Alle inzendingen over naderend onheil

Soms is er zo'n gevoel van naderend onheil niet te definiëren als de stilte voor een wervelwind vluchtend voor de kou delen we wollen jassen uit steken kaarsen aan alsof we een cycloon kunnen tegen houden of een rots kunnen veranderen in een rivier met het licht in ons gezicht onzichtbare klavieren horen spelen…

dromend in zenuwachtige wind dwaalde ik zwevend langs gangen van duister door hoge poorten en openstaande deuren langs plafonds en randen van verstikking mijn beklemmend hart angstig zoekend naar de uitgang in wilde achtervolging van het naderend onheil paniekerig en met bonzend hoofd hoorde ik in ademnood plotseling de kwinkelerende…

Zijn jeugd is dood zijn opgroeien is terreur zijn spelen is oorlog vrienden zijn levend dood altijd samen op straat tirannie der wraak bloedstollend zijn sirenes gekrijs der vrouwen het rennen en schreeuwen dagelijks gebeuren de gewenning is grotesk een deel van zijn leven de kraaien fladderen weg naderend onheil gesticht zie ik…

Stralende, zomerse septemberdagen ze lijken te vervagen Donker is het door verdriet Naderend onheil aan de einder Het gouden licht verbleekt Een ijzige mist lijkt op te doemen De hoop vervlogen, het afscheid onafwendbaar En toch zal het worden doorstaan En komt er een moment dat het goud weer helder wordt.…

wolken schuiven samen waardoor contouren langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog…

onheil voor de Titanic?…

Waar angst en vrees Als wurgend koord Haar bijna de keel afsnijdt Kleurt heldhaftigheid En moed het bloed Dat door haar aderen stroomt Ze richt zich op En kijkt fier Het naderende onheil In den ogen Sterker ben ik Zegt ze met de toon Van liefde en dapperheid In haar stem De toorn is woest Maar zal bedaren Omdat de liefde Immer…

De lucht wordt donker De donder ver weg klinkt als een alarm En ik herken de smerige geur van het naderende onheil Paniek.…

Eiken roesten met bleke kroon, geteisterd in storm - doorweekte regennachten, reikhalzend over zwart satijnen grachten, waarin zomers licht onverbiddelijk voor het najaar zwicht, wacht - rood en geel - geslagen bladgoed op de laatste dolkstoot van de wind, onwetend hoe die op te vangen om naderend onheil te verzachten, de maan in…

onheil ik begin door het optrekkend vocht te verkillen de stemming zakt naar een dienovereenkomstig peil…

- En in de nacht tevoren is er dat vragend blaten van de lammeren en het schorre antwoord van de ooien, een voorgevoel van naderend onheil. - En, steeds weer overrompelend, is het er ’s morgens, het vervaarlijk schreeuwen, het driftig klappen van de hekken, het nors cordon dat stokkenzwaaiend de lammeren opeist, de onnozelen.…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

Aan rafelranden van de stad en in de buitenwijken smeult het al – Luister, het is de wind niet, blijf niet doof en blind, het zijn miljoenen naderende voeten, aanschuifelend tot een storm die weinig overeind zal laten staan Berg je nu het nog kan, want wie gesteld is boven ons is machteloos en arrogant en zal alleen zichzelf trachten te…

Er staat drie millimeter glas tussen mijn leven en de naderende nacht. Trillingen in het ondergrondse lopen in mij door. Reeds grijpt de wildernis mij bij de benen. Aan alle deuren schudt de wind. De wolven wapenen zich tot de tanden.…

in schemering tot nader order uitgesteld ja zelfs vermeden…

Een waarzegster uit het friese Bolsward zei me eens:"Het gaat nu wel erg hard, het ene onheil is nog niet van de baan of het volgende kondigt zich alweer aan, nog even en ik schilder mijn hele bol zwart."…

verkeerslawaai nadert opnieuw het razend monument op 't harteloze kruispunt van onheilspellend leven tussen de stille bloemen zoekt zij beschroomd naast zoveel groter leed haar plek voor niet vergoten tranen…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

