Alle inzendingen over onduidelijkheid vera

'k Weet dat tijd mij inhaalt en ik niet meer hoef te hopen 'k Voel dat Vera hardloopt in een poging mij te slopen Alles devalueert Echt frustrerend die pijn daar wij, geen discussie, weten 't Gaat onherroepelijk verkeerd Vera geeft geen liefde O nee, Vera kan slechts haten Vera is overschot Zij kan het echt geenszins laten Bloed, daar…

hoe verschuivende dromen -vluchtig als zij zijn- neigen naar wankelmoed zonder ooit naam te dragen een levenstocht om te bewonen alles vraagt zonder moeten welke aanvaardt, drijft in armen van water, op wolken van wellicht, druppels in het gezicht, onstervend in het voorbijgaan en daarmee intens geweest…

Gelezen op een Vale versleten muur In Vera een kerstkreet Uit de tijd dat Herman Er nog was - En de engelen zingen in koor Herman is er met de speed vandoor Vera: poppodium voor Undergroundmuziek, Oosterstraat 44, Groningen…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

een tomeloze productie met eerder pijn als gevolg Opnieuw zie ik op de poli, Demi en Vera Beide weten zij dat ik eerder ga Hoewel tijd niet daar is...…

Subtitel: Vera Als de ziekte verergert, worden de gedachten meer en vreemder geen twee dezelfde van de morgen tot de avond* Want ongeneeslijk is niet, nee nooit meer echt gezond tijd heelt in deze niet nee, is slechts destructief Mijn bloed blijft goed stromen door medicatie Polycythemia Vera, mijn vriendin niet gekozen maar…

Onduidelijkheid is overal overal is onduidelijkheid En ook weer in dit geval Is het de ander die er onder lijd.. Waarom is de zekerheid nergens te bekennen? Waarom weet ik niet wat ik bedoel? Waarom lopen mijn gedachten mij te jennen? Waarom weet ik niet wat ik voel?…

Alles wat ik wilde schrijven werkte vermoeiend, werkte slecht, geharrewar, en mijn hart rikketik boem tik! en ik leefde niet echt, en nu op mijn laatste benen klop ik bij u aan, meneer Herrewegen, om dit gedicht bij u in te leveren, ik zal beloven echt uw naam niet te noemen als u daar niet tegen kunt, zal ik die schrappen, ik wil…

als lentegroen de atmosfeer doorboort dient men zich in te dekken de prijs voor prima vera is hoog de zomer heeft slechts zielloze hitte de herfst is het best te slijten als platte euforie wie dan nog leeft dan maar ziet…

Uitzinnig, oprecht, zonder scrupules Houd ik vanaf de bodem van mijn hart van jou Jij bent mijn zon, maan en sterrenstelsel Mijn licht in deze donkere maanden Sinds ik ziek ben, heb ik geen grip meer op tijd Sedertdien kruipt bloed soms waar het niet kan gaan daar het ware karakter van mijn ziekte zich geenszins, echt nooit zal verloochenen aan patiënten…

het oog van Rita bereikte nu de kust angst regeert d’immer koele Texaan z’n hebben en houen gaan er aan ongevraagd de rampspoed kwam als must dun duin stormen die hier komen gaan bij Ter Heijde waar men weer zand spoot zelfs dan wordt ’t talud nog ontbloot het dorp zal nu of straks weer vergaan beleidscircuits zijn hevig in beweging conflicten…

Vol onduidelijke zaken is het werkwoord uitmaken. “Wat maakt het uit?” sprak hij luid, “Dat maak ik zelf wel uit“. Maar of het is uitgemaakt, is nog geen uitgemaakte zaak.…

wordt een steeds groter gemis soms als ik vergeet wat ik weet en vertrouw op wat nog onduidelijk is denk ik aan jou en mis ...…

Zo´n stoel geeft een bepaald gevoel van macht Al draaiend hou je alles in de gaten Je laat ze soms een toontje lager praten Maar neemt altijd de regels goed in acht Ach Vera het is echt een slangenkuil Sommige mensen snoer je nooit de muil…

het seizoen voorbij lopen wij in kaplaarzen vol onrust soppend langs de vloedlijn een onduidelijk verlangen ontfutseld aan de zee waait door ons haar over de boulevard landinwaarts...…

