Alle inzendingen over navel

Het wordt de ondergang van menig nette vent, Die tracht zijn ziel in ongereptheid te bewaren Maar blote navels ziet waar hij zich keert of wendt En ongewild gedwongen wordt tot navelstaren.…

vandaag vond ik een appelpitje in mijn navel en dacht aan de schepping…

Ik kus me niet meer naar jouw navel, niet erdoor – niet jouw dromen in.…

hij kan langdurig naar de navels staren wanneer men hem vraagt wat het moet zijn zegt hij geeft u mij maar perssinaasappels…

Hij eet goed, kijk maar, mijn vingerkootje past heel -- ruim in zijn navel.…

Een zwarte vogel over haar schouders heen, met vleugels tussen borsten tot aan de navel neergestreken. De heuvel bloeit.…

Terwijl ik van de zon genoot landde het paardenbloempluisje precies in mijn navel bovenop een naamgenoot ik liet ze maar begaan…

Een tuinarchitecte te Bavel Woont zelf op een piepkleine kavel Om toch iets te doen Met ‘n klein stukkie groen Zaait zij dus maar gras in haar navel…

ze bewaart de beste champagne in een oude lakenkast “brood en spelen” roept ze net als Caesar heel verrast een ingebouwde stereo het beste komt van B en O en als ze je dan vraagt zeg je echt geen nee Havana’s en wat kaviaar een droefgeestig handgebaar maar uitzonderlijk zo mooi ze heeft een nietje door… haar navel en haar mooie lach…

de zachtheid van het verre water aangelengd met koppige, rode wijn geplengd op harde, droge grond geur van hars uit houten vaten van Delphi naar beneden kijken ertsschepen liggen roestig voor anker aan de horizon springt een dolfijn vangt het laatste licht van de dag hier kan ik jong blijven met jou zelfs vandaag met grotere pijn dan verlangen…

De queste naar de echtheid van het leven waarvan de uitkomst zwaar wordt overdreven, wordt bepaald hoe we in hunkering de sterren observeren alsof we naar onze navel blijven staren, in een allesomvattende vraag of die in ons gemeten tijd bereikbaar zullen zijn, het geeft minder inzicht naar de diepte van de ziel der aarde gemeten in…

Zigeuners' maanlicht uit je ogen mijn brede wegen verlicht in het stof glinsteren sporen en schaduw van de muzikant trilt nog zachtjes in mijn navel.…

de Grote Moeder heeft geen gelaat nodig alleen haar bolle buik de blinde navel in het midden om het leven op haar ademende buik te wiegen…

Ik droom je onder een hemel die echoot als een turquoise zee die hoge golven blust Ik lispel je van je kruin naar je tenen tot je navel mijn lippen kust…

wij komen als de eerste zonnestraal de lonten doet ontsteken en muren rond je navel zijn vergaan…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

beter dodijnen dan saggerijnig lijnen laat je lieverd je wiegen in baleinen je navel masseren bij het spelletje sjoel je wordt geschaakt als mat voor open doel…

zij is open als de zee ze haalt het uit het blauw van mijn ogen zoals het zilt door haar navel stroomt en vissen in haar benen zwemmen ze zal nog moeten leren te zijn zoals ik haar zie…

Wat weegt een veertje in de lucht een geur in de neus een wolk langs de hemel een pluisje uit je navel meer dan een gedachte die komt en weer gaat soms wat achterlaat…

Het stinkt hier niet naar gewicht van groen geverfde genieën Een dun doek zweeft van half naar heel stok - buiten bereik Plant zelf de mast met de wereldvlag in je navel - wees vrij!…

Sommigen zeggen dat God hen schiep, maar op afbeeldingen hebben zij navels, dat vind ik wel een beetje raar.…

Gezegend is de jongeheer die mijn navelholbewoner vindt en koestert in zijn hand, met lede ogen constateert dat pluis tot stof is weergekeerd een windvlaag op een korrel zand…

Een blad valt met een plofje, nee, licht knisperend, net niet ritselend, een verlegen landing op de buik van de brink, die blinkt van bladeren, nee, die ingetogen glanst in plooien en stroken rond een donkere navel.…

De parfum die je draagt ruik ik nog immer als is het lang geleden dat je simpel bij me was De warmte van je zijn en de kou van je huid - hoe hou je het uit – Samen zijn is zo fijn Je armen en de lange benen een navel als kersje op je buik hoe zou het morgen zijn als ik weer je parfum ruik?…

Men dacht met twee finales vet te stunten Met filmpjes, doekjes, navels, jurken Albanezen, Grieken, Turken In een halflege zaal en zonder punten De soep vooraf met Frans en Marian Daarvoor gaf ik op woensdag douze points…

Vloeiende ogen vragen langzaam waar ik je mag zoeken en je schaduw teder mag bedekken met woorden die niet druipen maar smelten wanneer ik je fantasie mag ruilen met de warme wachtende zon die zijn eigen navel niet meer wil bedekken…

het wachtwoord is wederkeer en mijn navel de poort door maar lang genoeg te staren herschikt zich het werkelijke langs de zomen van het harde meer in mijn waarneming ben ik omringd door keelzeer bevind ik me in de armen van kaalslag fratsen kortom, die met de zon ondergaan telkens weer…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Door mijn wimpers volg ik de druppel Verlost vanuit je overvolle navel Glijdt zij weifelend zigzaggend omlaag Over de deinende vlakte met trillend dons Aangekomen bij de heuvel van Venus Aarzelt zij even om dan samen te smelten In de nog altijd vragende vallei der liefde…

Binnen twee dagen ligt het al op tafel Maar Diederik die vraagt zich peinzend af Hoe het toch zit met ’t koren en het kaf En staart met rechte rug nu naar z’n navel Ik ben waarschijnlijk te intelligent Ik scoor meer dan de rest...ruim drie procent…