Alle inzendingen over niels

Je ligt daar maar gestaald te wezen gespreide armen in het stadse nat vleugellam met de zijdeuren open blik je mij nu zo troosteloos aan terwijl je mijn natte koffer behoud en ook mijn geliefde voorleesboek Niels Holgerson's ganzenvlucht…

mijn woorden werden begrepen ik had alles mee. zelfs niet bestreden geen tegenwoord, geen nee. maar als je ze begrijpt, en waardeert, meer dan een ander. gaat het dan niet te simpel dat ik zomaar iets verander..…

scherpe blik over de zwarte zee. het donkere strand verlaten benee. zit ik in het helmgras onder de sterren en de maan te kijken naar de schepen die langzaam voorbij gaan. kun je ze nog herinneren die avonden aan de kust. en kun je me dan vertellen waarom dat vuur ooit is geblust.…

een punt achter alles wat is geweest. bezoek datgene waar iedereen voor vreest. een streep door hetgene dat nooit meer komen zal. ben alles zat. nu al.…

Even leken je handen verbonden met de mijne. Even leek je hart te kloppen voor ons beide. Even leek je stem mijn stilte te verdrijven. Even maar, slechts even ging het op liefde lijken.…

Ik geef mijn alles, mijn hart, mijn trots, mijn toekomst, verleden en heden. Ik geef mijn liefde, gezondheid, geluk, aan een vriend, die er is voor het leven.…

jij bent niet nu jij bent niet even, en later weer verdwenen. jij bent mijn ik en wat ik doe, zonder jou wil ik niet leven.…

zwijgend lief naast elkaar zwijgend diep voor elkaar zwijgend stil met elkaar te lang te kil zonder haar…

Na maanden van strijd kies ik toch voor de vrijheid die ik gemist heb in onze momenten. Na jaren van hoop op een beter verloop zijn we voorgoed uit de bloeiende lente. Maar lief, wees gerust het vuur is geblust, en het ijzer te koud om te smeden. Toch komt onze tijd voor altijd terug en nog mooier dan in ons…

Ik zeg je niets, ik zeg je iets Ik vertel je duizend dingen Om bij jou, maar ook bij mij De waarheid te verdringen…

vreemd hoe het kan lopen Zo zonder stilte, of gemis Dat ik onbeperkt blijf hopen Dat dit is, wat het is Dat geen hart breekt van verlangen En ik me nooit vergis Dat ik mij niet meer laat vangen In de liefdesgevangenis Maar waarschijnlijk gaat 't over Al heb ik nog geen zin De blindheid van de liefde Brengt mij terug, bij het begin.…

Het vuur van de open haard Brengt de warmte hier in huis Mijn eigen hout en eigen bank Maar voel me hier niet thuis Het lege bed als oude foto Van een kind met brede lach Met in zijn hand een waterijsje Op een warme zomerdag Maar zoals foto’s doen beseffen Gaat de tijd steeds veel te vlug Kon ik haar hart maar treffen Dan kwam ze, misschien…

In het donker schuilt de Dichter in de gloed van het vuur dat de kamer schijnt te verwarmen maar 't ijs niet smelten kan... Zijn gedachten ver heen, naar zijn diepste geheimen die hij zo goed kent maar niet vinden kan... De inkt is z'n tranen z'n woorden gesmoord En niemand zal weten wat zijn hart bekoort Zijn zinnen verbranden…

Als we straks weer bij elkaar zijn kijkend in elkaars ogen zal je dan gelukkig worden als ik je een zoen geef al is het maar op je neus en heel erg klein En ik jou vraag met mij mee te gaan samen gaan lopen door het warme zand om te kijken naar de sterren hand in hand Ik zal je strelen, niet zoals zo velen voor mij hebben gedaan…

Als we straks weer bij elkaar zijn kijkend in elkaars ogen zal je dan gelukkig worden als ik je een zoen geef al is het maar op je neus en heel erg klein En ik jou vraag met mij mee te gaan samen gaan lopen door het warme zand om te kijken naar de sterren hand in hand Ik zal je strelen, niet zoals zo velen voor mij hebben gedaan…

De gordijnen verbergen de lijnen en groeven van haar gezicht, en sluiten het raam en hoofdstuk niet volledig. Wierook en verleden benevelen het halfdonker en verhullen het zicht Op een uitweg die gestaagd dalend, terug naar aarde leidt. De gordijnen belemmeren de hoop en het verlangen van haar hart naar nieuwe stromen die naar betere…

