Alle inzendingen over ontdaan;

Die Nederlandse taal is raar nietwaar Ik denk maar aan ontdaan en wat is daan Wat moet tegenover ontgoocheld staan Is dat goocheld of is dat dan weer raar Wat is er met mijn dane taalspel mis Als taal een uitgestrekte afspraak is Jan Bontje woordenaar, 14 maart 2021…

woorden ik schil ze af een voor een ontfutsel de weerbarstige huid ik schaaf en schuur ik schrap tot op het bot als we uitgevochten zijn blijven we naakt achter…

vreemd hoe het voelt nu hij een jas heeft uitgedaan ik zie het hem zo aan dit leven kost hem moeite een kil seizoen moet ons nog leren hoe samen te doorstaan hij aan het eind en ik nog zoveel kou te gaan…

Aan J. Weerloos verhuisd naakt als een kind in een glazen huis weerloos bij het verlaten en weerloos leven latend ook al is het virtueel in een dodelijk ritueel vraag het maar aan het altaar van haar liefde waarin het geschreven staat ik mis je.…

Lang geslapen maar Geenszins uitgerust Heb ik me ontdaan Van de week die Achter me ligt En van de ballast Die zij meebracht, De moeiten en zorgen, En zodoende voel ik me Werkelijk bevrijd op deze Zonnige zondagmorgen…

de ruimte werd wit en licht toen ik naar je roerloze gezicht keek je ziel vloog naar de bol van de hemel niemand staarde je na ik bleef achter ontdaan in jouw kleine kamer…

Tranen verborgen. De lach die het camoufleert. Het hart doet dan zeer.…

de lucht Doden, gewonden en mensen emotioneel op de vlucht Terwijl het zo mooi, zonnig, feestelijk en rustig was begonnen Kwam die man met auto zo onbezonnen Als een film in een slecht verhaal, Was de climax totaal Koninginnedag, 30 april 2009 zal onomwonden In de geschiedenis voortbestaan Met vijf doden en vele gewonden Van feestvreugde ontdaan…

Het licht schijnt op weg tijdens een herfstdag op koers treurt de middag nat.…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

ontdaan van kledij ontdaan van huid ontdaan van schuld sta ik voor u naakt puur mijn levenslicht stroom vrij uit kwetsbaar maar sterker dan verwacht mijn sterrenstof droom verteerd al heel het heelal implodeert in mijn hoofd explodeert in mijn licht alles aanrakend dwars door basalt kom ik tot jou wij vervagen lossen op verder…

Uitgekleed en ontdaan Een ouder wordende geest; iedere hamerslag van het lot bracht hem dichter aan de rand van zijn bestaan;ongemerkt wat afwezig,soms gemakkelijk leunend op zoek naar geborgenheid: wereldvreemd,grenzeloos als water kwam de eerste omslag,herkenbaar afwezig:verlammende gedachten probeerden zijn zucht naar vrijheid aan…

ik heb de woorden uit hun graf gehaald ze van de dood ontdaan nog zijn zij niet herrezen maar aan u gegeven voor een tweede leven ontvang ze met open armen geef ze alle warmte laat ze blijven zodat zij in uw geest kunnen verrijzen…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig streven had.…

Aszwart sneeuwtapijt lichaamszuiverend vasten ontdaan van lasten…

wat is wordt was wat rest is as ontregeld ontdaan ontzet wat ging vooraf aan dat wat rest…

Als de lente is gekomen En de bloeitijd breekt weer aan, Als de bomen wachtend staan Op de nieuwe levensstromen, Als ontdaan van winterdromen Al wat leeft, wil bloeien gaan, Als de lente is gekomen En in bloesems uit wil slaan, Laat ook mij dan zonder schromen Van het winterkleed ontdaan Door Uw stem, die ‘k heb vernomen, In Uw kracht…

Hoeveel dieptes moet ik dalen, Hoeveel fouten moet ik begaan Voordat ik van alle kwalen Voor altijd ben ontdaan?…

Tong val Oorlogstaal Verbaal non-verbaal geweld Vredes wens ontdaan…

oorlog scheurt de aarde en laadt op ons de schuld wij zwijgen met gesloten ogen ontdaan... door het tumult…

Ontdaan van alles dat mij lief is blijf ik kaal achter en wacht op regen.…

oorlog scheurt de aarde en laadt op ons de schuld wij zwijgen met gesloten ogen ontdaan door het tumult…

groene boom in mijn kamer zo groen en ontdaan slechts de lichtjes nog aan besef van het kwetsbare leven vluchtig het bestaan…

nog altijd was ik mijn handen in onschuld of het ongewisse waarin ik achterbleef ongewild, ongewenst ontdaan van de waarheid waarvan ik dacht die altijd in mijn kielzog te hebben…

Zij kijkt ontdaan. Hij komt naar haar. Zij wacht op hem. Hij vraagt haar wat. Zij lacht ad rem. Hij ziet haar staan, het hoofd gebukt. Zij kijkt ontdaan ietwat bedrukt. Hij komt naar haar toe op een draf. Zij wacht op hem, hij's niet veraf. Hij vraagt haar wat zij eigenlijk wil. Zij lacht ad rem, wijst naar benee en zegt: mijn bril!…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…

tak voor tak heb ik alle bomen tussen ons ontdaan van groen maar nog steeds geen bos te zien bladerloos kijken we…

Een blondje hield vlakbij Stavoren, de weg was er glad en bevroren, een strooiauto aan en zei toen ontdaan: ‘U hebt net uw lading verloren!’…

Zit het soms wat tegen, of je voelt je depri of ontdaan, Vind je verborgen in een hoekje wat zonnige herinneringen Aan betere tijden en tijden die nog komen gaan.…

De holle mens Rent Vliegt Holt zijn eigen Virtuele leegte Tegemoet Holle mens Hollend ontdaan Van elke menselijkheid…