Alle inzendingen over nijd

ben mijn beminde kant verloren ook mijn zachte ik is even zoek weer in de verdediging geschoten onder het zachtzinnig oppervlak klopt nu opnieuw het groen venijn zuigt giftig nijd mij uit en broeit weer het begeren ben onuitstaanbaar juist van binnen misschien helpt het me wanneer ik het in deze woorden uit…

Net als met haat, jaloezie en nijd dus vergeet die handeling nou maar je haalt de narigheid niet uit de mens dat is gebleken en dus: zonneklaar! Een mens is gebekt met nare woorden een mens groeide op in ‘t besef dat kernen er dus bijhoren, en zeep gewoon blijft in de fles!…

geen idee of voorgevoel nooit gedacht of durven dromen dat het met ons zo ver zou komen ruzie strijd haat en nijd verbannen verstoten is wat ik voel weg de glans weg mijn doel geen gezin geen samen zijn leef ik op herinnering blijf ik eeuwig van jou houden en hopen op hereniging…

Afgekeurd door de buitenkant, ras en afkomst, haat en nijd, nooit geaccepteerd. Worden buitengesloten, om welke reden dan ook, een ongewonnen strijd, het zal wel altijd duren. Het zijn tegenpolen, de gulden middenweg, nooit gevonden, vrede slechts een droom.…

Denkt ze vol nijd Belt naar Yvonne en houdt haar betoog: “Ik vind bij die veearts geen intimiteit Heb jij niet voor mij nog een gynaecoloog?”…

Er is nijd die nijpt in onze billen. Er is weelde die wij blind verspillen. Er is de schoonheid in de lelijkheid. Er is een zucht die spraak doet verstillen. Er is geen plaats, geen lezer en geen tijd.…

In volheid van vergane tijd, wens ik te verpulveren maan en zon, te grijpen en uit nijd te doven, ster. Alles eraan.…

jij dicht de vergezichten ik kleur ze in met mes en fijn penseel in dialoog sla jij het laatste oordeel aan het kruis ik somber wolken voor het derde uur emoties worden aangescherpt in felle woordenstrijd het donkerrode tekent haat en nijd jouw poëtisch venster op de werkelijkheid heb ik met eigen kleuren ingelijst…

Wolken wit in blauwe lucht laatste dag in nieuwe tijd vreemde sfeer in dit gehucht weekje zonder haat en nijd krekels klinken in het riet vrouwen hangen aan de was heerlijk is dit zomerlied kinderen spelen in het gras gedachten zaaien nieuwe dromen de zon is weer zo groots gekomen.…

Of is dat uit oude bokken nijd?…

in het stof van mijn geheugen staat je naam verkeerd gespeld verdraaide waarheid of een leugen een delict zonder geweld heb ik echt om je gegeven of doodde ik met jou de tijd om als puber te overleven in een spel van haat en nijd in het stof van mijn geheugen verliest herinnering alle glans neem ik stil de laatste teugen van een liefde…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…

Waarnaar ook maar zijn hart uitging in hoop of stille mijmering bleek te ongrijpbaar in de tijd of viel ten prooi aan wrange nijd. Wat hij beoogde kreeg geen vorm alsof zijn schijnbare levensnorm met regelmaat verminkt, verkracht, elke zekerheid tot twijfel bracht.…

ik regen maar de druppels in mijn hoofd spatten niet op ze vallen amper maar vloeien samen in meanderen volgen het hersenprofiel in hun kronkelende systematiek vaag kleurt het visuele centrum de regenboog die buien begeleidt naast de gangbare emoties zoals haat en nijd die mij soms overkomen ik voel wel nattigheid…

De aarde tolt en lijdt onder concurrentie en nijd wat heet verstandig beleid. Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

schreeuw maar papier ik kus je woorden zwarter dan gedrukt in witte regels leid jij toch je eigen leven hier ik onthoofd je letters zet geen punten neer kan je tekens niet meer lezen weet niet waar de zinnen en de komma's zijn gebleven ik stapel je in tijd maar heb geen nijd want jij ligt bovenaan en zal daar blijven na jou…

