Alle inzendingen over oerbron

In onze tijd bevrijden wij, mensen, ons van iedere nieuwe aardse last. In onze tijd komt telkens een geheel nieuwe tijd. Gedurende iedere fractie van seconde belijd ik graag mijn geloven in tijdloosheid. Het is zo vertrouwd in mij dat ik niets en niks anders weet... Ik houd van oneindigheid in vertrouwen leven, geven, voortgedreven verder…

de dag zwelt open in licht de oerbron van het leven hier en daarginds naar de verlaten rivieren…

Ooit is de oerbron weer tijdelijk gastheer voor mijn ziel, dan laaft hij haar ruimschoots opnieuw, stuurt haar, verkwikt, wederom op weg, tijdloos . . .…

oerbron van het leven moederoog van de witte zon tegen de vernietigende stralen van de zon koester ik geen wrok meer nadat de twee zwarte raven neergezegen met een hoed op m'n hoofd laat ik me ontroeren in het groene landschap met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden…

trillingen op het hoogste niveau licht en liefde vloeien samen in gevoel van thuiskomen diepere lagen openen zich in een feest van herkenning doorvoelde liefde op zielsniveau ontsprongen uit de oerbron we overtroeven elkaar niet weten wie we zijn.…

Al zo vaak heb Ik samen met jou Op het zand gelopen Van ons pad naar Het huis waar Ik geboren ben Oerbron van mijn Leven, van het Alleerste begin - Nu jij na zoveel jaren Niet meer bij me bent En jouw levenszand Zachtjes is weggelopen Uit de zandloper die We als kinderen kregen Heb ik die van mij met Goede moed maar omgekeerd…

Vergeef me, moeder, indien ik u griefde, Uitbundig blaakte 't leven toen in mij, In hoger schoonheid werd mijn ziel eerst vrij; Wat hare wijsheid mij in 't harte giet, Hoor ik ook wellen in uw innig lied, De oerbron van 't leven-in-schoonheid, de liefde.…

Uit het bloed van Uw wonden zijn rozen ontsprongen die groeien op groene stengels van nieuwe hoop zij bloeien met een groot hart rood als Uw liefdesvuur en voeden zich met ‘t zuiverste water uit de Oerbron van alle leven, waar de witte vlinders zweven doorheen het zacht - blauw van ‘n lentehemel waar een gouden paaszon stralend…

In mij brandt een vurige zon, welt een duisterdiepe oerbron vol onbezonnen dromen; vol ongetemde levenskracht die, als een wilde liefdesnacht, machtig zal overstromen.…

om de oerbron Waarom, waardoor, waarvoor Mijn schaapachtige gezicht Doen wolven huilen en brullen behandelen me als een lammetje Een manisch lekker lullig lammetje Wat zich ter slachting laat lijden Oh wat kan ik verbaasd zijn Wat een invoelbaarheid heb ik Wat vind ik mensen leuk, aantrekkelijk Aandoenlijk, aangrijpend, lekker zelfs…

Vergeten was de heden tijd nu ik de oerbron in mij wist en ik het eindelijk begreep dat heimwee soms gelukkig maakt. Mood Indigo.…

Rustig verscholen zit ik uit de sterke morgenzon, mijmer en laaf me aan deze eeuwige oerbron en slurp loos turend in 'n verse hete kop koffie de weerkerende heimwee over steelse illusies. Ik droom mijn eindeloze dromen, overbrug zeeën en verre landen, ondergraaf diepdonkere valleien en hemel over steile bergkammen.…

Oud zijn doet zeer nu ik ongeëerd aankom bij de oerbron waar boete en schuld zijn geboren. Met geduld geboekt door het theater van het toen nog onvoltooibare tel ik de dagen.…

laat droeve Christelijke liederen horen ik voel de leegte waarmee je mij alleen laat in het verleden aan de muur hangt het bierviltje waarop je ooit mijn telefoonnummer schrijft ik geef je een oude tekening een boerin met in haar hand een hark bij een sloot met een waterlelie jij bent misschien mijn zonnestelsel mijn hart, een oerbron…