Alle inzendingen over nocturne

De sterren zijn met veel, vanavond. Grote ogen in de nacht: een meisje zwiert haar rok tot bloemen op een dansfeest aan de gracht. Een jongen wankelt door de stad. Zijn benen slepen uit de maat. De stoep ligt slordig langs de straat. Hij heeft zijn flessen leeggedacht. Hij is zijn mooiste woorden kwijt en niemand die zijn pijn begrijpt;…

de avond kust de ogen van de nacht nevel loopt over de gracht in een beukenhaag koestert de wind de dromen van een kind wij kiezen smalle dreven ik hoor je vingers bladstil een nocturne spelen.…

'People, I'm gonna leave this old world beyond' Peter Green Blote vrouwen, rijp, op ooglapjes na, schuddend met hun veelsoortige borsten, in een magische kring, schommelende wijnflessen, onterechte dompers, schermutselende zwaardvissen, vechtend met lachgas en kriebels, vreemde danspasjes in de lucht van zijde om door te prikken met dierlijk…

De avond heeft niets lieflijks in dit land; het licht vergloeit als in ontstoken ogen, de lucht weegt grauw en bitter als nat zand op bomen, in de Noordenwind gebogen. ’t Cholerisch bruisen in de naakte kruinen vervult nachtlang, naargeestig en alom de schemering en in verkleurde tuinen waart regen, ijzig, als een ziekte om. En ik, geslachtenlang…

Sterren fluisteren aan wolkeloze hemel vol glans en glinster. Hoe laatste restanten van een dag nog even aan mijn huid blijven kleven op hetzelfde moment neemt avond langzaam de overhand in mij waarin er een prille stilte vestigt Uitdagend zorgt het daarbij horend licht- en schaduwspel voor mooie verstrooiing. Na de vroege opkomst en menig…

bloemen zo fragiel koesteren felle kleuren bijen ontwaken…

glinsterende pijn druppels vergankelijkheid rustend in een oog…

Ons houden van is hout geworden verschoten door het leven vervolgens is het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

Tegen jou aan ervaar ik een lome veiligheid. Het doet mijn gedachten dwalen. Jouw blik, jouw handen, de manier waarop jij kust. mijn pogingen tot vertalen Ik luister aandachtig naar jouw vingers wanneer ze hun warmte met mij delen Ik herinner de smaak van jouw lippen wanneer ze mijn schouders strelen Ik vang de stem van jouw ogen in…

Altijd waren er plannen voor, ooit de geliefde Noorderplas Een bos waar Rotterdam in zou ontspannen de dagen dromend, in nieuw groen gras een bos, zo sterk, dat het geluk kon dragen vol warme uren zomerlicht met herfstdruppels benevelde dagen schommelen met ogen dicht Brabants groen, warm ontvangen bijgestaan door de brodeloze hand zette…

Kronkelende wortels in de aarde zoeken naar dat wat vruchtbaar is Veranderen in diverse soorten grond dat wat zichtbaar is doet onecht aan Buigzaam zijn de wortels in de bovenste laag grond. Los zand voldoet slechts wanneer de zon van boven voedt, de dauw het zichtbare aait en stralend licht voor een glinstering zorgt. Schemer vervaagt…

Haar milder gezicht vergeet soms het nu, vertrouwder met het verleden Verloren ondeugd in zacht grijze ogen, stiltes eeuwig vermeden Voorzichtige glimlach vertelt wie zij was, beminde vriendelijkheid De waas in haar weten is nog maar pas, herinneringen raken kwijt Sproetjes van tijd op sierlijke handen, ooit een passende ring Haar…

Gegeven tijd vergist zich vaak in de waarde van de nacht verkleurt beelden die ik lichter maak verdampt tranen uit mijn lach heeft aandeel in mijn tegenzin voedt wat was soms eindeloos betovert de man die ik bemin maakt dromen schaamteloos Sowieso vergist de tijd zich vaak in de waarde van de nacht hoe donkerte alles, dat het raakt, versterkt…

