Alle inzendingen over onbestaanbaar

Wat is het toch een vreemd verschijnsel. Zojuist heb ik het weer eens uitgevonden. We waren opgewonden toen het werkte ondanks de onbetrouwbare beschrijving. Het nieuwe gaat er inderdaad niet af zolang het eigenlijk nog steeds niet kan. ------------------------------------------------ uit: Te voorschijn stommelt het heelal, 1988.…

Onbewust bewust worden is bewust onbewust zijn maakt geen verschil wat maakt wie wie maakt wat wat is onzin onbestaan bestaan datdit ditdat dicht open nee ja .. .…

op simpele wijze schrijf ik woorden als kinderen die ademen in het bed van de taal in iets onbestaanbaars een sprookjesboek om voor te lezen op de rand van het bed woord voor woord hand in hand…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis oudergeworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ---------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Met virtuele delen uit een spel Ben jij algauw een doelwit dezer dagen: Je wordt om iets ontastbaars afgeslagen En voelt daarmee op aarde plots de hel Dat zoiets nou om zoniets zo moet gaan Is dus de onzin van het onbestaan…

Zwaar is het zwerk boven de onbestaanbare gepentekende silhouetten Ik betast de lome lijnen van deze fantoombomen uit een verloren Oriënt doodstil verwoorden ze wat onuitspreekbaar is Met gesloten ogen verlaat ik het veld van verbeelding met deze momentopname voor de eeuwigheid.…

Lunchpakketten In bomen hangend Naast plastic Van firma Mac Koning van Zwerfvuilland Big Mac aaanwezig In berm en sloot Dan is 't contrast Met zoiets onbestaanbaars Als 'n voedselbank Onuitstaanbaar groot…

Lunchpakketten Hangend in struiken Langs de Nederlandse Autobaan - Voer van de Mac, Koning van Zwerfvuilland - Het kan je niet ontgaan Rondgestrooid in berm en sloot Contrast met de voedselbank Die naar 't schijnt echt bestaat Onbestaanbaar groot…

Zonder vrouw is hij onbestaanbaar. Zij is de bron van zijn liefde. Zijn steun is zij, zijn toeverlaat. Wanneer de liefde van zijn leven sterft, dan klaagt een man steen en been. Dan is hij ontroostbaar. Dan moet hij verder leven. Moederloos alleen.…

Ben jij het vroeg ik de dode die in de deuropening stond. Iets donkers bewoog in het donker: Ik ben het, ik ben het. Ja, wie anders krijgt het in zijn hoofd om in het holst van de nacht zijn opwachting te maken. Mijn hand vond zijn wang. Zeker een week niet geschoren. Maar hij was het, hij was het. ---------------------------------- uit…

tussen toeristen, souvenirs en koopjesjagers ging ik er bijna aan voorbij dat onbestaanbaar wonder op een verouderd schilderij hij was het die daar liep over een woelig water en ik stond stil in een onrustig tij zoals zo velen tenminste wachtend op de hoop op beter…

Weerloos en onmachtig zo weinig gehoord zo weinig gezien Onbestaanbaar en onwetend Roepende in de woestijn Geloven, in wat nog Hopen op anders Opstaan in licht Vergeten in de nacht Maan, de gids Zon, de warmte Samen in de groei Tot het einde toe…

Wees dan poëzie in stemloos gejuich iets moois, iets onbestaanbaars in tongval van klare stem Vervloeiend in een dwaze roes der zinnen – ingebeeld in zoete adem van verbijstering letters in dromerige aandacht Schrijf me nu, schrijf me nu verhef mijn woorden in sprakeloosheid van taal…

elke boom die ze telde onderweg stond gelijk aan moed tien bomen en dan zou ze praten hem tegemoet in haar onbestaan het werden er twintig en nog meer in schaduw als tussenruimte voor hoop ze raapte stammen uit haar schoot, verzette nerven en woorden naar een vaderbestemming op zijn gezicht niets hield stand behalve…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan?…

er was een klik het onbestaanbare gebeurde onthutst zag ik het land van melk en honing in je ogen niet het gewone uit de doos met alledaagse dromen maar ik was daar in de schoonheid van het pas geschapen paradijs jou aan mijn hand en jij volmaakt op een goudgeel strand we spiegelden in helder water ik zag je klaterlach…

