Alle inzendingen over mostert

Gedichten.nl is een veilige oase, waar Johan fijne Mostert brengt. Een hemel, waar jonge dichters, zich hartstochtelijk mogen uiten. Een plaats waar een oude dichter, al jarenlang, zijn mosterd haalt.…

Zo scherp van smaak, zo zoet van name! Spraak-vormers, eij, hoe gaat dat samen? 'K weet niet hoe 't anderen verstaan, Ik proef er niets most-aardigs aan.…

Tekst en foto Dick Voogd Kunstwerk Willenmien Mostert…

...waar ik graag kom sinds jij een bord met felle kleuren langs mijn hoofd tegen de muur op smeet en alles wild ging geuren Net als een bed een mens opeet nam zweet het van ons over het druppelde in stukjes pijn en geluk langs mijn haren op je wangen uit je knieholten in mijn handen het scheurde uit mijn hart in jouw armen en jij voelde…

De vrouw, zij smelt tot 13 met de tijd. Of dat aan mij ligt; weet ik zeker dat mijn lijflied reeds geschreven was of is ieder mens uniek, zo flauw als spontaan. Wie rijdt er mee, langs teerbevlekte en schuimige zee en vertelt mij dan dat ik gelijk heb? Overdag of 's nachts zie ik de maan en zoek ik de verschillen Een overdaad aan sterren,…

Zoals jij voor me staat Vergeet ik je woorden en Zie ik je dansen en Golven uiteenspatten Zoals je kijkt Hunker ik Vraag ik je Voel je mij Zoals je ligt Droom ik je Laat ik je Vergeet je me Zodra je wakker wordt Ben ik weg En je danst op zonnestralen.…

Er is een probleem dat we diep of betrekkelijk delen wintertraag spelen en spinnen vlassige nekharen een web van rusteloosheid, onvoorspelbaarheid geen winterslaap bevroren zee in het schilderij mijn jas wappert mijn compagnon heeft het koud en ik ben ziek blind en doof trekken we voort de winter door waarvan het begin net zo vaag…

Iemand redden Frustratie erkennen Soelaas bieden Strelen maar strijken-check Naar buiten gaan-check Tampons halen Chocola meenemen…

Twee bewuste volle manen verder het borrelt sporadisch Het raakt me wanneer ik einden loop mezelf herken in eenvoud of rechtop lopen zo overdreven lijkt en sfeeromschrijvingen vergetel als donker in een nacht onmachtig enkel een schampere toon teweegbrengen Variaties op het thema blijven leegtes barokke spinsels zonder eeuwigheidswaarde…

Al dit feesten leidde tot een soort van ultimatum kwam dag kwam doel kwam eind Ik duwde je weg op de fiets net als bij de Spelen maar dan minder enthousiast we hebben niet verloren leerden doden en bekoren hadden ‘t beste met elkaar voor Waar wacht je op? Tot je me ziet huilen? Tot je sterker bent? En alle gevoel lag bevroren…

De wil gewild te zijn in parrenlampen-maneschijn Jasmijn gehuld in rookgordijn glanzend melkwit parelzwijn cup D velourst in stug satijn De wil ze vilde me in al jouw lust en had me nooit oprecht gekust ze ving me enkel omdat -al die mensen- ik miste de vertoning op jouw witte doek bewust in plaats daarvan heb ik drie bundels…

Zondag kabbelt 's nachts voorbij wanneer ik rust in vergetelheid mijn compagnon (hij kent de tijd) slaapt mee, zet alles op een rij Laat me nog niet wakker worden ik zie fantasieën razen Bailey's glas uit wolken blazen tussen ongepaste borden Dichten kun je slapend af een kwestie van diverse wegen vloeiend, om geen woord verlegen een…

Ik ken er een dame die vlinders verbrandt krekels ziet spartelen vanaf de waterkant ooit droeg zij een hoed met een ziltrode rand als bindmiddel tussen risée en verstand Reeds voor ze die hoed droeg liep zij vergezeld door een heerschap in pak, eervol, welgesteld ach had hij haar nou maar wat eerder verteld dat liefde soms slechts tot een thema…

Kom, kies een sporter uit de kleurendoos: Manon van Rooijen, Groenendaal of Roos de Jong, Bjorn Blauwhof. ’t Fleurig kleurtheater vervolgt met Fanny Blankers, Debbie Bont, Henk Mostert, Erik Blaauw, Piet Bleeker, San- der Groen, Henk Groener, Gerrit Mintjes, Jan de Rooij, Sjaak Swart, Simone Rozemond, Ruud Geels en al die hockey-Rode Rikken…

geplukt uit een onmogelijke hoek de oude keeper veinst nog immer dat hij reddingen verricht... in zijn dromen keert hij schoten zoals destijds de laatste die hij tegenhield de bruin vetleren bal met veter pronkend op de schoorsteenmantel de foto van vergankelijkheid als herinnering in blessuretijd wanneer de man in het zwart de fluit…