De geest wiekt boven de materie uit:
boven de laffe luwte van mijn stee
waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid
der nacht, dat dunner wordt van lieverlee.
Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht
door een cocon van grove stof, waarvan
elk pijntje, steekje het verval voorzegt
dat ik zo onderhand verwachten kan.
Misschien is sterven…
als een vogelverschrikker
heb ik gepoogd
leven en dood
te verschalken,
liefde te bewaren
in vergeelde flesjes.
maar nu is mijn stem
welhaast bevroren en
mijn lever zwaar ontstoken
zo overleef ik de weerwraak
van de winter niet.
inwendig plooit
mijn gemoed
tot barstens toe.…
umbra mortis (in de schaduw van de dood)
onder de boog van walviskaken stond zij
met open of gesloten ogen in haar tent
en tergend traag bewoog de burqa toen
naar het huis der vele woningen
in het hart van het dorp het hoog hotel
amos volgde haar beschaamd over zijn volgen
maar argwaan had woning in hem gemaakt
was het wel een vrouw?…
In tolvlucht
sloeg de vogel te pletter
op ons tegelpad.
Daantje cirkelt om de dood -
alles is vreemd en groot.
De dood is binnen
maar de kruisspin naast haar deur
vertrekt geen spier.
Haar dagen vergaan als rook
van vuren op het strand.
Zij schroeft zich vast
in het verleden en ik
spiraal naar verse lucht.
Buiten ligt het bollenveld…
omdat ik
als een oude bouwval
staan blijf
uit gewoonte
zeg ik ja
als een toevallig liefje
midden in de nacht
geflatteerd
mijn hardheid voelt
en vraagt
of ik nog lust heb
maar eigenlijk
bedoel ik
lust
om vredig en bevredigd
in te slapen
en niet meer te ontwaken
want kan het mij wat schelen
als zij morgen wakker wordt
in de armen…
'k Worde elke dag geboren en
ik sterve op elke dag;
de zonne gaat, en 't leven, mij
in vier-en-twintig stonden,
van 't oosten naar het westen, en
een wonderlijk verdrag
houdt alles, dat er in mij is
en buiten mij, gebonden.
Het leven van de mens is als
het leven van de zon,
die op- en af- en ommegaat,
en wandelt, alle dagen,
de weg, die…