Alle inzendingen over ommuurde

De ijzige kilte in haar zwijgt in alle talen bevroren woorden zoeken geen plek zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken ooit die ene morgen of was het gisteren toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en sijpelde woede door gedichte aderen die laatste steen heeft geen specie meer nodig…

De ijzige stilte in haar zwijgt in alle talen, bevroren woorden zoeken geen plek, zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken, ooit, die ene morgen of was het gisteren, toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en vloeide woede door dichtgeslibte aderen, die laatste steen heeft geen specie…

Tussen de akkers een laag ommuurd grasveldje – met boerengraven.…

Als een oude stad heb jij je ommuurd met bakstenen dubbeldik en nauwelijks poorten Je hebt geen ijlbodes te paard gestuurd Je hebt jezelf verschanst met wapentuig in allerlei soorten Het zwijgen heeft me het meest ontwapend Van inname.... heb ik tenslotte maar afgezien.....…

als je even niemand meer wil zien stapel dan muren van losse stenen om je heen en als de tijd daar is breek dan het bouwsel weer langzaam af steen voor steen maar geen dak zal er ooit op komen want de blik op vogels die langs de hemel scheren en een stukje ongebonden vrijheid suggereren die wil niemand zich ontberen zij vervullen immers…

Eerst is het dromen Daarna krijgt het vorm We leven liefde Genieten enorm Als de avond Glijdt in de nacht Is het tijd voor Mooie dromen Wij dromen de Nacht in daden Het einde voorbij Beide in een Heerlijke roes Als onz' liefde Het wíl en wácht Wordt tijd van gaan Tijd van kómen Eenheid nabij Op ruim 74 graden We leven…

Ik bevrijd mijn ommuurde gedachten om onder de vleugels van je stem de stilte een nieuwe naam te geven.…

Je hart ommuurd. Met grove stenen in diverse lagen. Gemetseld met snelbeton. Water en stootvast. De kleuren vervaagd naar grijs en zwart. Vergeten een raampje voor een beetje licht naar je hart.…

speel je bal maar over verover vrij het land dat je tegen stond hier ligt de grens maar stop niet bij dit ommuurde verzonken graniet ga niet denken dan verdwaal je hier geef bewegen aan de angsten van je voorgevoel en spring de diepte in…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

Kogels op azuurblauwe zee Uit tijd die nooit meer wordt Eindeloos ommuurde tijd in zeer smalle straatjes Een herinnering aan die oorlog uit de jaren negentig Die strijd om niets dan eigenzinnigheid Gelukkig biedt dan het Museum voor Moderne Kunst slechts verademing... Dubrovnik, september/oktober 2017…

het uitverkoren zaad kwetsbaar grijs en oud in de winter koud en guur rondom Zijn Heilige natuur 't zoete klagen van Corona dagen de onontkoombare dood een gouden traan valt uit 't hemelrood tikt tegen 't venster in windgeruis voorbij wereldramen waar ze onze toekomst beramen het bestuur in een rad van avontuur rondom de ommuurde…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Ommuurd door een leegte wakker worden zonder slapen gedachten zonder tekst een douche vol tranen, zout zonder eten enkel honger naar jou, onverschillige dagen ondergedompeld in een bad verdriet met zelfbeklag, Ik ben moe van je lief te hebben jouw engel gebiedt me te herleven in je vriendschap, die als een zachte deken mijn eenzame ik…

paf voor paal, druppels gespleten golven fluisternis toekomst ontluikt ommuurd.... laatste 14 titels van de door mij bewierookte dichter Metha door mij geordend tot een betekenisgevend geheel...…

Het ommuurde menselijke leed dat zo lang vergeten is te leven op een wijze die gelukkig heet. Leert weer lachen door die komediant. Die met humor bevrijdend opwekt dat wat vergeten in de duisternis is beland.…

ik laat mezelf achter in de ommuurde tuin verdwaalde herinneringen lopen met me mee naar vergeten beelden voorzichtig blaas ik over dauwdruppels op het gras ik voel het mos op de zwerfkeien zie het rood van de klimop tegen de buitenmuur ik streel het tere blad van de magnolia de bleke zon doet wat ze kan een lavastroom aan droombeelden…

Hoe ver het oog reikt: een bak met zand niet ommuurd, geen strand Wel een zee van zand... door aanhouden van wind tot golfjes en golven gebracht Samengedromde dennen verdedigen zich uit alle macht tegen het stormlopen Zwarte vogels zetten zich schrap op oude takken ze lijken me bezopen Wennen...…

Bevroren prikkeldraad, ommuurde waarheid. De laatste dageraad die licht en donker scheidt. Op de dag der wrake is angst een voorteken. En wie is zonder verzaken, om recht te spreken?…

Mijn herinneringen zijn ommuurd en mijn weg versperd. Ik ben zo naarstig op zoek naar mijn bestemming, dat ik op mijn geboortegrond verdwaal. Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt.…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

Ik vind het slecht, het is niet goed De kranten schrijven het verkeerd Woestijnen stromen van het bloed Onschuldig leven wordt onteerd Een eindeloze felle strijd Geniepig soms, om het gelijk Gedachten worden opgeleid De wil is sterk en invloedrijk Het is een vesting, dik ommuurd Beperkend voor een vrije zin Een dikke hals met onderkin…

‘k ben in de hongerput geboren van zwart Nazareth met niets dan armoe aan me donder en dode dromen aan mijn bed onder het kruien van de molen in die gemene kolenlucht werd het grove mout vermalen voor mijn vaders drankzucht wie bezong de blanke top der duinen in het vuil van de achtersteeg wie rook de lente van ommuurde tuinen in een stad waar…

op een kleine heuvel heb je de citadel gebouwd onneembaar en vertrouwd de stenen zijn je zonder vragen aangedragen alleen de kleur heb je geschouwd met cement uit alle lagen tolerantie hechtte jij de verdere expansie maar je vrijheid was ommuurd het veilig nest gevangenis op uitbraak werd gevuurd bent ondergronds gegaan gevlucht…

Een land zonder blauw op straat, geen ommuurde gebouwen met een binnenplaats. Geen kogels die de rust verstoren en dood en verderf zaaien. Een continent vol vrede en verdraagzaamheid gebaseerd op wederzijds respect. Een planeet zo puur, waar vrienden nog echt vrienden kunnen zijn.…

er glijdt een stukje Nepal langs mijn schaduw muren ruiken vers en verzen naar mokka puur en een heel klein beetje Hans ik schroef het uitgebroken licht terug vast in dit ommuurd bestaan wanneer een lied kunst werpt tegen de oudste ramen heel even geeft dit leven me het warme zaad vivre et un poème d'amour, des mots…

Een opgeworpen stenen muur is dat een reden om ommuurd te blijven? De angst om bang te zijn is dat genoeg voor nieuwe moed?…

De onrust die mijn denken scheurt Mijn fronsen laaft, mijn handen stuurt Laat jou weer binnenglippen, traag In mijn gedachten, hecht ommuurd.…

het guurt in het laatste stukje ommuurd van het afgelopen jaar ze zuipen en snuiven kotsen ergernis in de liederlijke taal van poolse knopen op de hangplek met sensoren die witte gezichten uitgestreken oplichten het kansloos perspectief tekenen van de dief die in vergeten tijd zijn straf belijdt nog schoppen zij de flessen…