Alle inzendingen over mystiek

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…

In 't land van cynisme zie ik de rode avondzon langzaam zakken in wat God ooit kon 't donkere silhouet van een paard muggen dansen tussen fruitbomen het achtergelaten dievenmasker en ik bedenk me zelf de dichterlijke natuur van dromen in een andere doorleefde wereld als een oude beambte achter een stoffig bureau teken ik een glimlach…

O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag de roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

De mooie mei maand is bijna weer voorbij. Je zou het vast willen houden of er in willen kruipen om er nooit meer uit te komen. Een moment ben ik me hiervan bewust maar daarna is het moment weer verdwenen. Je voelt het, als je niet in het nu bent. Want het nu zit diep en grenzeloos in je. De mooie mei maand is bijna weer…

je keek me aan een vreemde in de spiegel met mijn naam je ogen zeiden woorden die ik niet verstond je mond leek op de mijne zag je gebaar een lach vol kleine weetjes ik zwaaide maar een beetje ben weggegaan keek achterom en zag ons samen vol verbijstering in de spiegel staan…

ik raakte engelenhanden aan geen vingers zoals in het aards bestaan maar pure energie was snel omhoog gegaan verkennend en nieuwsgierig kwam ongestoord vlot bij de hemel aan werd opgenomen in het groot geluk dat alles wist van tijd en eeuwigheid met een oneindig zicht ineens blokkeerde ik mijn energie geaard voelde dat ik nog…

Soms wanneer ik tussen de mensen ben een vreemde in iedere zin bang en alleen dan mis ik de engelen die bij mij toch ver zijn. Vaak terwijl ik lijd aan zelfbedrog waar ik ook ga loop ik verblinding achterna zorg goed voor mij tranen die mij volgen overval mij met voorspoed verstop mij aan de binnenkant van jullie frivole bustehouders…

ik rol voorzichtig het papyrus uit breekbaar na zo lange tijd letters fluisteren betekenis vloeien rimpelend ineen tot muren water in de doorgang trekken karavanen langs vluchtend voor egyptes slang het is hun laatste gang na vele plagen daagt het beloofde land maar de wortel van gespletenheid raken zij niet meer kwijt de vloek…

Sapfo verscheen in mijn dromen als een mooie, wulpse vrouw met lange, zwarte haren en een renpaardtaille, prinses in het wit op lichtbruine sandalen, als een orkaan zo heftig met machtige borsten van ivoor, warm als vuurkolen. 'Dat', zei ze, 'is de brand waar menigeen zich graag aan brandt en daar ligt het land waar ik geboren ben!'. Ze wees…

In het droombos lopen beren los en gaan konijnen uit hun bol maar jij droomt nog en hunkert vaker in de tijd van slapeloos verlangen op het grasveld in het middenland staan drie eiken, hoge kruinen als in een droom geraakt door de maan er is een toverwoord op deze plek beland, in een gesprek met alle uilen vlieg je daar weg als een…

Misschien verwen je mijn intimiteit met nachtvertedering van jouw vleugels vliegen zwaluwen bij dag alleen om de zon te ontmoeten niet bij nacht zonder wanhoop zijn dromen altijd mooier dan werkelijkheid of ben jij het dromen vergeten span je de kroon in beter weten met mijn handdoek in de ring omdat ik geen liefde meer ontving slechts…

Het met porselein betegelde pad der maagdelijkheid Dat door het bejubelde woud Wordt overschaduwd Lijkt door het zwaarmoedige labyrint In de werken van de komende Gregoriaanse meesters Alreeds overvallen te zijn En verliest zijn zuivere evenbeeld bij het afdwalen Van de struikelende Priapus In het troebele ravijn van grijpgrage haat En…

een bootje en de zee zacht kabbelende golven voel me net als hemingway praat tegen wolken die met hun schaduwen de waterspiegel bevolken zij antwoorden met licht dat mimisch murmelt in veegjes aan het oppervlak een meeuw en de kajuit de schavuit landt kent zijn plaats om te eten wij wisselen vliegensvlugge informatie zonder woorden…

