Alle inzendingen over nachtvogels

Ik zing het mooist van allemaal, wie zo goed als ik kan zingen mag een gat in 't luchtruim springen, opperde fier de nachtegaal. Pfft, zei toen de vleermuis stoer, een dag ondersteboven hangen zonder last van rode wangen vind ik een veel sterkere toer. Kijk naar mijn kop en wees bescheiden, kan ik niet de wijde omtrek zien zonder mijn…

bij de lantaarnpaal wacht de nachtvogel op prooi maar de lamp is stuk…

Ik zag je lopen over vlagen wind wankelend door plagende adem. Soms stond je even stil om een grauwe wolk met dromen in te kleuren. Steeds dichter naderde je duister en ik riep nog: “Lief, keer om!” Maar toen de zwarte zwaan zijn vleugels wijd over jou spreidde wist ik dat jij moest gaan. Zelfs de zon blonk blind bij je vervagen…

De stem van jouw eenzame ziel klinkt niet meer helder is niet goed hoorbaar het wezen van de aarde huilt in een benauwde vrijwel ontoegankelijke denkruimte je bemerkt het nu duidelijk het is feitelijk te merken je voelt het met heel jouw wezen geest wordt ouder door de tijd en het heengaan van verlangen je gedraagt je als een nachtvogel…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

Spreek zacht tegen de nachtvogel plak een veer op het hoofd om lust te voelen van zeventien jaren in het oude lichaam transparante huizen hebben geen blinden meer tussen twee onzichtbare muren van de kosmos rust de wind in het aardse vuur wij blijven wakkeren.…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en vrede de kale kastanje wordt ooit groen in een donker en koud amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen weer de zilveren nachtvogels dreunend de verre dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en een betere wereld…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en verre vrede de grote kastanje draagt kaarsen in het bezette en grauwe amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen de zilveren nachtvogels weer dreunend de zekere dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en de betere wereld…

Nachtvogels vlogen over sneeuw een beetje dronken, vrolijk door een droomloos drinken en je zei dat je geen naam had geen sporen achter liet in een verlaten land in het duister ademde jij en betreurde jij jouw ziel weer terug naar ’t ademland waar alle hoop in ’t duister lag begraven.…

Ik dicht graag 's nachts. Maar nu is het al laat en ik word te duf voor rijm en metafoor. Een schrille toon, dan breekt het schallend door: het zangkoortje van ijdele castraten. Een merel zingt een melodietje voor, een tweede bootst het na zonder hiaten en componeert tot slot zijn eigen maten. Arpeggio's, trillers: wat een kletsmajoor.…

op een uitgestorven kruispunt vliegt de vlinder tegen de wind in in een leeg landschap valt de mens uit de tijd in een verlaten kamp beoefent de man de deugd der traagheid vanaf een lege sokkel klinkt tevergeefs: houd me, houd me tegen het licht in de nacht zoek ik naar de leeuw die brult als ik slaap wacht ik op de nachtvogel die dingen…

In 't oude bos, als duisternis wint van de zon ontstaat nachtleven Oehoe klinkt troosteloos door gebladerte loert de uil Een veldmuisje wordt prooi!…

Het verlangen keert zich tegen mij mistige paden strekken zich uit nachtvogels komen plots langszij gevoelens verschieten hun kruit De wens om lief te hebben knelt doodsbang voor de pijn achteraf dagen van genegenheid zijn geteld liefde ervaar ik nu als een straf Door het dikste ijs heen gezakt smolt mijn vertrouwen onder de zon maar…

de stad sluimert nachtvogels ontvluchten een gapende leegte de overbodigen van de dag mijden de tijd. voetstappen worden niet herkend de nacht heeft de zinnen gewist en voor het venster staan verdorde bloemen.…

wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water dat rimpelloos de hemel spiegelt verdriet onder de oppervlakte slechts de bomen en nachtvogels…

Gefrustreerde landen ludieke oorden je stemming je vriendelijkheid in onschuld losbarstende agressie het geloof in je zelf samen geperst in een droom eeuwig handen schudden stervend van liederlijkheid stil zwijgt de nachtvogel van duizend kilometers ver samenpakkende handen torsen hun geliefden waar gevoelige plekken samensmelten tot oosterse…

onder het kerkedak banken vol zwart als de vreeze die hen dagelijks omhult nog steeds bang voor hemelse dreiging stug volk van een schrale witte zandbodem met paarse heide en donkere jeneverbessen witte wieven des heeren onfeilbaar woord somber starend naar de onvruchtbare grond bossen vervagend in mistige verten de weemoedige roep van nachtvogels…

dromen en hij volgt de vogel met de koperen snavel op zijn hallucinerende trips naar nevelige verten sonoor bassende lijnen begeleiden hem naar de goten waar verdwaalden wachten op de waan van de dag met in hun ogen een striemende lach en in hun handen het wapen van een vorbijgaande dood en in het park vetrtelt men van een maan die nachtvogels…

Het lied van de nachtvogel ons verlamd. Waar we samen zijn. Daar waar het stil is en de bomen naar God in de hemel staren. Al zuchtend en verlangend. Ik neem mijn naam mee en mijn voeten om mee te dansen op lieflijk mos Of zullen we dansen tussen de vetplanten_?…