Alle inzendingen over ontbloot

Op het einde van dit korte leven al ben je dan een beetje dood wil j'er ruimschoots een vervolg aan geven met je bovenlijf ontbloot.…

ik kan de handen niet grijpen van de spoken die langs me drijven op klaarlichte dag zie ik hun lach in het witst van gezicht geen zon kan meer hun ogen doven zij brengen vergeten angsten in mij boven ik wil ze vatten voordat hun tentakels mijn levenskrachten jatten een koude hand heeft zich ontbloot en werpt de handschoen maar…

ze ademt vluchtig braakt zich de nacht in verbergt zich achter woorden en geeft de pen de schuld ze veegt het spuug van haar lippen duwt inkt in het papier verraadt haar eigen gedachten en geeft de dag de schuld na iedere zin verder ontkleed ze geeft de lezer de schuld…

Is de concertzaal dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten in een afgewogen muzikaal evenwicht waar de klanken zich gaan splitsen in een nooit gespeelde noot hoor ik jou weer aan, ontbloot door verplichte akkoorden en alle goed bedoelde woorden voel ik mij weer verlaten.…

Wat wilt ge, o Zomer, 't aanzicht niet ontbloten, Maar schuilt en houdt de sluier voor die ogen, Die ons te aanschouwen nimmer nog verdroten, Hoe vaak ook hun beloften ons bedrogen.…

'k Weet haar levenswijs: namiddags laat Ligt zij stil in de omsloten zwoelte En geniet zich in ontblote koelte, Of verwisselt langzaam van gewaad. Ik hoor tonen, ver, als door een kier; Zit ze niet van Sylvia te zingen Met die stem van herfst en schemeringen Voor het langzaam en ontstemd klavier?…

Vlijmende ijzel Speldenprikkelt en verstijft Mijn ontblote hoofd…

Sinds wij al spellen speelden op Atari En nachten streden tegen Donkey Kong Wanneer je die gorilla dan bedwong Dan wou je enkel écht eens op een safari Beekse Bergen laat je gaarne in die waan Maar wel graag met wat bovenkleding aan…

lief-zijn en je openheid ontsloot je de boeien rond mijn enkels Je sliep in mijn woelen en de nacht leek amper duister Omdat je me met jezelf me door de kloven leidde En je zwijgen verslond het geratel van de soldaten die op me jaagden En hun paarden en hun honden leken net verdwaalde zwervers En je ging toen ik nog sliep Toen je met je ontblote…

Je vindt geen stuk huzaar in de salade En voor een goeie thriller van jouw hand Maak je meestal geen persoon van kant En haaievinnensoep? Je kunt het raden Dus op de blootbeurs worden bij mijn weten Geen onverwachte stijgingen gemeten…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

gebroken was de brug waarop jij had gelopen wat stappen en een armzwaai vonden we terug de sporen nog ontbloot van dood haalden de overkant in ringen aan je hand ze wenkten blauw maar in een hoofdomdraai wees je de richting aan waarin jij wilde gaan wij zijn afgebogen jouw verte werd een stip de brug is nog gebroken omdat die onze…

in rood ben je opgekomen uit donkere wolken van je dromen zij lichtten op in alle kleuren tot waarheid ook jouw ochtend keurde jij ontblootte om warmte te vangen weerscheen later rood in een eerst pril ontvangen…

gewacht op dit moment de toekomstlacht er is zoveel verkracht door woorden die te sterk raakten die zwakke punten zichtbaar maakten in samenkomen van gevoel met jou ontdekte ik dat zinnen spreken in het woord vergeten dat licht er atijd is in zon die schijnt te weten hoe misverstaan begon ik zie je nu al vaag de schemering ontbloten…

ik was even thuis met de zon op mijn kruis door handen en voeten genageld ik voelde de dreiging van naderd onweer riep luid om mijn vader drie keer de dood werd ontbloot door mijn huid te doorboren water en bloed gaven slechts sporen zacht rolt de steen van mijn graf door de kracht die het opstaan mij gaf zij zijn gebleven als…

ontblote huid wijst vingers de fluwelen weg een strelen dat aan velen is ontzegd voelt hoe zinnen wolken in het onderhuids vertolken de strofe zonder woorden is het hoogtepunt begrijpen is alleen diepzinnigen gegund…

baad maar in lavendel maar het water woelt de côte d'azur in geurig grasse het bloemenparadijs waar jij verglijdt ontspant en snakt naar de ultieme rust van dit lokaal extract heb je zon beloofd de kaarsen zijn gedoofd na een lange nacht wacht ik tot het lavendelschuim je echt ontbloot…

Als de volle zinnen ontbloot zijn van geraffineerd aangeklede woorden dan nemen wij je vliegensvlug onder onze matte vleugels…

Het fabrieksschip van de walvisvloot werd door de Sea Shepherds' drones ontbloot. Hun harpoenschepen hebben 't begrepen : ze komen terug met een duikboot !…

Ergens tussen slapen en waken in het ogenblik waar de stilte werd ontbloot hoorde zij de wind fluisteren over een wereld zonder oorlog…

Het gedicht had zich doodgeschrokken bij het zien van het moois van een ander de plinten probeerde de woorden nog te lokken door zich totaal te ontbloten maar het gedicht was zo vastgegrift dat zich de lust als lijm in hem had vastgegoten.…

onderdrukking in de klankkast breekt verzet winnaars worden aan de kant gezet een volle hand speelt al victorie het vuur laait heftig op, ontblote lijven hangen nu een andere vijand op…

Ontblootte zijn borst, buik en benen en ging aan de slag. Echt typisch zo’n dag om lachspieren op te gaan trainen.…

al zou je willen, lief, de liefde is toch niet te dwingen de warme deken trok je met gemak over ons hoofd maar met de barst in beider ego's hoe spijtig de ontdekking werd juist ons falen weer ontbloot…

Mooi de vrouwelijke bloem aan 't menselijk oog ontbloot! Opname: fotografie Dawe, www.dawe.be…

Deze winter ben ik geknot Ik zette 't bij mes en schaar op een gillen Deze winter heeft men mij -bot- van tak en twijg ontdaan ontbloot sta ik nu aan de zoom van wei en sloot te rillen.…

Zal ik van de wereld zijn Mijn haren in een schutkleur bleken tegenstanders tegenspreken met bovenlijf ontbloot misschien Eens onbevreesd de zaal betreden. Voor haar en iedereen te zien Een spuuglok van mijn voor- hoofd vegend; als teken van beschikbaarheid…

wanneer vogels worden teruggefloten en wassende westenwind mijn armen zal ontbloten speel mij dan een herfstcantate wanneer bladmuziek zal omslaan naar winterharde twijfel over armbreed voortbestaan kerf dan in mij, jouw naam…

Macht loopt altijd naar eigen afgrond macht lacht nooit maar ontbloot de tanden je weet heel goed dat macht blind is hoe komt ze dan toch aan die bebloede handen -------------------------------- uit: 'Tussen de rivieren' (1999)…

Het glas was omgestoten En de wijn verspild gemorst Rode druppels op je rondingen Laafde ik mij aan jouw ontblote borst Willoos liet jij je leiden Zonder duidelijk besef Vermorste ik jouw kuisheid…