Alle inzendingen over oases

Oases van koffie bestaan, temidden van plantages in Panama. Daar waar zangvogels zingen. Oases van koffie bestaan, in kopjes koffie van Boot. Wat groot is wordt weer klein. Wat klein is groot.…

in water en wind zij hebben mede ons karakter gevormd in directheid en recht op de man af omdat er geen tijd voor dromen is zoals in de tropen of het mediterraan gebied waar warmte dwingt tot rust en het snelle leven uit het westen onmogelijk is door woestijnen die luchtspiegelingen laten verschijnen in de vorm van oases…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

er is een nieuwe orde in de maak jouw lach heeft al piramides in de woestijnen zachtjes geraakt geïrrigeerd door beloken ogen die de dood met warme tranen tot wederopstanding hebben bewogen waar zand weer groent tot een schitterend nieuw paradijs dat in lieflijke oases tussen eufraat en tigris gedijt nog schuurt hete wind…

Als droogbloemen hangen gedachten op betere tijden te wachten inspiratie voor zinnen en woorden lijkt iets voor verborgen oorden Als zoeken naar oases in een woestijn negeren helpt niet want leegheid doet pijn in afwachting van de geest in de pen dit rijmend breekijzer als broedhen…

zij kleurt als lente en zomer de bellefleur in mijn hand is priller dan groen van oases in het brandend bruingele zand weerbarstig als rots gespleten door watererosie van ijzige trots danst als een kind dat in nieuwe dimensies haar speelruimte vindt zij is mijn eerste viool klassiek maar ook modern en frivool…

Bestijg het diepste punt van de woestijn, te delen met een verkoperde zon, gebeden verbleken in uitgebeend gewas bij verdroogde oases, rode waas verblindt de ogen, gemalen hitte verstoft de horizon, waar een schorpioen de staart doopt in een plas venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, angels verbonden in een doodskleed van…

tedere omarming zacht tegen haar fluisterde je vingers haar groeven in de bast volgden smaller naar hoog breder naar beneden waar zij het warm pulseren van leven voelden in de cryptische communicatie kon ik jouw taal nog verstaan maar voor antwoorden zou ik eerst de weg naar haar roots moeten volgen om dan via osmotische oases…

Ik wacht op zon in de winter, oases in Alaska, regen in de woestijn, water in een dal. Ik wacht op perfectie. Mijn appel mag nog niet geplukt worden van de boom der liefde. Ik ben nog niet rijp. Eenzaam als de nacht, heb ik zolang op jouw aanwezigheid gewacht. Nu ben je er, nu ja, dat dacht ik toch, en je wil me niet.…

Groen met loofliederen beladen bomen oogverblindende oases woestijn vol ongemak rolprent van wat ik waakzaam droomde luchtig mijn grauwsluiers riool van blinde hemelwolken stilte vergalmd restanten aan dak van de wereld gehangen zo flitst het lyriek loofgeluid de bruiloftzang voorbij het was de tijd van slaap die mijn waarachtigheid beroerde…

zo her en der lijkt aarde tegenvleugs gestoffeerd waar rotsen nog eruptie- warm zijn verschroeit het opkomend gewas baant lava zijn wegen alsof de infrastructuur er al eeuwen ligt is land eonenlang verzonken in de tijd waar rood zand zijn vele woestijnen weet door oases benijd de geosfeer lijkt te spelen met een overvloed…

pas als de woestijn zijn vlammen uitstoot oases in de zinderende hitte trillend breken kom ik spelen met je geest wordt zand het vloeibaar goud waarop herinneringen weer tot het leven komen dat zij hadden in je dromen ik goochel met je zinnen als woorden watervlug toch sterven van de dorst en het verhaal van droogte op je perkamenten…

De vertrouwde halteplaatsen glanzen op een afstand, zuiverder dan ter plekke: valleien van liefde, verwondering en kennis die ik graag bezoek, en opgewonden gauw verlaat bij het rinkelen van de belletjes van de karavaan van mijn behoeften Ik trek rond tussen hun oases…

Soms wil je begrijpen of begrepen worden Zoals na eb de vloed komt en de zon de maan verdrijft Soms wil je enkel voelen als een bloemknop die ontluikt geurend zacht als fluweel strelend door je hart Teder en oprecht bloeiend en groeiend Soms wil je vluchtten in oases vol met rust Jezelf zijn en dromen in armen vol liefde versmelten in…

