Alle inzendingen over ochtendlied

hemeltergend ochtendlied herspeel nog even jouw refrein laat wroeging achterwege als een speelse harlekijn blijf niet langer zwanenzang de dood treurt wel een leven hemeltergend ochtendlied bespeel mij nog heel even…

Onzichtbaar ontwaakt Ontwaakt in nevel onzichtbaar met een glimlach zingt het ochtendlied in getailleerd silhouet voor het geopende raam.…

zag de dag in licht ontplooien je roodborstte zo klein hiphopte in maat op het vroege ochtendlied van vele vreemde vogels je danste zonder toon te zien en toch voor mij de kleuren van ons leven…

De kachel aangedaan water voor thee opgezet stukje gember in plakjes drie voor jou en twee en een half voor mij Buiten waait de wind stuift het zand de Kalahari woestijn maakt zich hoorbaar en jouw stem zingt een ochtendlied…

Het is vroeg, miezerig en kil de wereld nog stil zit ’n merel op de reling van mijn balkon uit te rusten van haar ochtendlied wat me blij verheugt door de last van regenwater richt traag het gras zich op de sprei van madeliefjes in het gazon buigen droef hun natte hoofdjes ach, ik glimlach want na regen komt toch weer zonneschijn…

de late kou brengt me nog geen lente-gloren ik mis het groene lover aan de kale bomen geen ochtendlied van de merel wekt mij op alleen tegen het raam spat een trieste regendrop toch ben ik in de woestijn van mijn gedachten diep verbonden met Hem die ik mag verwachten nog houdt Hij zich in het naakte hout verborgen maar bij d' eerste knop…

Hij fluit nu gauw zijn ochtendlied, door al dat denken is hij laat.…

Ik zing als een vogel mijn ochtendlied, Heel kleintjes zonder dat je me ziet. Zo zing ik een aria over mijn dromen, Die mij nog niet zijn ontnomen. Ik weet dat als de zon ondergaat, De waarheid weer voor mij staat. Met kleuren op mijn verfpalet Heb ik voor even de werkelijkheid naar mijn hand gezet.…

En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet ? Hij dacht aan mensen die hij nooit meer ziet.…

In grauw beslapen lakens lig ik mijmerend te wachten op de merel die z'n ochtendlied zal brengen, hoe lieflijk toch, dat haperen in hetzelfde refrein zo ken ik zijn routine, de klacht, de vrome pijn. Het ochtendzwerk breekt open nu de vroege bus zich suizend door de malse voorjaarsregen trekt.…

Voor mijn lief mag het altijd zomer zijn de frisheid van de morgen die opdroogt in het vroege zonlicht, dat verwarmt Wakkere vogels zingen en strelen het oor met een vrolijk fladderend ochtendlied een kat sluipt tergend langzaam dichterbij Het is verlangen naar jou, vervlochten raken met verlies, eens ons voorgoed beroerd, maakt los om…

De voorjaarslucht is nu nog pastel, het nabije slik is bijna te ruiken en de wind zingt tussen het riet wuivend haar speciale ochtendlied. Kijk daar gaan een kievit en libellen beide met dartel dansende lijven, samen schrijven we hemelliedjes verwonderlijk vederlicht.…

Ik schrijf jouw naam op het condens van de ruiten, terwijl de vogels hun ochtendlied beginnen te fluiten. Ondertussen heb ik nog steeds geen oog dicht gedaan maar hopelijk zal het morgen weer wat beter gaan...…

De merel op het dak fluit zijn ochtendlied zinneprikkelende vreugde los van pijn of verdriet. Van ver hoor ik het twinkelende, tinkelende, kabbelende water, het sproeiende fontijngeluid gaat zijn eigen dans toveren ... terwijl kleine zonnestralen een baan tussen de takken laveren, hun geel goud schilderen op groene loveren.…