Het vernedert hun gebeuren, verzaakt aan de korst, vergiftigt vergiffenis, en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt tot een geschiedenis waar zij niet is: tot zij zichzelf hervinden in gemis, regent het pek op lust, en leegte klaart hen uit tot schande die hun leed vergaart.…

Ach, waren alle mensen wijs Deze aarde zou zijn een paradijs Geen haat en nijd meer Geen strijd en geen verweer. God alleen kan wijsheid geven Als wij met Hem willen leven God geeft wijsheid en kracht Niemand heeft wijsheid in pacht.…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel.…

Stap voor stap ontdek je heel diep van binnen een stil en heilzaam plekje om angst te overwinnen Wijs is degene die niet vecht in het heetst van de strijd waar woorden onterecht afgevuurd worden door haat en nijd Zoek rust en vrede en laat het uur de hoogste vlammen doven dan zal het laaiend vuur zichzelf van woede beroven.…

Een schot rampzaligheid Een haal aan de trekker Jeugdfrustratie, Haat en nijd Misdaad in de maatschappij Razernij Orde, veiligheid Angst voor repercussies Ontkenning van gelatenheid De richting kwijt Valse illusies Mededogen, harde wraak Voor of tegen mee betogen ’t wordt hun zaak wat moet wel en wat moet niet gewogen Achter…

Ook al ken je geen integriteit Heb je geen stabiliteit Voel je onbetwiste nijd Als anarchistische meid In een ellenlange puberteit Vanwege burgerlijke banaliteit Door anderen gekastijd En gebombardeerd als stommiteit Toch dan zie ik in jou geheid Dat jij je hebt bevrijd Uit de hypocritisch strijd Van deze zogenaamde moderne tijd…

valse schaduwen tekenen deze tijd waarin sociale cohesie verandert in haat en nijd wij hebben hun bedjes gespreid maar zij dromen zich al sultan in het nieuw ottomaanse rijk er komen weer kristalnachten aan want vrijheid en naastenliefde mogen en kunnen niet bestaan staan wij nog voor onze normen en waarden of laten wij deze gesels…

Je hebt me koningin gemaakt En ik regeer een eeuwigheid Met strenge hand, over een land Vol verdriet, gemis, spijt En op mijn hoge troon gezeten Overzie ik mijn rijk En zie de muren hoog gebouwd Ik zie de muren zo vertrouwd Gebouwd van bitterheid Arrogantie is mijn wacht Haar pijlen haat en nijd Zo houd ik alles in mijn macht En voed…

Deze wereld is de wereld niet voor hen: zij beven niet in vreze vol met nijd zij heeft aan het voor haar een gouden pen het schrijft hen uit de leugens van de tijd. In ’t welven van verschoven eeuwigheid wordt zoeken zelf gevonden en het is drievoudig git door ieders duisternis.…

Haat en nijd ergens de ondergang van alles en van ieder Dat dit besef toch eens door moge dringen Reik me je hand, ik schenk je de mijne gemeend Alles wordt dan milder en ietsjes zachter en het heelt Tal van lieve vrienden, zaakje dat nimmer verveelt Rijker worden naar hart en ziel Arm of rijk dus ieder gelijk Geen onderscheid in kleurtjes…

er zijn toch van die mensen die alles naar de bliksem wensen door jaloersheid in eigen aard spelen parten onvervaard oordelen vellen zonder basis aspect van hun ware beeltenis engel en duivel zijn uit balans het goede krijgt geen enkele kans het kruis kan heus wel stellen dat door nijd en verhalen te vertellen onschuldigen worden…

ik ben tot het metaal gegaan blazen lieten zuchten los bladders krulden zonder moeite op valse lagen zijn verdwenen geverfd met haat en nijd ik politoer weer langzaam kleur op wat de kern moet zijn staal de schone schijn weersta de zandstraal van kritieken nu en eindelijk zonder pijn ik geef niet meer om het publiekelijk juichen…

voor iedereen waarvoor geen tafel is gedekt voor iedereen die voor zich uit moet staren voor iedereen die zich eenzaam voelt voor alle vluchtelingen wereldwijd laat ons zingen ‘Komt allen tezamen’ verschoond van haat en nijd voor iedereen die hunkert naar wat liefde naar wat warmte met elkaar daarom deze wensen aan al die mensen…