Alle inzendingen over onstuimigheid

In wazig zicht zie ik blauwe ogen ongelogen zeggen zij ik hou van jou in mist verloren woorden wil ik horen zachte klanken in de ochtenddauw waar de herfst zachtjes haar weg baant door gevallen letters op weg naar de ijzige kou van weer een nieuw seizoen in het onstuimig leven…

Voel mij een huis van watten wachtend op de grote regens van het jaar en de eerste voorjaarsstormen Het hart klopt pijnlijk in de borst trilt als een mobiel op de heup Er is geen bericht van haar, die ik niet meer kon dragen Wat heb ik dan misdaan, was ik te gelukkig met haar? Zagen de goden ons misprijzend aan en waren zij jaloers…

[Haiku] bruggen krommen zich over het wilde water nu de storm nadert…

m'n liefje zo pril wil me kussen 'k probeer haar verlegen te sussen plots pakt ze me beet haar lichaam zo heet haar hartstocht is niet meer te blussen…

Onstuimig in bloei het land barst uit zijn voegen de zon op zijn helst de koeien van de hand Gods geschapen en maar grazen…

Ik eet uit je hand en ik hang aan je lippen Ik wil bij je stranden en dan aan je nippen Ik lig aan je voeten en hang om je heen; Kus je met spoed en ik deel jou met geen Ik kijk naar je ogen; ik hang aan je mond Hou ’t niet droog en ik kus waar jij stond Ik eet uit je handen en adem jou zelfs in Jij bent dé gigant en ik heb toch…

voor de wind het gaat je het ontgaat je tegenwind het gaat je laat windstil het doet je wat je wil onstuimig uit onverwachte richting verlichting je lacht want je bedacht jij hebt meer kracht laat maar waaien…

Vandaag weer twintig centimeter regen, een westerstorm van minstens 10 Beaufort, het ene na het and’re weerrecord, ach ja, soms zit het mee, maar nu dus tegen. Waardoor ik weinig van het Drentse land zie. U snapt het al: Wim is weer op vakantie.…

mijn gordijn De messcherpe zonnestralen snijden Verlichtend ongecensureerd het geheim Een drama dat ik had willen vermijden Reeds vertoont zich de verkleuring En voel jij koud en gevoelloos aan Je begint je spiegelend glad te krommen En jij kijkt mij koud onberoerd aan Toch kan ik jou niet opbergen En vlei ik mij naast jou iedere nacht Onstuimig…

Onstuimige geesten jagen mijn gedachten vluchtig door 't heelal als rijkelijk gekleurde bladeren. Nieuw leven ontstaat weerspiegeling in evenwicht.…

dit oudste eiland zo onstuimig als zijn zee heet als zijn vulkaan…

aanrollende golf onstuimig als een puppy verfrissend en zout…

Er waren rozen rode, uitdagende, onstuimige rozen van een zomer En jij in die kamer zo stil, zo wit, zo jong Er was een vogel die ergens postuum voor je zong... En hoe ik ze toen haatte Toen en ook veel later De rozen en de zomers uitdagend, onstuimig en rood Zij kwamen terug Alleen jij bleef dood.…

Silhouet van liefde in een vers voor haar, onstuimig als de zee mijn hart is rusteloos…

Jouw lichaam een zee vol verrukking soms rustig vaak wild en onstuimig Onstuimigheid van de jeugd onverzadigbaar eerlijk, oprecht jouw liefde voor mij Onzekerheid angst verlies ik verdwaald in jouw hart Vragen vertwijfeling hoop wanhoop mijn liefde voor jou...…

De zomer van 2015 heeft puberale trekjes, zij weet ons te treffen met haar sereenheid maar ook met haar onstuimigheid.…

Kan plotseling zomaar veranderen binnen een handomdraai: een zucht van de ene op de andere dag zo onstuimig als de natuur.…

Ik zie de golven, woest en onstuimig, net zo onstuimig , als mijn gevoel voor jou Ik zie een meeuw, gedragen door de wind, net zoals ik jou, altijd met me mee zal dragen Op mijn lippen, proef ik, het zout van de zee, of zullen het, mijn tranen zijn...…

paaiende karpers spelen aan de waterkant een waar spektakel onstuimig spetteren zij hun kuit en hom in het rond…

in het grenzenstellend grijze worden gehechtheden losgelaten dwalen ze zwaar zuchtend in onstuimige draaikolken naar omwentelend leven…

Wat is dit vreemde leven toch: onstuimig als de zomerzon of leeggehaald als de bomen in de herfst? Alleen het essentiële is er nog: het ademen, het kijken, de liefde.…

onstuimig en wisselvallig zijn vele mensen soms vrolijk soms zwartgallig maar ik doelde dit keer op het weer, toevallig…

waait onstuimig met de westenwind mee.…

De smaak van zilt en zoet laat diep verlangen opborrelen onstuimig klopt haar hart zeemoedig de blik in haar ogen…

waren zij door onstuimigheid heel even het noorden kwijt bij klare maan zullen zij in zacht vergaan hun koers verder varen…

Uiteindelijk van onstuimige hunkering tot verstilde golving werpt ze zichzelf met een woordeloos verhaal op het strand waarin ze vrede vindt…

De onvervulde liefde springt uit mijn keel, ach het lijkt wel een kangoeroe met een jong in haar buidel of een eekhoorn. Aan deze ongeduldige liefde kan ik kapotgaan aan flarden gescheurd, het kangoeroejong wordt met zijn kop tegen de muur gesmeten. Overal bloedspatten op de muren van het huis, in de koele kamers stijgt de temperatuur zo…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

de wind neemt m'n gedachtes mee ik ga er achter aan alsof ik op bladeren jaag die rollen over de grond van deze lange straat. (waar zijn m'n gedachtes nu? o ja, door de wind meegenomen. honderd keer herhaal ik dit in m'n verwarde hoofd. op deze kille ochtend deze onrustige ochtend). een hond blaft in de verte, angs- tig verward…

hoe wispelturig en onstuimig ik ook ben te moeten struinen door vroeg donkere avonden kun jij mijn blazen begrijpen of speel jij mij de zwartepiet toe?…