Alle inzendingen over ochtendrood

is er het ochtendrood ik pluk en pluk tot het klimmen van de zon mijn hoogtevrees beloont die klautert nu een slingerroos ik bloos de bloem een tintje lichter tot ze knakt verder dan mijn zien reikt haar hart zon legt schaduw bloot gebroken…

lichtjes in de sloot ijslaagje op de voorruit voor het ochtendrood…

sprint Ik sla klauwen in haar zij en hals bijt de tanden diep in haar strot Wervels kraken, een keer schudden bloed proeft zoet en loopt langs mijn kin Nekspieren tillen boodschappen het nest in waar vrouw en kittens met honger wachten Hijgend bezie ik hun feestmaal Lik het bloed van mijn kin en klauwen geeuw en ga slapen als het ochtendrood…

onhoorbaar schudt de nacht stukjes donker van de snaren als het eerste licht de schaduwen doet trillen in aanzet voor het zonconcert gelijkgestemd in ochtendrood legt de nieuwe dag haar uren bloot ontwakend waaiert wind de klanken rond van deze schitterende morgenstond…

Een zonnehemel kleurde ochtendrood in huis gekleurd leeft het nest waar vogels verzamelden tot de lentedans in mei.…

Droom, mijn lief Huid zacht als de nacht Een mondvol ochtendrood Een glimlach ontwaakt Jouw ogen glinsteren na In gevonden sterren Droom de dag, mijn lief…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

Mijn schoenen waren de zee en m'n voeten de boten, Ze fietsten samen in het prille ochtendrood, De zoete zee deinde op en neer, Het water klotste over de boten heen, Maar toen ik omhoog keek, Was de blauwe zee verdwenen.…

ik verdraag de dagen door de lichtbundels die mij brengen naar de dagen met jou ze stralen en dragen de pijn van jouw heengaan in het ochtendrood van toen ze zweven en komen samen in kernen waar ze mijn balans zullen eisen mij zullen wijzen op die laatste kus…

. -------------------------------------- uit: 'Ochtendrood en co.', 2002.…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

je kleurde rood tot donker in een slapeloze nacht het heldergele licht in volle maan we hadden alles al gehad van zacht tot hard je lach en weer ontspannen de humor bleef steeds hangen er was geen naakt en rood we bedekten slechts in morgenbloot ons warm intens verlangen…

Om te genieten is het zonlicht natuur en al wat daar in is omvat de bloemengeuren vanaf het ochtendrood tot vele avondkleuren en voldoening van bestede dag.…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

Ik schrijf een lied, een goddeloos gebed En adem het in stilte en zing het in duet Over een dans op meren bekleed met zilveren maneschijn Over een natte doch tedere droom besprenkeld met rode bessenwijn Over een tweetal ogen in de blik van de ochtendrood Over een paar lippen verheven boven het sterven, de onmenselijke dood Over haar…

ik zie je in het ruisen van de wind, je hebt niet meer het blote van een kind niet meer geboeid het spel ontgroeid dat kleinen in vertrouwen spelen je bent gekleed met naakt, van onschuld wordt je schaduw al gemaakt je weeft van mistig ochtendrood de donkere schaamte voor je schoot en wordt herboren in ontluikend groeien,…

je knuffelde mij zeer bewust een verstikkende ademnood in het slapende ochtendrood. in je begrijpende armen herleefde, herrees ik even. je duffelde mij onbewust weer warmpjes in medeleven, het slapende niet verdreven. in je omarmende armen zweefde ik weg als herboren.…

Een licht weerkaatst het ochtendrood ontwaakt en weerspiegelt de wereld in het groot.…

jij bent het zomerkind geboren uit een warme wind stralend door de zon gedoopt met het eerste ochtendrood nog beroer jij zachtjes flarden mist die snel vluchtig zijn geworden nadat zij van jou hoorden speelt met zee en kleine schaapjeswolken laat de stranden snel bevolken met vroege gasten van plezier vult lucht met geur laat vlinders…

zichzelf langer te verwennen met het licht dieren wisselen van leven en gaan rusten uit het zicht van opkomst tot aan ondergang ben jij de tijger die al loerend loopt te azen op dat grijze ogenblik wanneer de prooi ontspannen is omdat de nacht op zachte vleugels gaat vertrekken en haar dieren even toont in het onbeschermde ochtendrood…

ik wist dat jij de hoedster was van vele goudgerande schapenwolkjes dat deze volkjes het blauw als leefgebied hebben geadopteerd samen met hun vriend de wind die blind vaart op wat jouw handen hem hebben geleerd jij opent in het ochtendrood waar de wol nog bol staat van de warme nacht pas als de zon zich na de klim weer hoger…

te raken Wat ooit liefde was is nu de dood Bloed vergoten in het avondrood Mijn hart is van steen, zo koud Zo eenzaam in het eeuwige leven Waarin ik alleen maar nemen kan Terwijl ik alles terug zou willen geven Als de dood geen liefde kent Maar liefde wel de dood Dan kies ik voor liefde met een einde Met mijn bloed in het ochtendrood…

jij hebt de zomer gedanst uitbundig met de zon gesjanst tot regen je verkoelde en gras nog groener voelde jij kleurde met lage mist het eerste ochtendrood verbaasd staarden de koeien naar de donkere sloot die geen spiegel had jij ontlokte aan de zich openende bloemknoppen een voorzichtig kleuren met liefkozing de eerste geuren…

Kus voel streel mij lief gelijk de zachte lentebries geurt het leven Springt de fontein zilver diamant onder blauw witte wolkenhemel De milde zon lacht in het ochtendrood Zie de merel in boom zingt zonder schroom een vrolijk lied tussen roze bloesem Kom laten we dansen op accoorden van vogels mijn lief elkaar openbreken bespelen…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

gloeien de zon de maan nog niet verdringen wil een zuidenwind fluistert de dag nog stil de weide waarin boeketten bloeien De vroege vogels en de mensen fluiten door een gapende deur rolt een bal de dag in die nooit de avond kennen zal een stralend kind glipt lachend buiten Ook het voorportaal van de koele dood tooit zich met het warme ochtendrood…

leeg zijn je jammerschuren daar je land is dor en de oceaan verandert telkens weer van kleur en de vele gaten tussen ons scheuren verder open dan ik dacht was het niet in deze jaren dat men jullie redding had voorzien zwart nu, kleurt de afscheidzee waarop witte zeilen schimmen zijn laatste vloeken van een volk waaien door 't gedroomde ochtendrood…

Met het ochtendrood in haar schaduw vluchtte zij naar een ander seizoen, de herinnering als glas in haar gedachten waar zij nog immer wacht met de golfslag ruisend aan haar voeten.…

schuchter zonlicht streelt het oude park, dommelend onder nevel en dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken in wazig ochtendrood verzonken staren bomen nog roerloos voor zich uit aarde hult zich al in lichter kleuren veegt de dag weer gaande weg de morgen geurend tegemoet in de vijver hapt een vis nog loom naar lucht, begluurt een reiger…

Leeg is nu het lichaam strak kijk ik mij aan verbeten wil de geest niet breken, houdt het weten vast in monddicht, star strepen lippen loze lijnen, stom staren ogen in het verschiet, waar net boven de laatste golf ochtendrood verschijnt zachte stralen klimmen omhoog, zoeken een licht spoor, driftig sluit ik beide ogen, kijk naar…