Alle inzendingen over morgenzon

Ik ben nog jong Ik moet nog rennen In de richting Van de wind Ik ben nog jong Ik moet verkennen Waar zich mijn geluk Bevindt Ik ben nog jong Ik moet nog wennen Aan de mens Voorbij het kind…

Zie de nachtvissers op zee, in de morgenzon de ochtend groeten.…

In het stille gebed Van een vroege non Spreidt ze haar vleugels En vervliegt In het stralend licht Van de morgenzon…

(tanka) Berken op een rij glanzen in de morgenzon, ontvangen telkens een vluchtige penseelstreek: die pimpelmees kringelt rond.…

ik geef geen zier om het natuurlijk ontvouwen van vrouwen in de morgen medusa is er niks bij maar bij haar sterft zelfs de morgenzon die aan mijn zijde schijnend uit haar ogen herrijst…

Goudglanzend weerspiegelt de morgenzon zich in het water een moedereend zwemt lustig in het rond met zes donzige kleintjes in haar kielzog het is een heel gesnater daar zo in en op het water…

De morgenzon weerkaatst als licht in duizend druppels aan het raam gekleefd. Ik maak er toch geen foto van: het mooiste zal alweer voorbij zijn eer ik terug ben. Zo breekbaar is de tijd en wat intussen kan gebeuren als wij zoeken naar bestendigheid. Maar hebben wij nog aandacht voor die stille uren van de morgen?…

Vroege morgenzon wemelt in gouden schijfjes op het effen meer. "Koekoek," hoor ik steeds om me heen. Die roeper zien? Speurtocht zonder eind! In het madeliefjesveld ligt paardenbloempluis, verwaaid.…

de morgenzon wekt de wereld om ons krijgt een lichte glans, een schijn van vrede duidelijk waarneembaar, doch breekbaar als glas dat splinteren zal door alledagsgeluiden en door geen mens ter wereld instand gehouden kan worden…

een vogel vliegt gepaard klapwiekt haar schaduw naar de morgenzon ik volg van donker wit naar kleur en proef de ochtendgeur zij ontdekken de bekende stekken het avontuur dat leven heeft en hopelijk geeft…

Soms in het donker wordt ik wakker terwijl licht mijn wezen omarm Stoor me aan het daglicht het donker is wat mij raakt Ik kijk maar zie niets En weg is de kracht dan leef ik de dag Tot ik morgenzon weer zien mag…

Schoorvoetend keert het daglicht weer Verschijnsel dat geen twijfel leidt Morgenzon vroeger uit de veren De slaap niet echt gewreven uit het oog Het geeuwen hoorbaar tussen oude bomen nog niet op groeien voorbereid.…

gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…

En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Het licht van de morgenzon laat mij zien dat er meer wegen zijn die door mijn leven lopen. Je moet alleen open staan voor je dromen in het leven dan droom je zo een eind weg.…

Zou ik de morgenzon niet prijzen: goud en blank schijnt zij de grijze nevels van de heemlen heen en haar goudglans straalt alleen. Zou ik uwe lach niet prijzen, gouden, blank, schijnt zij de grijze nevels van mijn heemlen heen en haar glanzen zie 'k alleen.…

's Nachts regent het hard: rotsen en weiden blinken lang in de morgen.…

met de tederheid van jong lover weet het prille voorjaar mij te verleiden tot het schrijven van een vers een blik in de wei is een zalving voor het gemoed de pasgeboren lammetjes maken mij weerloos in dit door morgenzon beschenen landschap ligt het geluk voor het oprapen Lejo van Kuijeren…

Ik ging door 't lachend bloemenveld, Veel kille dauw hing aan de knoppen, Maar helder scheen de morgenzon En dra verdwenen alle droppen. Ik had een lief - bij mijn vertrek Zag ik veel tranen in haar ogen; Die wangen, bitter nat geschreid, Hoe spoedig kunnen zij weer drogen!…

Ze kuieren de zondag tot leven Lente ruist in oude bomen waarachter de kerk schuilt Even houden ze stil en blikken achterom waar hun leven in de morgenzon ligt te baden laat me raden wat er in...... haar tasje zit dat slingert in z'n knuist.…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

de oudheidkundige met een neus voor wat bijzonder is schoolt het meisje bij en amos keert de ogen af van poppenspel naar koperslak glanzend in de morgenzon hij propt zijn zakken vol met aardewerken scherven hij slingert slakken over ‘t veld terwijl de man en het meisje krimpen op de horizon Zonneleen 38 zie www.abelstaring.tk…

Wanneer alle lichten zijn gedoofd en donker de overhand neemt fluister ik zacht jouw naam dan pluk ik deze zilveren letters uit de lucht en leg ze in een doosje met fluweel sluit het af met een gouden sleutel en berg 'm in mijn hart zo gaat jouw naam nooit verloren bij opkomst van de morgenzon…

een roep om vrijheid, waar monden spreken onder klankloos verdriet er ebt een glimlach weg tussen hart en hoofd de dagen sluiten zich tot één lafenis breekt losse woorden uit hun vorm en vlindert ze naar buiten de ruiten van het eenzame huis spiegelen de morgenzon tot gruis op rode daken…

Twinkelende dauwdruppels in een opkomende morgenzon. Onbedorven. Een veelbelovende drukke ochtend, voor het allemaal begon Fris verworven. Een wisselvallige middag, hollen en stilstaan als het kan. Alles moet eruit. De schemer valt langzaam in, schaduwen verdwijnen, evenals de zon.…

uit koele zilverrand kruipt traag omhoog de bleke morgenzon zij zendt haar stralen glanzend koud naar de maan die afneemt tot een tere sikkel nog staat zij, in schijngestalte, tegen de dun blauwe lucht even ontmoeten zij elkaar maar de maan kan niet blijven het is haar laatste kwartier zij verdwijnt bij het licht van de opkomende…

Gewoonweg zitten zitten op 'n bankje in de zon Genieten van het schijnsel op de huid de nog witte huid En alleen het geluid van na - zomerse stilte op een plein Je mag er zijn daar in de stilte van het plein waarop de zon haar baan trekt weet,hoe de dag begon met 'n scheutje morgenzon en zitten gewoonweg zitten zitten…

De haan kraait in de morgenzon en het leven zei mij meer dan wat ik bedenken kon. Ik ben helemaal alleen en van mijzelf. En mijn stem weerkaatst in een rotsachtig gewelf. Een golf slaat met zijn kop op een rots. Wees trots, wees trots, wees trots. Alle zielen van de wereld roepen mijn naam, en eens zal ik ook naar hen toe gaan.…

krimpende daken kaarsen weren duisternis en ver open ramen ik dompel me onder in onzegbare woorden verzamel letters en assen en oude paragrafen ik veer op uit de sluimer het tikken sterft weg herinneringen en liefde ooit samen oprecht de kamer blijft rustig, verwonderd kijk ik rond maar zelfs een echo weegt zwaarder dan de morgenzon…