Alle inzendingen over ongerief

Druilerige druppels dropen daar, daar langs de deur. Naakte natte neuzen niesden, snoven niet de geur. Blozende blikken bleken bezig, bezig te onthullen mijn malheur.…

van Fraamklap tot Voorne-Putten zie je drommen dromen stutten met hulpstukken wat niet wil lukken het blijft bij hengelen en prutten…

De tijd is evenals ruimte relatief voor de mens die leeft van dag tot dag met ongerief, maar iedere dag heeft hij in wezen lief.…

Zo zacht en zonder ongerief. Is het waar, is het echt dat ik zonder lasten ben en niemands' knecht.…

Iets beters schoot het webteam niet te binnen Dus meld u aan, aanvaard het ongerief Uw oordeel houdt ons scherp en creatief…

“Ons reisadvies is dikwijls negatief, Maar daar bestaat ook alle reden voor, Want tal van mankementen aan het spoor Bezorgen overlast en ongerief Zodat wij er klantvriendelijk op wijzen Dat u dit jaar niet met de trein moet reizen.”…

“Ons reisadvies is dikwijls negatief, Maar daar bestaat ook alle reden voor, Want tal van mankementen aan het spoor Bezorgen overlast en ongerief Zodat wij er klantvriendelijk op wijzen Dat u dit jaar niet met de trein moet reizen.”…

Ook barbiepoppen worden inclusief Ze zijn er al in genders en in kleuren Toch hebben de Chinezen wat te zeuren Daar zorgt die pop voor heel wat ongerief Mattel toont een beperkt gezichtsvermogen In China geeft die houding scheve ogen…

ben ik dan een zot zo vol van lijfelijk genot of door en door rot een droom je kent ze wel of niet: verhaal halen op je lief zonder te bezeren en ruimte geven aan je jaloers ongerief…

Tussen alles wat mij hier zo bekoort, ontluikt er zich met enig ongerief een waar categorisch imperatief en gaan bestaande twijfels over boord. Vanuit een onmogelijk perspectief herleeft de inhoud van een liefdesbrief.…

slepend gaan des nachts zijn ruim verrijkt Met manenglans zo innig-mooi; Nu 't zeevlak geplaveid ligt als een straat Van glinst'rend asfalt, - Vlucht'ge blinking gaat Er strijk'lings over; oov'ral waar zij valt Schept zij een welbehagen - 0, in deez' schemernachten, lichte dagen, Is 't leven me op de schone wereld lief; Vergetend in de zon mijn ongerief…

Zeg, vrouw Er is een ongerief Er zit modder op mijn broek Dikke klodders modder Op mijn spijkerbroek Hoe komt het eraan? Wie heeft de dikke modder aan mijn spijkerbroek gedaan?…

Onderweg naar een nieuwe droom in herinneringen drijf ik terug getekend door mijn rugzakje naar de zee achter mijn rug op het strand van een ver land de whiskyfles nog in mijn hand met in die fles een lange brief sorry voor het ongerief en een tekening vol schoonheid werelds wonderbaarlijke weidsheid.…

( pa ) ik leg mijn handen op uw tere stilte neer bouw van woorden een fundament probeer als een pilaar de breekbaarheid te stutten blijvend een band te smeden tussen het verleden, het heden maar och, hoe speelt uw ongerief weet onzekerheid grip te krijgen op onze kostbare tijd…

Die bok heeft onlangs onverschrokken de wortel uit zichzelf getrokken, waarna hij zonder ongerief zich weer in het kwadraat verhief.…

volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op het vroegste licht…

Wakker werd ik deze ochtend Echt geen nieuwsbericht was positief Wakker werd ik weer van Tanks op de plaats waar Jezus eerder stond, was Nu slechts ongerief Ook zanger Steve Earl wil vrede Met hun zwaarden die zijn neergelegd Respect voor elkanders Geloof; verschillend maar in de kern gelijk Krom, in het hart recht…

