Alle inzendingen over onbekende

Halfdronken wordt er, zomaar voor de pret, Een kind verwekt, een epos of kwatrijn, Of iets daartussenin, zeg een sonnet, Terwijl de lezer onbekend blijft met Zijn worsteling met spekvet en balein. ---------------------------------- uit: 'Nieuwe gedichten',1999.…

Het ontdekken van een diepe, onbekende tint, verwonderd zijn om het onuitgesprokene dat ons zo verbindt. Laat me daarom zoeken naar de nacht, voor de eerste stralen van het ochtendgloren, want ik weet dat jij op me wacht in de zachtheid van mijn dromen.…

Verlang jij ook zo naar het onbekende en wacht jij ook zo op een mooie nacht het was een utopie toen ik je nog niet kende maar 'k heb het gevoel dat ik er nu naar smacht Je tedere handen, strelend door mijn haren mijn handen zoekend naar je warme lijf onze lippen kussend, ogen die bijna staren trillend van spanning ,je wilt nu dat ik blijf…

ik wist in eerste oogcontact dat jij alles wat ik miste had met sprankelende ogen weefde jij het web dat er tussen ons was waarbij je volle lach ontspande in plezier en ik zicht kreeg op de kleuren van je hart in die wisselende harmonie van pracht en kracht voelden wij magie in aantrekken van het onbekende en de verbazing…

Doch neen: ‘t onedel stof, hierboven onbekend, geschonden hebben zal ‘t, eer nog de zomer endt!…

onafgewerkte kanten liet je gedachten gaan in die magie haakte ook je hart vaak aan veel vormen waren al bekend in het circuit van creatievelingen maar jouw idee was vaak toch even meer in kleur en ontwerp om blikken te trekken met een verbaasd aha schitterend was jouw uitleg over wat te doen ieder werd aangesproken in zijn onbekend…

Ze staat daar door verdriet overmand ze is een onbekende bij haar graf haar ogen zijn leeg en onpeilbaar een eenzame traan glijdt langzaam weg Ze vindt hier de rust van haar verleden auto, gil, ziekenhuis naar de achtergrond geen pijnlijke herinnering in haar hoofd ze staat stil in het heden Ze is in het zwart gekleed rouwend om haar verlies…

'k Zag ook de plek met oorlogsgraven van vele onbekende soldaten ook zij rusten hier in vrede, zij die voor ons hun leven hebben gelaten. Een kerkhof straalt toch altijd rust hoe somber het vaak ook lijkt en menig graf wordt opgesierd waar hier en daar een bloemstuk prijkt.…

vergeefs heb ik in eindeloze nachten me tot een onbekende god gewend gevraagd of hij het aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…

"Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen op 'n onzichtbare plek op de wand.…

ik voelde dat tover als oud geld aan jouw strijkstok bleef hangen jij speelde niet onbevangen de onbekende tonen van historische bladmuziek je had een willekeurige greep uit de stapels familietraditie gedaan met de hand beschreven en enkel ooit door blauw bloed gespeeld er kleefden intriges cultuur en decadentie aan de loopjes…

zij rolden haar snel uit het grote 5g tapijt snelheid en geluid alleen nog met publieke ruis in strak zender en antenneframe leek de stad een stalen bos maar de co2 uitstoot bleek een grote flop straling bereikte grote hoogte omdat wij steeds scherper wilden kijken ook diepte bracht ons onbekende ziektes hopelijk zijn die…

halte nadert zet gedachten stil en pak ze in maar almaar liggen ze daar weer Onder de bank vluchtschoenen die ik niet te pakken krijgen kan steeds staan ze ergens anders Trein stopt ik kan niet weg teveel gedachten in het rond waar is mijn jas tegen de kou Grijp graaiend om me heen alweer rijdend in de chaos volgend station nog onbekend…

Dwalend door verlaten straten van mij onbekende kille steden doodstil door Jan en alleman verlaten opgejaagd door spoken uit het verleden wandel ik op een vroege zaterdagochtend aarzelend door mijn hoofd op zoek naar zekerheden waarvan ik denk te zijn beroofd. In een kluwen van verlatenheid en nijd die de liefde even deed verzwinden.…

verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen stilaan vol onbekenden…