Nocturne voor een droevig hart. Een slaapmuts met romantische noten overgoten. Wanneer het leven soms zwaarmoedig rust en je weer graag door een lichtvoetige ochtend wenst te worden wakker gekust om met nieuwe levenskracht niet van het zonlicht te worden afgesloten. Nocturne een romantisch snarenspel.…

Een kleurloze nocturne om m'n schouders rilt bevroren in de vochtige stilte van een nacht zonder ouders en een dag die verkilde. Obscuur palet van eenzaamheid een kwaal die niet went met de tijd.…

Een zoetgevooisde strijkersromance een sonate in d grote terts tempo allegro vivace Godelieve Maria theodora deodata metamorfose ener nocturne in de rijzende zon...…

Lichte noten van een nocturne. Je huivert onder hun duistere koestering. Schaduwen worden bedwongen, kamers gezuiverd van zwart. Je valt in slaap op een valse brillante.…

Starend in de nacht de luisteraar in zichzelf een uil de eerste wacht en daar een ster. Dichtbij en dan ver een dromerige blik vooruit vaag geritsel, opgeschrikt geluid. De stilte is lang niet altijd op haar plaats zo hier, sluipt natuur’s gang langs oor voorbij.…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

En waart gij nimmer zelf gekomen, En had geluk slechts kunnen zijn Van teerst gemis de waterklare pijn En tegen d' achtergrond der bonte dromen Lichtschaduw van uw verre schijn, Uw zon die nimmer boven kimmelijn Rees uit oneindigheids verstilde stromen, - Ik zie geen ander doel voor 't eenzaam wachten Der gouden dagen, der juwelen nachten…

. ------------------------------------------------------ nocturne='s nachts gebeden: oorspronkelijk een van de drie hoofddelen van de metten in het breviergebed (katholiek)…

Amos zingt verheugd de metten mee: taal uit stilte geboren hoorbaar nu in elke hoek en zijkapel. De tijd is rijp om zich te melden bij de abt maar dan verdonkeremaant de lector het hem bekende slot van het kapittel: “zij waren beiden naakt, de mens en zijn vrouw, en schaamden zich niet voor elkaar.” En in zijn oor komt hees…

De vijver glanst van verlangen. Dode kikkers drijven, Het wit van hun buiken Sterwaarts gericht, voorbij. Met oeroud gekwaak van zomernacht Zwelt de maan En een glazige lis strekt het blad Naar haar licht. Alles dwaalt. Veel donkere vlinders Glijden langzaam dooreen. Alles dwaalt vannacht. Uit het slaapdronken riet Stijgt een lied…

ik had haar nachthemd zorgvuldig om mijn kussen gevouwen m'n hoofd vol warrige gedachten in haar geur gelegd en het hielp ik was niet langer eenzaam de leemte van de nacht werd gevuld met de herinnering aan het samenzijn toen ik vanmorgen wakker werd met het zout van m'n tranen nog in de bedding van mijn wangen wist ik die koude ledigheid…

Hoe geladen ook en hoe buitengewoon schoon dit lied zonder woord…

In ’t oude park ligt als een ark ’t eiland in ’t water. Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

Wuft de handschoen, wuft het klein gebaar, wulps de mond en ’t licht in d’ ogekieren, wolvenbeet de bont om ’t blonde haar: vrouwen zijn de wonderlijkste dieren. Bidt de mond den appelbeet te vieren, wijkt de blik te wimper voor gevaar, waait de scheemring over lustrivieren, wenkt het lied over de nachtgitaar, beeft het woud onder…

Nachtelijke wolken hangen als bevroren meren in de lucht, vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden waar de volle maan vergeefs achter vlucht. De nacht laat zich niet in het duister vangen, geen wolk kan de maan het schijnen beletten. Tot de dageraad zich laat gelden, die maakt van de vriesnacht korte metten.…

Als de hemel zijn getal heeft rijst de maan ongenadig boven de kim. De pokkelige schijf heerst iel over de desolate vlakte waar tussen varens en wat schriel gewas verdoken leven huivert om wat komen moet. Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert ontwaakt het oude bloed en splijt de wig der waanzin het broze breukvlak tussen…