Alle inzendingen over oester dromen

Mysterieuze oester, wonderlijk blij in een zee van dromen.…

Varend door haar haren Glijd ik langzaam langs haar nek Dit geluk te mogen evenaren Geeft mijn welzijn weer een plek Strelend langs haar benen Voel ik de warmte door haar huid Ik zou haar alles willen geven Voor dat prachtige geluid Haar lach heeft mij bezeten Glimlach met blote tanden En een stem zo zacht De pracht, van diep beneden…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…

eens droomde ik van jou een stralende lach een blik vol vreugde en geluk je was als een parel in een oester vol mysteries maar iedere keer ik dichterbij kwam klapte je dicht toen zag ik hoe iemand je meenam en je aan een ketting hing mijn parel het was een droom en toch ben ik je kwijt mijn lief…

zo open, zo gesloten als een oester want hij kent haar niet. Hij laat zich ook niet kennen, viert alleen zijn wellust bot. Och god, wat is één oester. Wie koestert er een oester. Hij lust haar rauw, hij zuigt haar leeg, hij gooit haar weg. ------------------------------------ uit: 'Entre deux mers', 1997.…

Geef oesters aan mijn paard, zei Tom die het koud had (op alle stoelen bij de haard werd al gezeten). Eén stond op van 't vuur en ook een tweede die er zat, Om het hongerige dier oesters te zien eten. Die plaatsen pikte Tom in en verdreef de kou. De waard kwam en zei dat het paard geen oesters wou.…

nog mooier dan de zon is de lach op jouw gezicht die elke seconde naar me straalt als een parel in een oester wat droom ik toch weer weg in de gedachten van jouw vuurrode hart waarin mijn liefde voor jou schittert als een ster.…

het hoofd boordevol 'k vind de juiste woorden niet verdriet eist zijn tol pijn blijft binnenshuis gevoel zit opgeborgen veilig in de kluis…

wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen in zeewier wikkelde te drogen en te verbleken neerlegde wanneer de zon aan de hemel rees en oesters…

Geduldig wacht de oester in de branding op de golf die haar liefdevol openen zal Maar de meeste golven beuken ongeduldig tegen haar aan en zijn haar parel niet waard…

Het is een kans van één op de miljard Als je gezellig rauwe oesters eet Doch ongemerkt heb je een virus beet Waarmee je per abuis het noodlot tart Maar voor hetzelfde geld heb je geluk En gaat je kroon slechts door een parel stuk…

Zomerse gedachten brengen oesters mee die watertanden op het strand.…

Oesters kunnen parels maken Niemand, niemand die het ziet En de ziel, de ziel geniet Schreeuw het niet van hoge daken Dit is heilig en mystiek Dit betreft occulte zaken Oesters kunnen parels maken Niemand, niemand die het ziet Tot aan het verbaasd ontwaken Om wat binnen is geschied Introvert, kosmopoliet Laat de alchemie u raken Niemand,…

je weekt op een rotsbank een ruwe grijze schelp bewaart lillend vlees met kleppen verzegeld ik slurp en proef de branding een huwelijk van zout en zacht de zandkorrel die naar binnen dringt wordt in parelmoer gewikkeld hij past in jouw kroon…

licht maar streel rauwe buitenkant steeds, tegen beter weten in totdat er bloed druipt van mijn hand Ik weet een parel, diep daar binnen toe nou, laat me, laat me toe wrikken, wringen, niet te winnen genoeg, gedaan, nu ben ik moe Ik weet een parel, zie een schild verblindend licht op mijn gezicht dit strijden heb ik nooit gewild een oester…

Zo had ik je nog niet gezien: je ene hand over de andere gelegd, schelpsgewijs, alsof je zegt: Kom, wees mijn zand; kom, wees mijn pijn; laat mij voor jou een parelmaker zijn.…

De meesten zien alleen de schil, hun ziel niet sterker dan de wil, want zoekende naar diepgang, de maskerade en haar zwanenzang, zul je me vinden onder mijn huid, de parelzak waar je op stuit, want midden in die fraaie zak huist parel in een mantelpak.…

ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht onder de gratie van gekregen bundels zonnestralen, ze ruikt naar de lente ziet hoe de hemel zich vergaapt aan de snoeren met parels, het vergulde van mijn land, hoe de nacht zich opoffert aan het onweerstaanbare van de morgen proef het zout, steek u lach in een schelp en geniet, kijk, kijk en droom…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…

Een oester, nee, die zie je mij niet eten. Zo’n dier gaat toch springlevend door je strot. Dat lijkt me voor de stakker uiterst rot en het is heel niet goed voor mijn geweten. Want stel je voor dat iemand jou dat flikte. Een reus wellicht, met trek in mensenbout, die jou terwijl je leeft zijn muil in douwt.…

hoe jij bent ontvreemd van schelp en zee geraapt wordt van het wad, waar dolende prielen jou voeden met het deels gezouten water en scherpe messen je delen tot een tweedelig wezen zelfs de meeuw onthecht jouw huis van ’t weke vlees waaruit je bent ontgonnen, zijn snavel zonder vrees je snuit bevuilt met harde halen van zijn kaken verhalen…

ze mag niet op de foto van zichzelf ze is niet bang voor lampen die je ziel doorboren, bliksemflitsen in de wolken maar soms liggen de beelden te dichtbij als schelpen op je bord, ze wil verzonken gedichten waarin niemand kan verdrinken ------------------------------- uit: 'Beroepsgeheim', 2009.…

Aan tafel met z'n ouders Kijkt hij ademloos toe Hoe gruwelijk oesters Aan hun einde komen…

eerst een korrel zand nu laag voor laag opgebouwd de oester vormde de irritatie voor hem tot mooi in onze ogen…

Een oester uit Schiermonnikoog stond precies vierentwintig jaar droog Maar dat is nu voorbij 'Chardonnay', hikte hij terwijl hij zijn kieuwen vol zoog…

Ja, dat doet een droom, ik voel iets dat er niet is – er niet meer is: jij.…

Ik geniet, rustig, aan de kronkelende wateroever, verscholen tussen beuk, berk en 't ritselend riet. Spied naar muggen, larven en een rare parasiet. Ik oog, een en al wonder, als ingewijde fijnproever, naar een juffrouw, ietwat verdoken aan de waterkant. Ze streelt genotvol en bevallig haar tengere navelband. Ik fantaseer, geniet, 'n…

Mijn gedachten zijn als muzieknoten toonladders die een lied componeren, is het om een hele groep te laten zingen, dat scandeer je in de nacht steeds weer. Hoe zou het zijn om te heten zoals jij heet, drager te zijn van jouw voor en achternaam je mooie naam , die ik maar niet kan vergeten laat staan doorstrepen en al helemaal niet kan uitgummen…

Maar (varkens)oesters zijn in grote lijnen parelen voor de zwijnen.…

Oosterse gerechten steken schril af op een bedje van bedorven oesters het plakboek van mijn leven overlapt het jouwe…