Als de dingen waren wat ze schijnen Zou veel onduidelijkheid verdwijnen. Maar dan moeten we voordien Wel de waarheid willen zien In onze gedachtelijnen. Ook schijnheilig. Lijkt alleen maar heilig.…

het verhaal is nogal kort: een timmerman en zijn zwangere vrouw op weg naar Bethlehem en geen plaats meer in de herberg en dat werd later: de zoon van God, om onduidelijke redenen en dat vieren we nog steeds…

Het abacadabra van de nederlandse taal komt voort uit de zogezegde intelectuelen Ze verkrachten woorden ze zeggen eigenlijk niets De hete aardappel in de mond Ik zou zeggen: "slik hem door" dan doe je tenminste iets... Waarom Zogenaamd intelectueel doen... Heb je daarom gestudeerd om je onverstaanbaar uit te drukken... Praat duidelijk…

De sporen een onduidelijke positionering, de inhoud ervan vergelijkbaar voortaan... samenvloeiend in een nieuw kleedje lijk kleine filmpjes in de stromen door eenheid opgeladen het delen met anderen prikbord items van het hart, ...verslaggeving van binnenuit heeft een groot identiteitsprobleem.…

Praten zonder woorden, huilen zonder tranen, klimmen zonder koorden, het alles is zo veel te lief om te kunnen argwanen. Knippen zonder schaar, zingen zonder stem, het doen veranderen zonder enig gebaar.…

proef je het bitter van het vergaan, hoor je het gezang nog van de vorige lente? maar ergens windt zich weer op de herhaling van de wijzers die opnieuw hun ronde draaien en opnieuw hun slag slaan langzaam hun routine afgaan niet het kleinste detail wordt overgeslagen, niet het verse wat uit de grond zal komen langzaamaan ontstaat…

heb het al achter me gelaten ook al staat het overal nog op de muren geschilderd, ook al staat het nog gegrift op banken, tafels, planken je zag enkel mijn schulp, waar ik al die tijd in kroop je zag enkel mij verdorren in de late herfst avond het doet me nog steeds de sporen bij elkaar zoeken maar elke aanwijzing zegt me met trillende…

twee grote, bruine ogen proberen aarzelend en voorzichtig naar boven te kijken en de zon te begeren, voor wat licht om de pijn te verdoven vluchtig werpt het kind een blik over het uitgestrekte land en ziet, overal draden gespannen en dat overal elkaars liefde is verbannen ze probeert een stap te zetten maar de betonnen, oude rijweg…

Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Je stopte me een paar bruine versleten schoenen toe maar na het aantrekken van de kousen hield ik op en gooide mijn grondvlak in het diepe, waarna het altijd boven kwam drijven en mij liet zien dat het ook zonder armen kon blijven drijven op het onrustige water. Je gaf me prikkende brandnetels…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten. Zo veel als de bomen en hun begroeide takken mij wisten te vertellen van deze waarheid; zoals de parelmoer blaadjes in de groeiende april donkerte lichtroze kleurden, zo spraken zwijgende…

Vaal en van nicotine gegeeld in elkaar gevouwen rond, maar toch zo verdeeld als ik ze zie -achter je rug-, luiwammes ik voorzichtig heen en weer in hun zachte bedding. Je vingers ik leg ze als lakens opzij. Ik rek me rijkelijk uit, zo veilig en warm omvatten ze mij.…

het is weer zoals vroeger, zie je alles valt weer terug zolang deze twee personen bestaan die op een dag elkaars gezicht zagen en zich toen niet realiseerden dat zij, toen nog zo verschillend, eens zich zo erg zouden geven aan elkaar niet eens, maar zoveel keer zolang deze wereld voor ons bestaat zullen wij zo af en toe elkaars naam nog…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Het is nu een uur geleden ik heb aan niets anders gedacht waar moet ik aan denken, mijn hoofd en mijn blik zij gaan haast ten onder aan zwermen vliegende vlinders Het is een uur geleden mijn wangen nog steeds rood gloeiend en mijn ogen knipperen alsof het een droom was maar ik ruik nog steeds, je vertrouwde geur Het is iets meer dan…