Maar oases voorspellen, ‘Het wordt beter!’ De zonnesteek verdwaast je niet, je focus denkt aan later Want met iedere gekropen meter Ben je dichter bij het water…

je hebt gezucht onder een zwarte lucht het kopje laten hangen zacht tegen mijn wangen jij bloeide voor vorsten in paleizen zag in woestijnen oases als kleine paradijzen in theaters grand gala gedaan in obscuur kleine kroegen op de planken gestaan jouw ster is gaan rijzen in de glamour van geluk ik mocht bij je blijven en toch…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

de zon nooit schijnen als de zon haar licht zou ik alles verliezen eindeloos en donker zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet zou geen ster nog schijnen bitter en guur de wind mij de adem benemen koud en diepgevroren zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet had bleven bomen bladerloos was de zee woestijn vol dorstige oases…

Aarzelend trekken ze de aandacht Door herinneringen gedreven Verborgen tussen ster en duisternis Roerloos verzonken Zoekend naar vergiffenis In pijn verdronken Gewond door het verleden De toekomst staat stil Zich een weg banend door het heden Struikelend over onwil Te gekwetst om te vergeven Te verdrietig om te vergeten Oases…

in jagende wolken zie ik je staan in die luchtkaravaan span ik mijn mooiste kameel om jou te gaan dragen we reizen langs duizenden fata morgana's drinken exquize elixers pleisteren rust en proeven van stilte in groene oases ik splijt alle rotsen voor het vloeiende goud in juwelen laat ik je baden wacht tot een huwbare nacht als sluiers…

De glorievolle zon,die rijst over paars groene heidevelden verstrooid staande dennenbomen en lijsterbessen, de armen wijduit, als vreugdevolle gastgevers, zandmeren als gele oases grenzend aan verspreid liggende vennen….…

een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, de angel verbonden in zwart satijn is onwetendheid te verklaren, ijlt na in een versleten maan, vergeten in werelds vijver en in het avondrood blijft hangen, wat meer is een visioen en door de mazen van de golven, gedolven in de oceaan, lonken oases…

O kom, geduld, laat uw ogen genieten van het landschap dat zich uitspreidt tussen stations en oases; enkele reis hemel-op-aarde mensenrijk. Behoud, o woord, uw kracht als het water om uw voeten wast - het werk is aan de werkelijkheid, het leven neemt zichzelf ter harte.…

van besluiteloosheid, zijn angel als medicijn en verbonden aan zwart satijn, het zal mijn onwetendheid verklaren, het lot ijlt na in een vergeten maan tot op het bot versleten in werelds vijver wat niet meer is dan een visioen en in het rouge van de avond blijft hangen, gejonast in de golven van een verleidelijke oceaan lonken oases…

warmwatervisjes uit de voedselkring die daarmee deze en vele andere diersoorten om zeep had gebracht hun sierlijkheid en kracht was alleen terug te vinden in de genenbank die hen als combi wisten het was gedaan met de diversiteit zoals die op aarde altijd had bestaan oceanen gingen overstag oerwoud baarden woestijnen zonder vegetatie en oases…

subtropen hebben nu ruim baan het levendige bazargeroezemoes waait veelkleurig uit tussen kinderen hoofddoekvrouwen en vers fruit onder palmen en grote galerijen krioelt het verkeer waarbij ezels de oude fietspaden gebruiken auto’s hoog frequent hun vele claxons uitbundig laten fluiten in het dagelijks concert van fileleed gelukkig zijn er oases…

Oceanen liggen rimpelloos te wachten in witte en oranje gewaden, verdrukt verleden die ze niet af kunnen gooien de loden mantel van de hetze en de haat, om de overkant te bereiken, hun Nirwana betreden, gebleekte waardigheid van gouden tempels die men liet, weerspiegeld in kwetsbare oases zover men ziet, als vreemde meeuwen de hand…

kardinaalroze acacia, naar de kroon stekend een volkomen dag op trage lome pootjes voortkruipend naar de avond opent zo het bal voor alras op het warme ligusterblad wiegende vuurvliegjes elkeen pinkend wachtend op de eerste maten dansmuziek ingeluid door ademtochtjes lauwe zomeravondwind traan na traan, druppel na druppel, als spaarzame oases…