Alle inzendingen over naderend afscheid

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het naderend afscheid en kwam er in de schemering van een laat seizoen de berusting over het ongewenst vertrek…

de vogel groet mij niet bij het naderend afscheid hoezeer hij in de zomer aan mijn hagen hecht vertrekt hij plotseling omdat het zuiden trekt anders dan vorig jaar zoek ik nu onder struiken om zo de plek te vinden waar het sterven ligt om als een vogel te verdwijnen ik groet je niet bij het afscheid nemen ik laat het hechten niet…

Vannacht zal ik dansen tussen muren van muziek waar noten dwarrelen, vooreerst een vertraagde prelude Mijn lijf bewegen op de maat van stijgende klanken die in een bindend duet aanzwellen tot fortissimo De nacht zal ik eindigen met een langzame wals zacht omarmend zweven bij het naderende afscheid…

verhaal van velen dat onderhoud en tuin langzaamaan te veel zijn ik kijk met ogen van een vreemde kozijnen worden geverfd ook de voordeur krijgt een likje de tuin is strak gesnoeid dat moet wel voor de verkoop mijn eigen hand was losser zo groeit de afstand tot het bewonen van ons heerlijk huis in dat alles zie ik het naderend afscheid…

de aanwezigheid van een aardappel of eigenlijk, het waarneembare onomstotelijke, proefbare, halfzacht gekookte van een verse aardappel het onherhaalbare van gisteren onhertreedbaar als afgesloten gangen het verdragen van regen en vuur het ontherfsten van naderend afscheid een geest in een fles stoppen, het hek van de dam in de grondverf…

Men zegt: wachten duurt lang Maar het had nog wel langer gemogen Nooit wil ik het naderend afscheid We zijn allen door eeuwigheid bedrogen Ik weet: we moeten verder de weg gaan die voor ons is gelegd Waarom lijkt de mijne zo eenzaam Sta ik alleen voor dit gevecht We zeggen: nooit zullen we vergeten maar de waarheid komt met de tijd we…

Ik ontvlucht je gewilde handen, vermijd zo het naderend afscheid. Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt je stem mijn naam - dag jij - Ik doe de deur dicht, de stilte barst het huis uit.…

afscheid bevangen fluister ik heel zacht “dag” met trillende mond ...…

afscheid wilde ik dat ik zeeën van tijd toveren kon in het grauwe schemer raak ik je weer kwijt duister omhelst jouw schim, verzwelgt mijn bron nachtelijke uren tranen dagelijkse strijd…

Lichamen vergrijzen verwordt tot bladeren, roodgeel of verdord, verdunt de kruin,een naderend afscheid, voorspel van een definitieve breuk. In het snijpunt waar mensen van zichzelf vervreemden, kreunt de eik in ziel van het geaarde kind ademt de geest de spreuk der ontheemden, onafhankelijk bemind.…

Het lichaam vergrijst in de kern van de beuk verwordt tot bladeren, roodgeel of verdord, verdunt de kruin,een naderend afscheid voor een definitieve breuk. In het snijpunt waar mensen van zichzelf vervreemden, kreunt de beuk in ziel van het geaarde kind ademt het lichaam de spreuk der ontheemden, onafhankelijk bemind.…

afscheid Ze voelde zich echter..eventjes goed doch daarna kwam als altijd de spijt Die nacht haar polsen doorsnijden; het plan was in ’t eenzaam ontstaan Ze nam ‘t besluit, die lieve meid en besloot erna pijn te doven met traan…

vele maanden van zware strijd jij terecht verlangt naar rust voor altijd Toch bespeur ik bij de dagelijkse bezoeken iets bij mezelf waarvoor ik me wel kan vervloeken, mijn egoïstische opluchting dat je er toch nog bent en je adem koester moment na moment Want hoezeer mijn hoofd je wil verlossen van pijn, zal mijn hart nooit klaar voor het afscheid…

De steward op de rails, de blauwe vader Die checkt of je de treinreis hebt betaald Vertelt of je je aansluiting nog haalt Voor hem (of haar) is straks het afscheid nader Knip de trajecten waar ze aan het snijden zijn Af langs de onrendabel aangestipte lijn…

Jouw ogen vertelden mij over het naderende, scheurende afscheid. Onze woorden waren reeds gestorven in stille eenzaamheid. Toch was er rust in mij, ik stamelde mijn Amen. Ik kuste jouw stille lippen.…

Ik koester Jouw laatst gestuurde brief Een brief Waarin je afscheid neemt Niet lang En zonder sentimenteel te zijn Wijs jij Op een naderend einde Een einde Tussen jou en mij Natuurlijk vloeide er een traan Ontstond er een orgasme van pijn Maar ik begrijp waarom je moest gaan Waarom je niet meer bij mij kon zijn…

Naderende buien die emoties weergeven, gloort in het landschap van het ongewisse leven als mistige verten, beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen staan ver van ons of in troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat…

Gij komt, in uw afwezigheid thans, dichter, naderbij, dan toen dit lijf zich nedervlijd’ aan uwer zachte zij. Geen lust maar louter liefde, schat, doorstroomt en warmt mijn ziel; sinds hunker deze diepte mat ‘wijl ik in armen viel.…

Bush heeft gewonnen ook al is het nipt, Maar mij valt het persoonlijk bitter tegen Dat Nader niet ging strijken met de zege, Want hem had ik als president getipt. Het Witte Huis werd dan het Groene Pand En heel Amerika werd Nader-land.…

De hemel heeft een eregast ontvangen De Heer zegt: “Gerard! Eindelijk, kom binnen! Hier is een jongenskoor om te beminnen En vrijdag zal daar iemand voor je hangen.” Hij was al jaren dood, de echte Reve Maar hij is opgestaan, en ziet: hij leve!…

waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid onweerlegbaar, tot nader…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen afdroegen we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug…

Ze hangt als een lege boodschappentas aan mijn arm en ik bedenk me wat er met haar uit mijn leven verdwijnt: Buisman, een stoof, de theemuts. Niets houdt haar trouwens nog warm. Bevelend wijst ze naar de supermarkt en vraagt me wat ik zie: ik noem een naam. Nee idioot, dat is de overkant en hoe komen wij daar? Ik wil haar nooit meer ontstemmen…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

Nog maar net begonnen en nu alweer voorbij Dan denk ik: dit is déja vu Ligt dat nou echt aan mij Verwachtingen en dromen lijken even heel dichtbij Dan voel ik me fantastisch Gebonden en toch vrij Maar dan ineens die afstand De hartstocht is bekoeld Herhaling van een slechte film die niet zo is bedoeld Ik voel het afscheid naderen…

Stralende, zomerse septemberdagen ze lijken te vervagen Donker is het door verdriet Naderend onheil aan de einder Het gouden licht verbleekt Een ijzige mist lijkt op te doemen De hoop vervlogen, het afscheid onafwendbaar En toch zal het worden doorstaan En komt er een moment dat het goud weer helder wordt.…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…