Alle inzendingen over omhelzing

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

Door de muziek lijkt de kamer nog leger weerkaatst het geluid tegen de muren gaat het dwars door me heen het zal nog dagen duren voordat een traan een glimlach wordt ongestoord weer wordt genoten het gevoel van mens-zijn geen moment wordt afgesloten. De kamer omarmt ons zacht ik slaap weer thuis vannacht.…

Dichten is voor mij als beminnen een tedere omhelzing in warm voelend schrijven.…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

Een uitbarsting van liefde, zomaar in een keer, zo liefdevol gegeven, twee armpjes om m'n nek een lijfje aangeklemd, "ik hou zoveel van je" fluistert ze, ach lieverd, dat is helemaal niet gek, ik hou nog meer van jou! Nee hoor oma, dat kan niet ik hou het allermeest van jou, spelen we het spel, elke oma kent het intussen…

Wij omhelzen elkaar en delen wat plesanterietjes heel afstandelijk waar het vroeger zo intens en gemeend was zo blijven we even tot een laatste afscheidsgroet we keren onze ogen af en denken aan het onvermijdelijk graf.…

Een omhelzing brak mijn glas, mijn glazen omhulsel gebroken. Mij ooit beschermend tegen mijn gevoelens. De splinters steken. Voel alle gevoelens tegelijkertijd. Alles wil eruit. Angst voor de volgende omhelzing, eigenlijk ook een verlangen.…

Onze laatste omhelzing…

In jouw armen ben ik een kabbelende beek In jouw armen ben ik onstuimig als een leeuw In jouw armen ben ik volledig mens In jouw armen laat ik je nooit meer gaan…

Waar ben je geweest Verloren, gewaande vriend Eerst een omhelzing Dat heb jij wel verdiend Kon je niet vinden Weggerukt, afgezonderd Verlangen verstoord En nu, zo verwonderd Over de glimlach, zo gemist In omhelzing losgemaakt Vandaag, zo'n mooie dag Ingebeeld en ontwaakt...…

Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken niet, geen gebaren Ik gaf enkel een nieuwe bloem Om haar tranen te bedaren Ze was broos en zacht Bij de aanraking van haar hand Schonk ze mij een lieve lach Wij konden niet meer wachten Wij stierven voor elkaar In een omhelzing…

Mag ik in je armen schuilen als ik weer moet huilen. Pak mijn hand, als ik naar je kijk, weet dat jij me begrijpt. Houd me vast en wacht, tot ik weer naar je lach.…

Omhels het leven Omhels jezelf Omarm de bloemen Niet drie, maar elf Omvat de liefde Vang op, zend uit Omvat de warmte En alle geluid Stuur het naar allen Naar niemand en zij Stuur het naar jou Naar hem en naar mij Zend de energie rond Die positief is Nooit was ze meer nodig Niet eerder zo'n gemis De wereld heeft je nodig Jouw warmte…

Een rood kleurende boom in een traag levend land groene struiken aan de wortel een omhelzing…

het is niet dat de zon mij niet omhelzen wil integendeel maar de strijd die zij met de wolken voert gaat mij boven m’n pet…

Ik zou iedereen nu graag willen omhelzen maar wel figuurlijk…

alles van waarde draag ik met me mee ik leer het onthechten ik oefen om het licht op tijd uit te doen in een onbekende ruimte op een ongekend uur niet langer vermalen in de machinaties van een bovenaards medisch mirakel in een Lourdesgrot of in de aardse wonderen van de techniek mijn waarheid is draaglijk als…

de resultaten blijven tellen en steeds weer nieuwe mogelijkheden bedenken om de werkelijkheid te meten Ik herschik opnieuw mijn krachten, ik vlieg als een vogel met geleende vleugels naar onbereikbare plaatsen en vanavond steken we over om dat samen te vieren in restaurant De Omhelzing…

Het kolkt in juli: regenbommen zijn onze gast, met de opdracht negativiteit weg te spoelen. Aarde verschuift, geeft dood en modderpoelen, hoog water in hartje zomer heeft ons verrast, Zijn we stomverbaasd dat het weer verandert? Verander dan zelf, klinkt al lang menig sermoen. Ja, dit jaar is het landschap fleurig en groen, maar voorkom dat…

Als jij mij omhelst kan ik niets anders meer doen – dan jou omhelzen.…

de pure waarheid jouw warme omhelzingen doen mij verkleuren…

Een arm om je heen is het beste medicijn, zei ze omhelzend…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

een warme glimlach krult haar lippen terwijl de wind speelt met koningwinter en de lente melodie die beiden een duet fluisteren alle twee aanlokkelijk sneeuwvlokken en roodblozende wangen witte wolkjes adem of dansende voetstappen in lentekriebels waar vlinders dartelen waar liefde kruidig bloesemt een nieuwe morgen haar armen omhelzen…

Huizen plassen door een wassen herinnering het schilderij dampt onbestaande geschiedenis bomen wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap…

zong over haar en hem gebroken door een scheiding diep sneed zijn pijn in een klassieke timing de melodie met liefdevolle nostalgie tekst uit zijn verleden het leek alsof mijn vaders handen zo op mijn schouders gleden ineens kwamen de tranen terwijl applaus weerkaatste voelde ik zijn armen in een knuffel om me heen de warmte van omhelzen…

en haar, geketend sleep je mij naar de spelonken van meedogenloze melodieën, waaraan niet te ontsnappen is, laat me branden in je vlammen, die dansen op akkoorden en waar ik niet vanaf wil vallen, behalve als deze breken, dat is uitgesloten, ik blijf met jou verbonden, de tijd was kort, die me was gegund, ik ruk mij los van jouw omhelzing…

de jaren gingen voorbij maar ik zou het zo, precies zo …over willen doen het leven omhelzen…

Ik wil nog niet vertrekken voor de dag om is de week of deze maand laat staan dit jaar. Jij weet toch ook dat alle tarwe nog geen brood is geworden, mijn kleinkind nog geen gedichten kan schrijven. De landschappen zijn nog te mooi om niet te zien wellicht kan ook ik weer echt wandelen bovendien. Ik wil de natuur nog om mijn hals gaan dragen…

De details bevatten mijn liefde en mijn pijn die ik leer kennen in het alledaagse moe zijn, willen weglopen of omhelzen wie mij lief is wat ik vaak niet doe…