Alle inzendingen over ongebaand

ver van huis voetje voor voetje waar een zee van bergen heerst die het veld niet ruimen zal waar je niet ontsnapt aan ongebaande paden waar geen keus is dan te sterven of te overleven voetje voor voetje ver van huis…

De droom in de slaap het licht wordt gedoofd sterren verdwijnen in nachtblauw op ongebaande wegen De aarde wordt gevoed stopt zich vol aan goed wacht op zaad geboren waaruit het vuur ontstaat van weer een nieuwe dag…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

Door ongebaan- de sneeuw te gaan, Hoe lustig is ’t, hoe leutig!…

Guttegutgut laat zich gaan naar plekken waar nog geen pleisterplaatsen slechts ongebaande wegen wildpaden met afgeworpen huid ritselend in de struiken In de modderige oever sporen van een faun het water draagt een blauw afgeworpen kleed de wereld gaat niet aan vlijt ten onder slechts aan kreten van genot…

Waar het stil is Op ongebaande wegen Een wildernis Waar geen mens zich wil begeven Waar de bossen oud zijn en krom Menselijk geluid altijd is verstomd Slechts vogels zingen Door struwelen kleine paadjes gingen Hier is het hertendomein De rust is er zo fijn Niemand hoeft hier te komen Een hert mag er dromen…

Is het een pad ongebaand... geplaveid... misschien? Of is 't mul zand en keien versperd door bomen? die kriskras over het pad zijn gevallen? bij storm geveld goed, ik ben geen held maar heb wel ballen.... Het gebaande pad hou ik voor gezien ik zag het eindpunt... in m'n dromen.…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

ik weet niet wanneer het ijs gebroken is maar je verwarmt mijn hart na een kille start je woorden strelen met mijn vleugen mee de lichte kanten komen langzaam boven met verlegen ogen kijk ik naar jouw gezicht je betreedt het ongebaande pad omdat je weet hoe ik vroeger was samen zijn we opgestaan de rekening voldaan het verleden…

ik heb de bloemen in je voetsporen zien groeien zij markeerden in bloeien het pad van wij nog vaagjes naastgelegen wat wilde vegen verwaaid en ongebaand in een naamloos tegenstreven waren ooit een stel uit chaos en obstakels verbinding was er wel maar nooit iets van een door ons gedragen perspectief wij waren vrij de wereld…

Tot stilstand is ie gekomen na begaanbare wegen bijna onbegaanbare weggetjes Na gebaande paden bijna ongebaande paadjes in de groene wildernis ......de droge steppen Doorkruisten waterlopen en woestijn het mijn en dijn van vreemde volken Ze werden maatjes waarover stil te zwijgen niet te reppen de chauffeur & het automobiel…

ik heb de munt wel honderd keren opgegooid de kop is altijd feest munt staat voor betalen van plezier dat is geweest soms rolt die snel een stukje weg dat we dan in verbazing lopen het ongebaande gaan genieten van het hopen maar altijd is de rand te zien die kop en munt verbindt in kleine letters woorden die je nergens anders vindt…

Op blote voeten Loop ik door De separeer, Kamer met betonnen Bed en zwaar Rubberen matras, Wc-pot waar ik Niets aan vernielen kan, Zelfs mezelf niet - Nog nooit heb ik Me zo geïsoleerd Gevoeld, mens in Een betonnen kooi Opgejaagd door Zijn eigen wanen - Ik moet iets bedenken Om deze hel te overleven, En in mijn gepijnigde…

Van ongebaande wegen op onze reis leren wij nog het meest!…

mezelf om aan jou te laten zien schrijf je toe dat er een schaduw is waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud en dat het zo moet gebeuren woordverwarrend tegen het diepe en de windvlaag, vol met oude kuilen zo gaat het steeds weer het staart me aan, het grijpt en richt zich op vanuit de ribben van doodgravende droefheid vouwt zich ongebaand…

Maar, Ik ben u die leiden zal over ongebaande paden vanuit mijn ziel tot het heelal. Wij samen zullen waden door het water, bruin van verval van alledaagse daden. Bang, zelfzuchtig en bovenal met ijdelheid beladen.…

Heel lang was ik op zoek zonder enig besef waar naar handleiding had ik niet reispapieren waren niet verstrekt mijn doel zag ik niet voor ogen de wegen waren ongebaand mijn zoektocht ging voort ingevingen bleven uit in het duister zocht ik houvast aan alles in mijn omgeving waren het de mensen om mij heen zocht ik troost bij mijn hond…

Met geluk hervond ik mijn oude levenspad: een trefpunt waar veel wegen samenkwamen, oud en nieuw, gebaand en ongebaand. Niemand hoeft mij de weg te wijzen.…

Mijn gedichten volgen mij als oude trekpaarden voor een gammele boerenwagen, die vastloopt in de zuigende modder van ongebaande wegen, de domeinen van de heksen van het starre ongeluk. Mijn toverkrachten zijn vele malen sterker, maar tegen de godenwereld begin ik niets en daar heb ook ik, brave lieden, vrede mee.…

Ongebaand en dood zijn weg en straat; de voet alleen verwekt, en ‘t stappen van die gaat, een doof gerucht in ‘t loof, dat, afgevallen, plekt de grond, die ‘t in een spree van doodse varwen dekt. ‘t Is stille.…

Als op de wereld het Paasfeest begint, en de mensheid opnieuw vertrouwt met het geloof van een kind; gaat men rechtdoor op eigen voet; de smalle ongebaande weg van de heldenmoed.…

Verleid, verdoold, langs ongebaande sporen, zoekt iedereen de weg die niemand vindt, Ach, komt alhier, en in de stal geboren, aanschouwt de Weg,de Waarheid, in dit Kind! Van Oost en West uit alle hemelstreken, staat op en komt! niet langer meer gedraald; Een schamel Kind komt onze banden breken!…