Zeg me eens Waar het huis van de zwervende hond is? Je had een gouden stem Fee van de liefde komt Zij komt straks…

er huist een monoloog in mij keer op keer geven mensen me te verstaan, dat zij me niet ik hul me in stilzwijgen, ben geduldig moedig en gelaten voer ik dialogen – dronken, nuchter – die een puntje ziel tonen, uittorenend boven water als een ijsberg hulde aan de ervaren kapiteins – het zijn er niet zoveel, er zijn maar zoveel schepen…

Vrienden, Romeinen, landgenoten, leen mij uw oor; Ik kom niet om Caesar te prijzen,  maar om hem te begraven. Brutus zei het al: Caesar had ambitie; Was hij het niet die in het barre Noorden de Stam der Belgen heeft ontdekt, wijl ieder dacht dat dit verloren volk reeds lang bezweken was aan drank? Want Caesar, al kom ik niet om hem te prijzen…

liefst wil je ieder vrouwtje omdat het uiterlijk zelden te wensen overlaat vergelijk maar monologen doen heel wat middels liefderijk jeugdsentiment…

Vlaardingse 'haringkop' Of, ook een Vlaardingse "vleet" Daar ben ik dus geboren een stad die ik niet licht vergeet Mijn kindervoetstappen liggen daar Ze zijn wel uitgewist De wereld heb ik rondgereist maar ben geen chauvinist Elk plekje waar ik heb gelopen brengt herinnering omhoog En, al die plekjes wil ik bezoeken en houd daar dan mijn monoloog…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

achter mijn ogen houd ik mezelf gevangen er is geen wederzijds begrip - vreemd genoeg - tussen goed en kwaad 't bestaansrecht plaats ik in quarantaine samen met mijn monoloog…

je aarzelt te lachen als zovelen het niet laten je glimlacht met ogen zoals niemand twee monologen je aarzelt te kijken of te zien en misschien misschien is die zwaar ogende afweging je ragfijne pracht?…

Echtheid verkleurd rituelen verscherpen afstand langzaam groter meer vergeetmenietjes roepend in woestijn monologen in cirkels groeit liefde intenser onzichtbare rouw kleurt de wereld kleiner…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

nu lange monologen zijn vervlogen kijken de honden op, herkennen dit als simple waste of time.…

ik ben niet meer in mij maak me los van mijn lichaam bevrijd me van mijn dromen niemand zal me nog raken in mij aan mij tenzij het stof, het overschot de slaap van het leven niet in jou niet naast jou maar in monoloog met de aarde vergaan zal ik in zomers voorbij ver zal ik gaan van mensenstromen…

Schoonheid ademt grootsheid En smeekt mijn blik weg Van velden leeg en wijd Totdat ik in amen kijk De stilte spant zich als een boog Een zucht snijdt als zonde Door deze holle monoloog Een trein, een dag, een wonder…

Machteloze monologen van minister-president manen mensen mensen in de meer en meer gemutileerde maatschappij Malverseren ze massaal, mateloos en multimediaal, de merendeels met mondkapjes gemuilkorfde monitoren Moeiteloos muteren microcellen van 't monster Mensbedreigend en mysterieus…

Ik was nooit de held in ons toneelstuk alles was ondergeschikt aan jouw geluk we schreven het stuk allebei maar de rollen verdeelde jij jij had de regie hier voor en ging er met alle eer vandoor ik schrijf nu een monoloog over verstopt verdriet een held ben ik nog steeds niet.…

stilte is geen kunst als zij het podium eist voor enkel monologen de schaduw mist van in het volle licht gespeelde dialogen applaus ontbreekt de heerser op de planken in zijn megalomane janken stilte wordt tot kunst verheven als de mens vertrouwen aan zijn medemens kan geven…

'Nu' wordt niet later het uurwerk in de klokkentoren staat zelfs stil Alleen de rivier houdt z'n monoloog deze zondagmorgen geen sterveling op de dijk.…

Zijn eenzaamheid is vervlogen voortaan zijn al zijn eenzame monologen spraakzame dialogen.…

ze murmelen hun verhalen rollen om verdwalen maar komen terug schuim op de kam wind in de rug in eb en vloed doet deze monoloog het eindeloos goed ik luister naar hun samenzang fluister mee in samenhang deel in wereldwijd herinneringen uit de zee van eeuwigheid…

Van monologen kun je ruzie krijgen: het valt niet mee, een vrouw die eeuwig praat. Ik zei het tactisch, maar zij kaatste kwaad: 'Je overdrijft, ik kan gerust wel zwijgen.' Ze had gelijk, zodat ik eerlijk zei: 'Oké, die twee minuten op 4 mei.'…

Matthijs van Nieuwkerk die vooral zichzelf graag hoort en niet bekend staat om zijn luistervaardigheden al vele afspraken met voeten heeft getreden wordt in zijn ego monoloog niet graag gestoord Nu voelt Frits Spits zich weer bedrogen en genaaid respectloos word je in die Wereld doorgedraaid…

Eentonige monologen, om middernacht. Een gaan en komen, van melancholie. Eenzaam en gelaten, draaglijk de klap. Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

ik loop in cirkels en monologen vloek om regen - nog dagen daarna – wikkel het afscheid in ansichtkaarten en jank de zomer uit mijn mond en op de kale plekken in het gras leg ik gedichten uit het leven met witte wolkenwijzers naar de nacht kom dichter, lees je voor kom vandaag er is nog licht…

Want er is altijd een leegte die we delen als we spreken en alleen in eenzame monologen nog een melodie in onze woorden vinden.…

je streelde met een bijna achteloos gebaar mijn wang terwijl jij in zinnenlange monologen tegen de wereld sprak je mening gaf over van alles en natuurlijk over dat jouw visie warm belichtend hopend op mijn zwichten nooit raak jij uitgepraat over de liefde van een kant maar die strelende hand heeft mij toch de das…