Alle inzendingen over ongekend

Een ouder paar in de Ardennen Moet elke dag aan elkaar wennen Er treft hen geen blaam Hij weet nooit haar naam Maar zij laat zich zeker niet kennen…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

benoemen is een vruchtloos verpozen in het ongekende immense heel-al toch ontkom ik niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel er niet meer voor weg kan rennen dan wel kan zeggen wat ik er eigenlijk mee bedoel of dat ik deze gewaarwording, zo maar, zelf heb uitgekozen…

wie ben jij als je je wonden likt je angsten als moedermelk drinkt? tel jij de dagen meet je het leed kleur je de macht vervorm je de vragen? wie ben jij als je de deuren sluit de lasten als een ezel draagt? vang jij de vlinders ontdooi jij de beelden boetseer jij de liefde blijf jij het raadsel?…

Zondagmorgen, het is 6 uur ik ben helemaal alleen mijn uurtje van de dag ik zit, ik hoef nergens heen Zomaar even zitten, gedachten die zweven bak koffie, onvermijdelijke peuk ik kom langzaam tot leven Een ongekende luxe geen radio, MTV of TMF het is stil in "'t Zooitje" van tijd geen besef Ik zou ze niet willen missen écht voor…

wat zij nog weet van het spel van handen en mond is het waagstuk van woorden die de streling verbeelden wat zij nog weet van zijn woorden neemt zij mee op haar reis, maar wanneer stilte haar vindt wordt herinnering een droom waarin spel en streling woordloos herleven tot elke beweging verdwijnt in het verblekend schijnsel van een ongekend…

hij omknelt elk leven en snelt er onafgebroken gesloten eindwaards mee waar stilte het van de tijd overneemt…

Haar hoge waarden in haar geest, en haar ziel; ongekend op aarde.…

Als het leven mij zoekt ik me niet laat kennen gaat het mij onbeschaamd voor strooit met liefde die z’n plaats niet kent waar geen mens me ziet staan bekijk ik de dagen buiten mij om gevuld met gulle minnaars die hun eelt op handen dragen stille killers die doodleuk op facebook foto ‘s van slachtoffers…

de vuurtoren seiner van stavast stuurt in nachtelijke uren haar lichtende codetaal over ondoorgrondelijk water dat golven als rollende stenen naar de voet van de duinen stuwt in dit zeelandschap waar lichttoren en duinenrij van geen wijken weten stroomt ondergronds een ongekend verlangen…

Een gezicht uit een ander leven Vertrouwd en vervreemd Tijd verdwijnt Duizend eeuwen geleden Alsof het gisteren was Verder weg dan ooit Ongezien verschijnen Onhoorbaar verdwijnen Ongekend bestaan…

het geluid jouw hartslag overtrof gekeken door de kruinen naar de wolken Ik vond het zachte van je boezem terug in de contouren van het mos waar ik je heb genomen in de horizont van het groen Minnen was de deugd die onze zielen deed spreken in de gang die deurloos leek te zijn maar die aan het eind de trede was naar een hoogte – ongekend…

al waar het moge wezen: na lang- of korte tijd, misschien in 't ongekend nadeze! 1861…

De herders keken ooit verwonderd naar het licht dat voor hun ogen verscheen; en zij waren overdonderd door de verschijning van een ongekend fenomeen. Vervolgens vanuit het verre oosten gingen de drie koningen op reis. De ster zou hen de weg naar het kindje Jezus wijzen. Een wereldmuze op engelenwijs.…

Maan, wat jij bewerkstelligt is voor ons ongekend. Foto Ad Elshout.…

We zoeken Het vaak Buiten ons Maar alles Is klein Bij de oneindige Ongekende Schat in ons…

Als jouw naam in de wolken staat geschreven drijf ik met de zuidenwind mee naar ongekende einders over stille Zuiderzee we overwinnen dan de grootste stormen in ons gedachtegoed en vliegen de ongekende vrijheid tegemoet…

lied van mijn ziel neem mij mee naar ongekende oorden waar kristal van ijle stem ragfijne zilveren draden spint tot zuivere akkoorden waarlangs ik naar beneden glijd als ongekunsteld kind in ongekende werelden van geuren klank en kleuren betovering van leven vind…

het ongekende verlangen naar roerloosheid voelt de deur dichtslaan wegstervende voetstappen…

jij was de logica weer helemaal kwijt in de snapshot toegemeten tijd waar het podium nog leegte ademt barsten coulissen van opkomend nog ongekend talent schijnt licht al succesvolle bundels terwijl er nog geen stap is gezet achter al bewegende gordijnen we openen met ingehouden adem het mimisch welkomstlied treden langzaam…

Zelfs nu je weg bent ben je bij mij overdag en 's nachts in mijn dromen Verlangens met ongekende diepte… Die mijn hart en ziel bewonen……

De kilte van het leven, een leven zonder...liefde Ik denk, ik droom, ik voel dat mijn wereld plots is vervuld met ongekende warmte. De warmte van jouw aanwezigheid...liefde!…

Strelende klanken stuk voor stuk meesterwerken taal van een dichter.…

het begon allemaal onschuldig met een chat over het weer maar ik werd wat ongeduldig want ik wilde toch wel meer al snel kreeg hij in de gaten wat ik eigenlijk bedoelde en ik kon het dan niet laten door de geilheid die ik voelde om het nummer te geven van mijn nieuwste mobiel 3 5 8 4 6 7 hopend dat het kwartje viel en hij me op zou…

vaak kwasten penselen randjes verf tot eenmalig ongekend geluk waar verf onopzettelijk pigmenten raakt die altijd al contact hebben gemeden die nu onbekende kleuren laten zien in een onvoorspeld schitterend vermengen dat zijn de kleine wondertjes die zich op het witte doek in alle stilte manifesteren er zijn geen tweede…

Hoe verguld is al jouw liefde nu de lente het portaal heeft betreden en haar strooisels één zijn met al jouw ongekende geloftes die zwijgend de meerpalen zijn van mijn houvast het lijken mijn schaduwen te wezen maar het zijn de houwitsers die mijn droom in stukken hebben gereten op het slagveld wat eens de bloementuin was waarin liefde…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

Doorgaans verschijnen ze samen in beeld maar het luchtige raakt op.. verlangt stilte. De regen mild en haar verzachtende werking, zoals nu wanneer de glans weer op de ramen is verschenen en de verkeersdrukke straten voor even wat minder grauw. De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen…

een verstrooid licht overschaduwt 't schijnsel van in zilver gedoopt verlangen, het vooruitzicht dat niet langer de verbeelding aan banden legt, maar een fonkelnieuw begin het verlangen.. laat niet los zij laat haar wegen doorschemeren, in ongekende stilte dompelen… de dagen zullen mij baden, haar vinden als…

er zat een knoop in de tijd ik trok aan het kortste eind kon de grote lus herinneringen niet meer binnenhalen moest ze laten gaan uit de verbanden die mijn jeugd omspanden kwam nog wat fragmenten tegen uit een ongekend verleden maar te weinig voor een fundament wat losse stenen en cement zwerf op het net in verloren tijd…