Even voelt mijn leven weer gelukkig Geluk zoals het zou moeten zijn. Ik heb je vanavond weer gezien, En plots was het weg, het verdriet en de pijn. Ik durfde je niet aan te kijken Zelfs te verlegen om naar je te lachen. Maar ik vind je mooi, aantrek´lijk Ben benieuwd naar je leven en naar je gedachtes. Dit keer met alle moed verzameld,…

Wrijvend door mijn wimper Voel ik een traan Kriebelend baan je je een weg Over een ongeschoren huid Wat heb jij voor nut Rest mij de vraag Jij miezerig kleine natte vlek Rustend op mijn wang Nadat je mijn vinger bevochtigd hebt? Ben je één van degenen Die ervoor zorgen dat Rimpels mijn gezicht kleuren gaan?…

Heel even leek de zomer te vervluchtigen In haar ogen en mijn hart Luttele seconden een eeuwigheid Werkelijk en Ondraaglijk Bittere herinneringen zweefden als kersenbloesem uit de met bloed doordrenkte hemel... ... en de zon ging onder... De laatste stralen waren de jouwe 't Laatste licht je ogen 't Diepste blauw lichter...…

Iets in 't water verheft zich en heel de oceaan luistert Alsof een druppel haar in 't hart trof... Een glinstering onder water 't Doet me denken aan je ogen Warme klanken doen 't zeewater zoet smaken En lijken de lucht te doen vullen met 't besef dat ik je mis... Iets lijkt zich in 't water te laten zakken De druppel die haar…

Zacht sluipt de tijd aan me voorbij, traag en voorzichtig, om me vooral niet te wekken. Maar ik hoor de eikenhouten bevloering kraken. Al weken, maanden, of misschien onbewust nog langer Maar toch hou ik me stil, en sluit me aan bij m’n hart, die teder schreeuwt: Hou je dood! Hou je dood! Hou je dood! En vervolgens gniffelt: We halen een…

leeg of vol, er tussenin na schudden zal men weten lege maag, of zomaar zin om droog bisquit te eten of speculaas, een bastognekoek een lekkere muesliwafel pak dan het blik, stop 't in je mik daarvoor staat ie op tafel…

Ik was nog naïef en zei: "Ik mis je zo", terwijl ik naast haar lag, zij antwoordde mij: "hoeveel denk je dat ik….. Na vrijdag, zaterdag en zondag samen Kwamen altijd: maandag en dinsdag: De ergste dagen: niet werk'lijk ontwaken Mijn lichaam dat nog naast 't hare lag. Woensdag brak niet alleen de week doormidden…

Het was de twee lieden gegeven om zich in de mist te verenen op een parkeerplaats van een stad waar na enig uur het bestaan in de ban gedaan, de openlijke liefde het had gehad. Vaccin, corona, of de dood, de vrije Zeeuwse woonde in een dorpje aan zee en bezocht het binnenland om de vreemdeling die bij haar nu aangeland met haar hunkering te…

onmacht en frustratie cirkelen als gieren boven de betegelde woestijn boven die eenzame persoon het broze geluk van de vroege ochtend het gevoel dat het nog wat gaat worden vandaag dat alles in een stap weggevaagd nu de gieren zich storten op de nietsvermoedende het gevoel overvalt hem van woede van helaasheid van natte verse sokken…

Ik hou van je, Niels…

De puzzel is gelegd Alle stukjes aan elkaar Gehecht, het echtpaar Heeft weinig gezegd Tijdens het spel, dat Begon met een kus En op een tel van rust Met kroost daar, was Het gedaan. Onderhuids Bleef het mooi sores En nul op rekest Dat volgde op de ruis Van de koele onmin En aparte bedden Met weinig te vergeven Door muren onzin…

Een geul in het zand die om het dons Van haar kuiten gruist, glimmend brokaat Zeewater dat hij op haar navel morst Zijn afdruk bij de hare, finaal De luchtspiegeling: een strandhuisje Met een dak oranje zonnevuur De houtgeur van de zomerstede Stoffig licht kierend op haar figuur Zuchtende planken, mousserend vocht Een…

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die zich met diademen van sterren verlicht, rijzen tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie aan gene zijde van onze horizon. De taal verenigt, de arbeid verbroedert, en onze zonden en makkes…

Een ribbelstrook zand en zonlicht schitterde in een geul oude vloed die ging toen een slingerpad het zicht op het strand openbrak, de gloed van de dag jou beetnam, je streelde met een wind vol kinderstemmen een kluwen vogels jou verlokte met hun wit van het blauw breken dartel als jij die van mij rende naar de zee die vlokken sneeuwde…