Een hopeloze strijd die ik vlug verliezen zal Als ik uitgeput en verdooft in de onbekende diepte val De kleuren verdwijnen langzaam uit de nacht Angst en wanhoop omdat ik al zo lang wacht Stekende pijn die me helemaal verblind De kracht die de ziekte langzaam verslindt. Ik geef me over, laat me Alleen ……

ontbladerde zong kale takken tegen een strak blauwe lucht ik huisde niet meer thuis verbleef achter gesloten luiken de wereld buiten ordende zich in verder sluiten gaf mij geen gezicht zelfs het roepen van mijn naam liet ik zeilen strijkend zonder aan te leggen gaan ik dobber rond want het tij is dood de zee droogt op aan een onbekend…

Door de mangel gehaald, verhakkeld, als een voor mezelf onbekend man ben ik blij als ik 's avonds nog mijn eigen huis herken en binnenga. ------------------------------------ uit: 'De tweede Ronde', 2004.…

ze moesten op reis wisten niet waarheen ze waren met velen toch was ieder alleen er mocht niets mee één koffertje maar ze zaten vol met vragen waarom, hoe, waar de trein denderde voort met wagons vol verdriet bestemming onbekend waarheen wisten ze niet ze hadden niets misdaan leefden in de verkeerde tijd ze hadden geen enkele keus…

De vraag is bij de Majesteit niet deed ze 't wel of deed ze 't niet maar hoe hevig en in welke tijd deed ze het met Paul van Vliet Waarbij lui van adel komen die haar aderen hevig doorstromen met lusten vol vuur en temperament ons van de vlakte onbekend Paul schoot - logisch - tekort in de min betaalt sindsdien gebukt voor de vorstin…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

je draagt de wereld op je hand de zon van oost naar west het licht van noord naar zuid de schaduw is je vreemd je bloei der jaren toont een trotse zomerbruid gracieus is je spiegeling een dans tussen werkelijkheid en nog onbekende dromen op dekentjes van dauw laat je tinkelsterren in liefde samen komen ik wens jou duizend blaadjes…

Violen strijken melodramatisch een kakofonie van verwarrende klanken die de Tijdgeest kenmerken De klok wijst ons om schepen te verbranden oud zeer te verlaten op onbekend terrein We zullen onlosmakelijk onze geheimen herbergen op kernachtige wijze De droom waakt in ons bewustzijn, onophoudelijk...…

Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie? Is alles om mij heen vluchtig en onwaar, iets dat bij de gratie van mijzelf bestaat en zijn alle dingen slechts zolang daar voor wie tijdelijk zijn ogen openslaat? Of blijft alles zoals het is, autonoom en van alle tijden, bij licht en duisternis?…

Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht, voordat verkalkte echo’s onderaards klinken. Een vlucht naar stille bossen lijkt zonneklaar, daar is de massa onder humuslagen bedolven, doch zelfs hier is ongenade niet verhandelbaar.…

Als schrijvers geluid in een listig avontuur niet wordt gedoogd in zijn onuitgesproken ongeduld of een onbekende bron, ween dan als zijn heldere stem in de vroege morgen niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel blijft zingen van een tijd die hem zo dierbaar was.…

Je bent lichtjaren weg, uit het zicht jouw eeuwigheid is in het zonnelicht je vertelt mij fluisterend verhalen door jouw stem laat ik mij stralen je spreekt van een onbekende wereld zo mooi zo teer steeds herhaal je één woord, iedere keer weer je schildert in kleuren jouw wijsheid van het leven het is veel meer dan een aards mens mij kan geven…

de muren van een huis doordrenkt met dromen illusies verdriet en wat verder al niet van hen die kwamen die nog gaan komen onbekende en al lang vergeten namen zij die na hun jeugd blij of met pijn vertrokken zij die zijn verknocht één zijn met het huis hun ziel aan haar hebben verkocht en daarom hier aan hun eind willen komen…

De Grote Onbekende houdt de wacht. Hier, waar zoveel zieken slapen, of angstig woelen in hun witte bed. In de buitenwereld heerst koude drukte. In dit huis is het bijna hoorbaar stil. Hier regeert voelbaar vrede. De zuster komt stilletjes binnen, geeft me een glas en een witte pil.…