Alle inzendingen over onstilbaar

Waar ik mij wendde is heel het woud betoverd: Onder de stammen spreidt een glanzig trijp* Van ijsmos en de ruiselende rijp Heeft wonderlijk weer boom en struik geloverd. Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg…

het onbedoelde teken dat niets vraagt het behoedzame hert ongewis tussen de bomen de onverwachte dichtbije stilte zeldzaam zacht het onvindbare woord dat geen ruimte behoeft de onstilbare tijd die ons tikkend naar de afloop draagt…

Vroeger toen 'k woonde diep in 't land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En 'k zocht het ver op zee.…

We hebben maar één aarde, Die op dit moment Naar de Filistijnen Wordt geholpen Door het mensbeest Met zijn onstilbare honger Naar meer, meer, meer.…

Deze waanzin, dit ongeregeld kloppen van mijn denken, gehavend, tot in het lekkende hart dat weemoedig dode mensen draagt, en wensen… Onstilbaar stil de sombere stilte. Ze schreeuwt in woordenloze vloed. Draag mij, of begraaf mij maar laat mijn pijn niet zinloos zijn...…

Meer dan 1 miljoen punt nl Onstilbaar is de honger naar domeinen De hoofdzakelijk ijdele parkeerterreinen Voor weblog, kiekjesvloed of rollenspel Integratie komt on line pas goed op dreef Punt.nl achter je naam en je zit safe…

Gisteren, vroeger en nog levens ver wil ik je weer ontmoeten verlangen onstilbaar, meer en meer ik wacht zo'n duizend jaar, echt waar je zal me vinden en herkennen mijn ogen, hart, totale wezen zien rivieren vloeien samen, onvermijdelijk het tijdstip volgend dat het juiste is.…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…

ik wist je onbereikbaar terwijl jouw liefde klopte in mijn hart veel emoties vaak ongrijpbaar omdat jij niet bij me was heb je kleuren gestuurd alle geuren voorzichtig uit de doeken gedaan alleen al je naam was voor mij een stralende zon na de nacht ik hoop jouw lente te vangen in mijn onstilbaar verlangen weet dat ik nu op…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

Ik ben hier hij zwaait met zware armen hij komt niet thuis van de een naar de ander en het onstilbare verlangen om te verdwijnen in het licht van zijn dromen een bootje vaart voorbij onder de schemerlamp leest een mannetje een boek stil verdwijnt hij naar een mooiere plek…

De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet van de vroege lente.…

ik weet ik word morgen wakker met diepe kleuren als zonlicht of sterren pasgeboren nog nooit zo dichtbij maar naaktheid weegt zwaar zwaarder dan wolken vol winter of het zoeken naar het andere het is geweest maanlicht wit in een lied vol onstilbaarheid het liefst praat ik met jou elk woord in één nacht ja, morgen…

zwijgend rijgt ze oude woorden aan elkaar onstilbaar verlangen van toen en daar verankerd in de ziel de zee bracht golven aarzelend naar het strand nam ze dan weer mee het water was laag ze hoort de meeuwen zoekt veren en schelpen zo stil, zo dichtbij vindt ze haar dieptste zelf zacht ademt ze het verleden uit de vloed zit haar…

We zijn ontgrensd en leven met onstilbare verlangens, met oneindigheid.…

We zijn ontgrensd en leven met onstilbare verlangens, met oneindigheid.…

ik heb de poëzie lief zoals je het hoort lief te hebben als hunkering naar mooie woorden die verzachten en ook het verschil kunnen maken evenals de onstilbare honger naar woorden die dikwijls fraai beschrijven wat er in mij om gaat deze behaaglijk aandoende warmte beschermt mij tegen de telkens killer wordende buitenwereld dus is…

zintuig sinds mijn vormloos besef schuldbewust ontwaakte in jouw buik de kakofonie van onderliggende boodschappen in alle woorden sindsdien tot mij gericht alsook in de veelzeggendheid van zwijgen het knagende besef van alle onbedoelde gevolgen van alle handelingen die ik in onwetendheid verrichtte de worm die aan mij vreet van het onstilbare…

zoekend over haar buik wrijft Zijn vingers vindend op zachte huid Warm en teder in nodige honger blijft Oorverdovend donker zonder geluid Zij vormt zich naar zijn lustige lijf Maakt hun geur zo erotisch gekruid Zij eten tot zij op eigen water drijft De ketel op het kookpunt fluit Het ja dat zij stilletjes met haar ogen schrijft Waarmee hij onstilbare…

Voor degene met een onstilbare niet te lessen dorst, een onverzadigbare honger Niet zozeer naar het bezoedelen van dansende wu-li masters of de tenenkrommende gal van zwaardvechtende samoerai Als wel naar het zich op schizoïde wijze als een mysogynist verlustigen in het voyeren van zijn bloedeigen alma mater Als pringlevend…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

gevangen dromen die onder het tweehoofdig lijf tollen als waren zij verkrampt door de weeën van het baren de dwaas laat zijn vleugels los in het stuwen van het bloed en zegeviert om wat hij achterlaat onder het presse-papier van dichtgeverfde ramen die hij likt en vernist na het stromen van de vloed in de gekleurde spiegel van zijn onstilbaar…

DIT WETEN maakt onstilbaar hongerig, eeuwig zoekend naar de top.... Een vlinder staat zelden met beide benen op de grond.…

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

Er is een drang en onstilbaar verlangen met koesterende handen te verzachten al wat verwrongen en geslagen is, en pijnlijk angstig voor wat nog komen kan. Toch zijn we moedig en zoeken steeds opnieuw het leidsel van Ariadne, stralend Licht tegemoet van Achnaton- Ra, Vader-Zon, die schitterende bron.…

Niks rest mij deze nacht dan een laatste druppel tegen een onstilbare dorst.…

gedachten zwervend door kille winternachten op zoek naar tekens van leven eender welk vuur, het was mij om het even Als eerste kwam ik een kleine kerk tegen het licht van kaarsen kon me bekoren alleen om de zegen zat ik niet verlegen en de moed ontbrak, Gods nachtrust te verstoren Een knus bordeel kalmeerde een andere hartstocht, die onstilbare…

Als Theseus zonwit zeilend naar Athene Zijn brits 's nachts deelt met prinses Ariadne Blindvarend en verraderlijk verruild Verlaten op een Dionysisch eiland Waar zij, door god der wijn versmaad, nog huilt Ontroostbaar en onstilbaar is het leed Haar op het eiland Naxos aangedaan De flirt van Bacchus liet haar in de waan O Thisbe, schoonste…

want al deze dingen die ik bestreefd en gehad heb: trots en verwoedheid, en een moed als men zelden bezat, zij verdwijnen in een onstilbaar verlangen als de schaduw des doods wast...…

zinnelijke liefde op de mijne Tongen die vol onrust langs elkaar glippen Hij tilt me op en kust vol gretigheid mijn borsten Op het grensgebied van de zee en het zand Verdrinken we samen in een stroom vol erotiek Waar het hete vuur diep in mijn lijf brandt Haar begerende ogen staren met gejaagde blik Gelukzalig gevoel gemengd met onstilbaar…