Eens verscheen sereen voor mijn oog, een wit gewaad en innerlijk bewoog een ganse stad, de bouw van mijn hart Nu wist ik wat mij stond te wachten… Geduchtig, bedeeld, verdeeld zijn de vragen Ik richt mijn slagen aan ‘t witte gelaat Doch deze deelt mede alle spraak te staken Het neemt mij mee naar ‘t Noorden –en op! Het luchtruim oneindig…

o Here, maak mijn herte sterk als staal, als steen, als kerkewerk; opdat het, onder 't lijden niet week en worde en weg en vloei; voor 't menigvuldig mensgemoei dat tegen mij komt strijden. 'k Heb dorst naar een- en veiligheid, die al te lang te komen beidt, 'k en weet mij niet waar bergen; 't wilt altemale op mij gestormd, om, fel…

hoe de nacht stil verdwijnt in de lucht helblauw onder hier is het rustig gebleven nog steeds in leven vol op zoek naar de geesten waar wij ons zo aan vast houden geen vloek kan dat nog breken geen hek of binnen- zee houdt ons nog tegen het is nu rustig hier waar alles begon en opnieuw begint in chaos…

Iedere ochtend kom ik naar Je toe om Je te zien voordat ik mijn dag begin, want ik wil je de hele dag dicht bij me voelen. Laat me mijn verlangen naar Jou meenemen waar ik ook ben. Vul mijn geest met Jouw stilte als ik door een stortvloed van lawaai ga. Laat me alles doen als uitdrukking van Jouw bron van vreugde. En laat al mijn…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…

zijn zij vermisten binnen kaders van het raamwerk of schimmige figuren die vitrage draperen achter gebarsten glas in uitgewoonde kamers waar zij woorden graveren met lange nagels en klagend krijten in holle klanken die betonmuren impregneren deuren slaan als vanzelf in ‘t slot en sluiten wezens met ogen van licht buiten het zicht op uurglazen…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan? 't Kan zó niet…

De lucht is lichtblauw met schaapjeswolken op mijn rug liggend val ik in diepe slaap de hemel opent zich een lange weg met helder licht lokt mij, de eerste stap zet ik trillend,nu zweef ik weg zie duizenden mensen ze zwaaien en roepen doorzichtige lichamen uiterlijk vol met aardse tekens ik kom nu in een bundel licht die mij doorgloeit…

zo zwaar en donker als ik kan zijn hoeveel groter moet het licht de ruimte die ik ben, zijn om 't te dragen de stroom vliedt in en uit mijn hart klamp ik mij vast aan hetgeen gegeven hard als steen zal ik zijn, zwaar wandelen ploeteren in het zweet des aanschijns om het verschil te ervaren dagelijks nog eten wij zelf van de appel maar…

vanuit mijn wens droom ik op een witte ondergrond helder is het zicht met kleuren van de dood contouren die mij vertellen over hen die mij dierbaar zijn en straks waren…

de witte roos buigt naar mij ben ik licht waarnaar zij hoopvol uitziet of de witte roos buigt naar mij ben ik het licht waarop zij richt…

hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

. rond die bomen zong haar huid een wiegenlied zacht gerimpeld tot een plas, waar spiegels helder leken kinderwensen dreven stil vanuit de glans dat zonlicht immer achterliet als sterren, dieper, tot de oorsprong van de dag en schrijvers dansen letters ongedwongen langs de avond, zuiver in het oogpunt van een kleine blonde dood…

nu is de tijd gekomen om de allerlaatste sluier van weten tussen jou en mij het enige nog -in liefde te onthullen als nooit daarvoor dichtbij tot hier toe zijn wij voortbewogen door het ritme van de ziel tot in het aller - diepste diep en ondanks stormen blind gevaren naar waar de stem ons riep nu wil ik samen met jou dansen op de cadans…