Alle inzendingen over onrustig van geest

Versvorm: Rondel-Prime ’t schermutselt regelmatig in mijn brein en dat voelt zwaar en helemaal niet juist daar boven moet het kalm en vredig zijn niet hard, gelijk een strak gebalde vuist Het knarst daar veel te vaak, alsof een trein bruut afgeremd wordt door een reuzen knuist ’t schermutselt regelmatig in mijn brein en dat voelt zwaar…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

als mijn geest achter de spiegel zich in de morgen verschuilen wil even af wil wenden van het bestaan afscheid wil nemen van de contouren die mijn leven hebben geweven langs de weg te zetten bij het grove vuil op die momenten zie ik je silhouet het bedekt mijn onrustige gedachte mijn geest komt te voorschijn en verdwijnt de damp die…

Vrolijk lacht hij zijn blik hol de geest ver weg zijn adem veranderd onrust in zijn vermagerde lijf hij kijkt naar mij en zingt 'lang zal ze leven' de tijd begint te dringen nog even dan is zijn bestaan voorbij…

Een visueel verleidelijk spel van andere ogen die niets van een innerlijke onrust vermoeden. Die onrust van het hart, dat niets van ritme met gevoel verwart. Een spel dat een speler niet kan behoeden; en deze tussen geest en hart een nieuwe start geeft van het niet vermoeden.…

mijn lief zal nooit meer slapen, niet met mij, nooit meer in dit bed, onrustig woelt hij, draait en draait, hij praat in onrustige dromen, roept woorden die ik niet verstaan kan, schokt en schreeuwt soms nachtenlang, ik probeer zijn zacht, onrustig lijf met zachte, zoete streling te kalmeren, ik pak zijn hand en proef het zweet dat op zijn…

Er is geen foto die laat zien hoe jij nu bent. Geen landkaart waarop ik jouw huidige verblijfplaats aan kan wijzen. Ik kan alleen in mijn herinneringen reizen, terwijl ik weet dat ik je daar niet vind. Zo sta ik in de tussenwereld van het heden, met achter mij jouw onvoltooid verleden en ver vooruit mijn toekomst die zich achter…

Niemandsland tussen twee werelden. Wonend in het wit tussen de woorden. Ongedachte, onvertaalde leegte, Ruimte biedend aan wat bijna is. Aan nog niet gevoeld gemis. Aan het nog onbestemde.…

De navelstreng, die mij met jou verbond, is losgemaakt. Niet abrupt, zoals bij mijn geboorte, maar één voor één zijn alle vezels losgeweekt. De laatste tijd van jouw bestaan is ons bestaan. Nooit was ik dichterbij Nooit was jij verder weg dan half begonnen aan jouw grote reis. Half hakend naar het aardse leven, half verlangend…

Zou er een pijn zijn van een hogere orde dan vindbaar zijn en niet gevonden worden?…

Onrustige tijden met pieken en dalen, emoties die door het hoofd bleven malen, gedachtes die door het brein bleven schieten, lieten zich niet in een rijmvorm gieten. Maar de drukte is nu wel genoeg geweest, eindelijk terug, de rust in mijn geest.…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

De Geest waait waar ze wil, en doet de aarde leven, want alles is gegeven en alle onrust stil. Zelf word ik nu gedragen en dat geeft heel veel kracht; vertrouwen kan weer groeien en licht doorstraalt de nacht.…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

Geen storende onrust, pijnlijke momenten, schuld en lijden, Als een golf, stromend naar de diepte van de oceaan. Opgenomen in een heldere bron van liefde en vergeving. Als een druppel van Licht, doorschijnend als kristal opnieuw geboren in de geest van een nieuwe liefdevolle werkelijkheid GOD…

Het is in de zuiverheid der geesten, dat kwaad vermoeden de onrust verslond. Het zal zijn in mijn liefdevol vergeven, waarin de intentie van elk mens in mijn diepe gedachten het leven op aarde doet opleven. Ieder vergeven brengt nieuw en mooi, schoon leven.…

Een groet van ons uit ’t land van Bergerac de Mont Ventoux, de Drôme, de Eiffeltoren Cicades imiteren eng’lenkoren en niemand heeft gehoord van Montignac Rondom ons ligt een nest van lege flesjes en circa zeven dooie, gele hesjes…

Uiting van geest, Een gedachte, Een daad. Iets wat je leest, Waarop je wachtte, Dat staat. Uiting van onrust, Van zorgen, Van pijn. Wat geen onlust, Voor morgen, Moet zijn. Uiting van liefde, Voor jou,, Voor mij. Wat ieder beliefde, In trouw, Zij aan zij. Een belofte voor jaren, In voorspoed, In nood.…

Vervang mijn gedachten ik krijg teveel klachten En heb onrust in mijn geest moet vast van een verkeerde donor zijn geweest Of zou het zo kunnen zijn dat ik nog leef met teveel pijn Het verleden heeft zijn sporen nagelaten maar daar wil niet meer over praten Geen pijn meer voor mij ik leg alles opzij Verdring het onbewust en heb daarom…

Krachtige windvlagen Rukken op vanuit het zuidwesten Het maakt de nacht onrustig En daarmee mijn hart en geest Het gevoel dat er iets staat te gebeuren Dat er iets komen gaat Het maakt me nieuwsgierig Een sterk verlangen naar vrijheid Laat de wind mij meenemen Naar het onbekende Weg van hier Op avontuur Waar de wind neerstrijken zal Daar…

zie je hand vingers onrustig op zoek naar accenten ogen vinden woorden uit beelden van je geest je stem formuleert zinnen uit passie die eens is geweest ik verzuip in een stortvloed emoties het is uit langzaam ebt de spanning weg een totale ravage leeg is het strand in een ijskoud ontwaken glijdt wat zand door mijn hand…

Onrust Een scherpe blik, een grijns Een omarming, een kus Mijn vlees, mijn bloed Mijn onmacht Mijn zoektocht Oneindig groot en zonder grenzen Een zoektocht naar mijzelf Een weg, een pad, een struikelpunt.…

Niet op reis gaan maar terugkomen van ver het zout smaken dat in de lucht blijft hangen en het zeewier ruiken het onaangeroerde reisgoed terugbrengen en verwacht worden. ----------------------------------------------------- Uit: De bladen voor poezie, 1937.…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust ’k Ben jong – en van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als ’t plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb of haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedren dag, Dan ben ’k ’t leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

Dichter die uw laatste vragen Stellen zult wanneer gij sterft, Antwoord zonder zelfbehagen Welk een leed uw geest doorkerft Dat gij nooit tevree kunt zwijgen - Of ge uit iedre schemering Bleke maan van angst ziet stijgen Die uw mond tot klachten dwing'.…

De regen tikt op het raam het weerspiegelt mijn zijn onrustig en onstuimig Mijn hart doet zeer ik voel me zo alleen en daar aan de rand van een nieuw leven sta jij waarom laat ik je niet gewoon binnen?…

Die te Amsterdam vaak zei: 'Jeruzalem' En naar Jeruzalem gedreven kwam, Hij zegt met een mijmrende stem: 'Amsterdam, Amsterdam.'…