Alle inzendingen over olmen

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard.…

Ik heb iets onder de oksels sprak Iep tot Olm. Ik weet niet wat het is maar het jeukt en ik voel me ziek. Olm schudde zijn kruin toen hij Iep bekeek. Je toestand is kritiek, het rode kruis is al geweest en heeft iets op je bast gekwast maar wat er gaat gebeuren, ik weet het niet.…

in mijn dorp van zure druiven zoekt men de blanke pit onder de zoete blauwen, die doorgaans slechts in een gerimpelde oude zit op de kale bank rond de oude olm sterft hij en valt op moeder aarde, deze gerijpte mens met zijn blijvende waarde…

Rivieren die traag door mijn brede laagland gaan Met rijen populieren aan de waterkant En dorpen, torens, olmen in een groots verband Die trots verzonken eenzaam aan de einder staan Een man daar aan het roer bezingt mijn fiere rijk En wat ik hoor is dat ik op een vaasje lijk…

Onder de olm rust intussen de tijd, rekt de nazon uit. ---------------------------------------- uit: 'De bomen zijn paars en de hemel'.…

onder de oude olmen staan ze stil doen een stapje terug uit het landschap in de verte blaft een getergde kettinghond zwermen kraaien spatten op hardhandige westenwind beukt door de bomen door de weerloze lijven op deze verloren plek het stillen met zachte woorden een rite in grondtaal ze gaan het landschap in kraaien zwermen…

Het kleine groengrut druipt van takken twijgt de spindraden van moeder olm. Zij staat in een kring als een oude heks weet van jaren her toen april nog kil was. Ik wandel haar sferen door bloemen gedekt grind van voetpaden knarsetandt en raspt. Een groep jongeren hangt maar zegt braaf gedag.…

Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan de einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een groots verband.…

een plasje water en hier en daar wat pollen paarse hei, met in de ochtend vrolijk eend gesnater en in de lucht wat zilvergrijze meeuwen die door thermiek gedragen, rondjes draaien en soms de lucht verscheuren met hun schreeuwen, omdat ze schrikken van een koppel kraaien en in de nacht het roepen van een uil, (hij houdt zich in de hoge olmen…

tot het hele spectrum straalt als een zon een baken op de onrustige reis Het is maar een vlag geweldloze communicatie in de wind een zwijgende blik De stok een toverstaf een zieneres, baken van geduld uit goed hout gesneden Eik en linde, vlier, vijg en kers de bomen van Moeder Aarde beuk en berk, ceder, cipres zoveel meer dan olm…

Gij, zwaatlende olmen, nijg u naar het pad, En kus de dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bossen, Stem aan èn zang èn lof! En, klimveil, dat De slanke, diepbeminde beuk omvat, Druk hechter aan de twijgen u, de rossen!…

herschept het verlangen naar een zwervende bruid die mij in haar val heeft gelokt het zwijgt, maakt stil, de dagen worden diffuse zijn mijn sporen kwijt, ik zie hun schaduwen in spiegels die om meerdere ego's strijden, in het uur van de uil die naar zijn schuilplaats vliegt, zijn residuen merktekens aan de wortels van de olm…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen!…

De gave stammen, vast en rond, van olmen stegen uit de grond en hoog, om de verspreide kronen, zagen wij voorjaarsvogels al de uitgebreide schemerhal met hunne omzwervingen bewonen. Wij konden nog het klaar geluid horen voorbij ons gaan, dat uit de verte kinderstemmen maken. Een late zang bereikte ons, die verliep.…

Er komt een dag dat ze over haar spreken, zeggen die onbekende vrouw met oranje bril, ze liep gewoon op straat langs de groene olmen al doet het er heus niet echt toe , wij zagen haar. Haar hart, haar handen hebben veel geschreven over dromen, het ogenschijnlijke doodgewone leven dat is mij ook om het even.…

De olm staat mij nader toe in zijn nadenkendheid, een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd, met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk, onverbiddelijk torsen we samen het beknotte werk.…

Zoek hoe de oude olm is vergaan, waarvan de wijze uil lang is uitgevlogen steeds verder van de rotte kern vandaan, in de wereldse trouw was ik niet bekwaam en mijn wortels over het kleed in de aarde liet ontstaan, waarover ik de eerste stappen deed in woord en in de liefde, maar ten telken malen schipbreuk leed.…

De oude eik tussen de olmen, Is pas geveld bij de laatste slag. Een wijze uil zal pas slapen, Als de nacht plaats maakt voor de dag. Zwaan kleef aan, Wat heb ik met mijn tijd gedaan. Witte zwanen, zwarte zwanen, Ik bewonderde jouw schoonheid bij dag en nacht. Romeo bezingt de liefde Voor zijn Julia, die op hem wacht.…

konijntjes in een kring die spelen zakdoekje leggen ze weten heel goed dat ze het aan niemand mogen zeggen De eekhoorn in de boom kijkt naar twee grote beren hij wil dat ze hem vertellen hoe hij zijn brood moet smeren In een grote vijver zwemmen een witte en een zwarte zwaan ze vragen steeds of iemand mee naar Engeland wil gaan In de olmen…

Het is niet de schaal die leeg raakt of het broodmes dat bot is enkel de kruin van een der olmen of de verwildering in het knekelhuis. Ieder hoofd draagt een stuk leven uit dagen dromen groots gegeven. Onnavolgbaar speels is de geest de zon doet stralend nog het meest.…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

Ik heb een rustige rustplaats gekozen een plek die we niet kunnen benoemen , pleisterplaats na zwerftochten van de geest, heb ik het vermoeden dat ik hier al eerder ben geweest en de wond hier het best geneest, ik zoek hoe het de oude olm is vergaan, waaruit de wijze uil allang is gevlogen verder van het rotte hout vandaan, in de hemelse…

Zij talmen aan de toog Van 't open venster, waar de donk're olmen lijnen. Zij schertsen, maar een weemoed schemert in hun oog; Krank van verteerden lust en delicate pijnen Paren de woordjes zich aan heus en lucht gebaar, En de mimosa kwijnt, roerloos in 't porseleinen Geraad, vóór 't spiegelglas van 't duisterend boudoir.…

Het dun gemunte lindeblad, terzijde bij de gevels, het hoge loof der olmen, dat nog opstak uit de nevels, De verten, die men vlammen zag in avondlandse verven, - 't hing alles in de late dag een schone dood te sterven. Maar op de akker lag de grond alweer in voren open.…

Op 't hoogste van de nacht, na 't zinken en voor 't krieken Des dageraads, wanneer de slaap die 't al verblindt, Met Mankop om de kruin drijft op zijn vale wieken, En d' ijdle dromen, door een fluisterende wind Ten olm-boom uitgejaagd, Door al de wereld vliegen, Om al wat hersens draagt, Met schaduw te bedriegen, Met list te domplen…

En, verre en na, gedoken in de esse, en in de iep; in dorenhagen, dennenhout, in olmen, in platanen; in appel-, pere- en kriekelaer, zo roert er een gepiep van vogels, die voor vogels, hun orije, de wegen banen.…

Hoe toovrend, hoe bevallig Ligt ze op des heuvels helling In 't luw der rijzige olmen! Hoe vreedzaam staat die woning! Haar rook stijgt ook zo rustig En golft van 't lage dakje Zo zichtbaar langs die bomen. Hoe mild staan hier die schuren, Die schaap- en runderstallen, Die hooi- en korenbergen! De ganse werf aêmt leven.…