Vergeet maar rustig verder, tot onzichtbaar onbestaan.…

Mensen zijn draden in mooie weefsels. Mensen zijn instrumenten van muziek. Instrumenten die energie opwekken. Gevoel, dat verstand te boven gaat. Mensen scheppen weefsels van gevoel. Zo kunnen we harmonie scheppen, die uit kakafonie ontstaat. Laten we naar symfonieën luisteren. Laten we gedichten fluisteren. Laat ons teksten schrijven.…

Ze kwam en was er plots weer In huppeldraf van buiten op mij af vurige ogen tuiten haar rode ironische lippen die me straal recht aankeken met gloeiende kooltjes die me opvraten In haar woorden school iets onbestaanbaars ze had iets lopen wat er aan viel vast te knopen voor ooit iemand elders mijn tranen welden Ik vlucht zoveel…

GEBEDENRATEL De reiziger wil zich herinneren de droge kale lijn van de horizon waarop de plekken waren waarmee hij verwant kan zijn Hij ziet het land weerspiegeld op de wolken, terwijl de trein traag kronkelend bergen bedwingt de wind 'n onbestaanbaar lied zingt Hij houdt niet op met verlangen naar verlies en missen, opdat zij altijd…

dit is het en dat en alles is het dit is een eeuwig etmaal van een paar sekonden, dit is voor ogen te groot bevonden, dit is een wond en een wand tussen vrouw en man, dit is alles en dat dat zijn de ondoorgrondbare wegen tussen de sterrennevels, dit zijn de hemels zonder weten, dit is de dorst om een mond die licht zal maken in het onbestaanbare…

ik ken de beelden niet waar hij van geniet in zijn onrustig kijken de lach is verworden tot een grimas van wat vroeger blijdschap was hij laat nooit blijken waardoor hij wordt geraakt in de veelheid van impulsen zoekt zijn eigen pad tussen voor ons vaak onbestaanbare wegen hij is niet mensenschuw maar komt een ander nooit echt…

in de pijn van mijn handen verdwenen slechts een beurs gevoel aan het einde van krachteloze armen straal voor straal had ik het laatste licht ver achter mij zonder reflectie of weerkaatsing bleek ik totaal gedesoriënteerd ik heb mij totaal afgesloten wist dat lopen zinloos was in een wereld die het zwarte gat stelselmatig onbestaanbaar…

Ach, zo’n verzuurd retrospectief maakt wat ons pijn deed beter draagbaar, al blijft het even onverklaarbaar en ook in wezen onbestaanbaar - al was je me bij vlagen lief – dat ik ons tot sonnet verhief.…

Het wortelen van onze vriendschap kost de nodige moeite nu de weg naar dichterbij plaatsvindt via jouw hart maar op het slingerpad naar jouw dromenland verbindt zelfs mijn meest eenzame stilte de eenvoud van jouw dromen met een werkelijkheid die ik als onbestaanbaar had verwacht nu we gabbers zijn geworden geloof ik weer…

En slapen ze als rozen, dan richt een zich op in een vage moraal, roept iets onbestaanbaars, ik geeft die betekenis een pose, tegendraads, ongehoord met enige schroom, dan zal ik de kaars aanlaten, anders blijf ik steken in de kantlijn wat ik heb gelezen, zin na zin, zonder gewin.…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…

ik was mezelf al voorbij - Een hemel verderop kwam ik Terecht, de achtste, zeg maar, En kon het verschil zo een Twee drie niet meteen Ontdekken, behalve dan Dat alle geluk van de Zevende zichtbaar omgekeerd Was in de hemel van de waanzin, Ik was er wel, en toch ook Weer niet, de grens tussen Goed en gek, tussen Geluk en onbestaanbaar…

zielezucht is altijd zwaarder dan het hart dragen kan opnieuw hapert de geest inzake verbeelding of blijken namen anders dan jaartallen boomlang versteend, anders dan graniet het gebeente ontwijkt zijn vlees verscholen in diepere ijslagen teruggedrongen tot krapte van huidhonger in de kelder van aardruimte omzwachteld met schimmeldraden onbestaanbaar…

Dat boerenvolk hier heeft een schaduwzijde, hun kippen, nou daar kraait dus wél een haan naar, om vijf uur ’s ochtends, ’t is haast onbestaanbaar en dan gaat men luidruchtig tractorrijden. Ze halen melk uit koeien, ze zijn gek, bij Albert Heijn staat dat gewoon in ’t rek !…