Langs de kant van de weg, liggen bloemen, staan kaarsjes en liggen knuffels, bij de paal die hen het leven kostte, langs de kant in het gras, bliezen zij hun laatste adem uit en iedere keer als we de onheilsplek passeren, voelen we weer mee, met hen die achterbleven, want langs de kant van de weg, verdorren weliswaar de bloemen,…

Stuiterend baal ik vanuit onheil geboren geef de moed op verkramping blijft uit duizelingwekkend gulzig plant het zich voort in vrijgevigheid voortgestuwd ten prooi aan de tijd bevooroordeeld vernederd nagalm is te horen kom terug uit je spelonk schud de schuld van je af.…

Het gedonder van de hoeven Van hun vale paarden davert Door mijn oude boerenwoonstêe. Keihard knallen grove vloeken: 't Onweer van het volk der boeven. Door 't gordijn zie ik hun muilen 't Wrede grijnzen van hun kaken 't Grijpen van hun zwarte klauwen In de manen van hun rijdier Die zich kronkelen als zeewier Om het glinsteren van hun…

De Iron Dome daar kunnen wij van dromen Wij zitten toch gezellig bij de haard En noemen ´t liefst geen man laat staan een paard We zien wel wat er op ons pad gaat komen Zo sukkelen we totally tevree In slaap zelfs bij bad news op de TV…

Onrustig aanwezig In het benauwde klam De gevlogen mus wist Een verbrande vlinderpop Een kromgetrokken rups Krijgt geen vleugels Geen kleur geen leven Pijn geweld angst Marcheren meedogenloos door Onrustig voelbaar Scherpe ongemakkelijke vibraties Een mens kent zijn machtslust niet.…

Op een maandagavond in mei leek er niets aan de hand. Er is storm aan zee maar ook hoge golven bij de haven van Scheveningen. Het schuim is bizar veel, dat is er lange tijd niet in die mate gezien. Surfers en kitesurfers bedwingen de prachtige hoge golven. Het is altijd een mooi schouwspel, als je ze ziet manoeuvreren op de enorm…

in een nijdige bui 'jij gaat eraan' spinnen zet ik vaak buiten dat zijn nuttige dieren ze vangen vliegen en muggen vliegen zijn vies brengen ziektes muggen steken stelen ons bloed wat jeukt als de ziekte dus vliegen en muggen sla ik dood ik liep erheen hij wipte van de luxaflex op het raam alsof hij het naderende…

voeten in aarde kunnen niet baten vastgelopen door vadsig hoogveen de gedachte die verbeelding tart vreet zich een weg door de geest hoorbaar in het kloppend hart van het lijf dat mijn onheil vreest…

De hele dag bleef het bij me, de geur van naderend gevaar, om wat ik droomde dat ik je zei. Kwam dreigend onheil dichtertbij [van welke omvang en van waar?] door wat ik droomde dat je zei? Achter elke meubel dacht ik dat mijn duistere belager zat.…

Gij komt, in uw afwezigheid thans, dichter, naderbij, dan toen dit lijf zich nedervlijd’ aan uwer zachte zij. Geen lust maar louter liefde, schat, doorstroomt en warmt mijn ziel; sinds hunker deze diepte mat ‘wijl ik in armen viel.…

Bush heeft gewonnen ook al is het nipt, Maar mij valt het persoonlijk bitter tegen Dat Nader niet ging strijken met de zege, Want hem had ik als president getipt. Het Witte Huis werd dan het Groene Pand En heel Amerika werd Nader-land.…

De hemel heeft een eregast ontvangen De Heer zegt: “Gerard! Eindelijk, kom binnen! Hier is een jongenskoor om te beminnen En vrijdag zal daar iemand voor je hangen.” Hij was al jaren dood, de echte Reve Maar hij is opgestaan, en ziet: hij leve!…