Alle inzendingen over nacht

Vandaag Brandt het vuur voor mij, voor mij…alleen. Morgen Ben ik de wind in de zeilen. Blaas ik vader’s schip naar Troje. Ben ik het roer. Vaar ik ze naar de overwinning. Ben ik de romp. Bescherm ik ze tegen de golven van de woeste zee. Voor eeuwig Herinnert men zich mij. Beteken ik…

Zijn het snurkende gordijnen die de nachtrust verstoren kwellende gaten blijven boren de slapeloze laat kwijnen Is het het bevende behang dat gedachten laat zweven onrust wreed laat kleven voor uren tergend lang Misschien is het bed te klein of praten de matrassen moet je alweer plassen van de vele glazen wijn Blijf maar lekker liggen…

Mandolinespeler in de nacht speel maar zacht je lied voor mij laat mij m'n verdriet vergeten maak mijn treurend hart weer blij. Mandolinespeler tokkel door beroer voor mij je snaren zodat ik jouw mooie melodie voor altijd zal bewaren. Mandolinespeler, als het dag is speel jij dan nog steeds je lied ?…

Wie zal de duisternis peilen Van deze duistere nacht ? ------------------------------------------------ Gethsemane: tuin ten oosten van Jeruzalem, aan de westhelling van de Olijfberg, waar Jezus volgens de traditie de doodsstrijd doorstond…

dag om te zingen een dag om te dansen In onze ogen bleven de sterren stralen Deze nacht was met geen geld te betalen…

En toen hij haar ontgleed verscheen de nacht zacht omhuld door ‘n fluweelzwart nevelkleed Door de duisternis verblind zocht zij naar wegen tegen de razende adem van ‘n trieste tegenwind Maar het loze wervelen bleef zo heftig stoken dat ze d’r broze vleugels heeft gebroken Ondanks dat ze zwoegde voor haar zonsopgang klonk d’r gezang waarmee…

Waar ik roerloos gestrekt lig, zonder gerucht, in de nacht, in de nacht.…

En in het donkerst van de nacht schijnt een ster het held’re licht op haar die de blik ter hemel richt en Hem zwijgend bidt om kracht zij houdt een baby op de schoot die stil tussen haar borsten rust teder heeft ze z’n wangen gekust toen hij vermoeid zijn ogen sloot terwijl de tranen bitter stromen legt zij hem in zijn wiegje neer want…

‘Mag het licht uit ? ‘, vraagt ze zacht ‘ga slapen, het is al over middernacht’. ‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen…

Herinner een herinnering als toekomstdroom van perspectief en heb intens bezielend het meer dan heden eeuwig lief Zolang de zon weer volgt de nacht gelijk het duister op het licht begroet elkaar in gaan en komen omarm, bemin het evenwicht Jouw zijn in zijn was zo vervlogen zo dageraad omarmt de nacht dagend licht dat strijkt…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

Daar rijst me in 't hart een droef gedicht, Terwijl de hemel straalt en lacht: 'Een bloem ontluikt bij stervend licht En leeft - een enkele lentenacht. De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht. Zij waakt en wacht totdat de trans Gekleurd wordt…

gemaakt Ga met mij mee door nacht en duister Heers over al wat leeft 'Het is geen haat' is wat ik fluister Maar liefde wat men geeft…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

In 't kale hout de tekening van twijgen vermoeden van een knop die straks de lente baart geel sikkellicht zoekt aarde zie de maan schijnt zie de maan... maar mis het ochtendgloren niet er wordt een dag geboren ongekleed en ijzig koud en zie... de zon schijnt…

laat in de stad ben ik op pad in de regen de wegen zijn nat slissende autobanden verstommen in de nacht de straat weerspiegelt zacht het gele licht van lantarenpalen ze buigen zich over de weg als narcissen…

Op de grens naar nacht -tijd om te slapen- ontstaat de stilte mijn oren vrijaf mijn ogen vol beweging zien vogels geruisloos overvliegen de lucht zonder haast zwart kleuren ik zit en luister en kijk langzaam aan naar niets…

De nacht is bijna voorbij, er wordt plaats gemaakt voor een nieuwe dag. Heel zachtjes vraagt hij, of hij haar nog één keer kussen mag. Langzaam begint hij haar te strelen. en weet dat hij haar niet langer wil delen. Er rest hen niets anders , dan genieten van de gestolen uren . Ooit zal ze van hem zijn, hoelang het ook zal duren.…

Het gras heeft de nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden. Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind.…

Witte wieven dansen om en om, hoor het ritme van het wilde zwieren en 't geprevel van hun formulieren, rond de heksenkom. Dwepend trilt muziek van fluit bij fluit van de loksters in het groen verscholen, met het wieglend klagen van violen wordend één geluid. Nevel-bleke grijze dampen zijn zwevend langzaam langs de dennenstammen, vrouwen…

De hemel heeft zijn licht gelaat Gehuld in zwarte nacht, Maar ruisend door het duister gaat Een schijnsel, vreemd en zacht.…

De wekker roept me ‘s morgens om half acht, ontbijt, werk, klusjes, in ’t gezin wat taken, wat lezen, en nog gauw een versje maken, dan wordt het zó weer half twee in de nacht. Ik kom veel slaap te kort door dat gejakker maar ach, daarvan lig ik beslist niet wakker.…

naar 't parfum van kamperfoelie stijgen donkervlinders op en in de diepte knipogen verlichte vensters vuurvliegen doen één voor één langs mijn pad hun lampen aan vleermuizen op schaduwwieken in de donkere diepte tuimelen muisstil gaat een grote oehoe als een vlaag van schrik voorbij hij voert mee de bange jaren die ik doorbracht…

Ziedaar dan mijn Morgana lief Mijn gade, die ik telkens dief die elke nacht herleeft Totdat de ochtend beeft gewekt door zonnelicht en ’t elfenvolk gaat slapen.…

Eens zult ge niet meer keeren, als ge trekt, des weerziens zaligheid mij niet meer geven en grimmig grijnst dan d'eindelooze nacht.…

De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen.…

Want deze nacht is geduldig in de momenten die ons brengen waar we niets meer zien en alles geloven.…

Eer een tweede zon zal stijgen, Nacht de komst der maan vermoedt, De eerste ster door 't donker bloedt, Zien mijn ogen weer ziels eigen Vaste zon, uw oog doorgloed Van het licht dat ebt noch vloedt!…

- Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

ik ik wil ik wil je ik wil je kussen ik wil je kussen op ik wil je kussen op je ik wil je kussen op je bed ik wil je kussen op je bed leggen…