Afkeurend vele blikken Scannend van top tot teen Priemende speldenprikken Geniepig en gemeen Ik weet heus wel mijn benen -Hun schoonheid is ver zoek- Die zijn om te bewenen Zo in een korte broek Ik moet het wel bekennen Het is dus geen gezicht Maar oh wat is het wennen Aan zo een volksgericht Bij ouderdom hoort ongerief Stilzwijgende…

een twijg van de berkenboom brengt me het genoegen van voelbaar zonnig loom narcissen, krokussen knikken met de wind rond hun kopjes door de lenteachtige kriebels voel ik mij in mijn nopjes - het vermoeden van de afgelopen jaren in mijn hoofd, het denkwerk ten top door het afronden van het winterwerk ruim ik het laatste ongerief…

Niks gevonden was zijn commentaar, we lieten de lucht ontsnappen naar: dat was geen echt ongerief! Niet helemaal verschoond van een vervolg traject misschien wel logisch ook, is dit een last minder, van beide schouders! Want IK mag wat mankeren maar HIJ lijdt mee!…

Of neem ik die doornen dan voor lief want, wat hoe je pad ook is je krijgt het nooit volmaakt het is altijd inclusief obstakels en wat ongerief...…

Mijn horoscoop heeft mij verteld U moet iets dierbaars los gaan laten Sindsdien ben ik in alle staten Zoek ik in hooibergen een speld Zovele dingen zijn mij lief Zovele mensen, planten, dieren Zo vaak wil ik het leven vieren Ook al behelst het ongerief Nog steeds is er geen fair verdelen En zijn er dwazen aan de macht Het zal toch niet…

Met kerst en kruis en Christuskind Met hebt u en uw naasten lief Zinloos geweld en ongerief Met zoek tot u de waarheid vindt? Hoe afgeknepen klinkt mijn stem Wanneer ik hem eens horen laat Waar is mijn assertiviteit Rondom de ster van Bethlehem Het bannen van geweld en haat Het is mijn pen die voor mij schreit…

O nachtlied van de eenzaamheid noodlot leidt naar droeve wegen hemeltergend zijn de angsten die uw God mij heeft gegeven duister wurmt zich door de nacht een woord raakt blind, door mij geschreven ik poog en tracht, probeer steeds weer woede en angst, ze doen mij beven O nachtlied van de treurigheid ik beschrijf, vertaal, mijn ongerief…

kerst voelt dit jaar broos en ongewoon zo heimelijk zweeft er ongerief rond met afstand en een verkapte mond met reine handen bestuur ik een wagen manoeuvreer ik me langs vakken ‘Kom’ zeg ik tegen mezelf ‘Laat de moed niet zakken’ het feest van licht omringt mij overal de wenskaarten aan het lint met soms een geschreven…

Een studie in paars begint met onregelmatige tekens volgt bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun…

Daar zijn de platanen, het plein van Camus dat klaterend zijn in het ongerief, dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan, het heden voorbij en bestaan in het nu. Het nu, het nu, en het eeuwig voorbijgaan.…

wij zagen het warm stralen van je open hand hoorden ijs breken aan de buitenkant nog bewoog jij in een dualistische balans maar onbereikbaar emotioneel gestrand jij die altijd voor honderd procent bent gegaan verliest in brekende fundamenten bestaan het was geen controle verlies maar iets dat dieper groef dan hitte en ongerief…

Heb ik gevonden wat ik zo lang zocht, terstond start in mijn hoofd een offensief en stil kerm ik van pijn en ongerief: is zij echt het einde van mijn zoektocht? Zij trok mij op de top van de helling, voorbij is deze Sisypluskwelling.…

en tegelijk een lijster zingt want heden op mijn oude dag is mijn bloesemtijd voorbij de bloei is er uit voor mij de steeltjes waar ik op ga en sta doen het met een steuntje nog maar toch, het blijven doen is levenskunst een wonderlijke gunst dat ik Gods zegen heb gekregen en kracht en ervaar hoe de lente weer lacht ondanks wat ongerief…